De Slaap Die Geen Uren Kent - Sebastiaan Chabot (2020)

Ik ben halverwege dit boek eg gestopt, zitten wel leuke passages in maar het boek is te onsamenhangend.
Dus daarom ook geen waardering

Na Splinter is er nu blijkbaar ook nog een Sebastiaan Chabot? Het nepotisme in de Nederlandse letteren kent geen grenzen!

Allebei kinderen van Bart Chabot.

Dit boek doet ontzettend hard zijn best om 'literair' over te komen, maar juist daardoor valt het over zijn eigen ambities. Voordat hij dit boek schreef heeft Sebastiaan Chabot een opleiding creatief schrijven gevolgd, en het moet gezegd: creatief is zijn taalgebruik zeker. Maar helaas op zo'n geforceerde manier, dat het me al na een paar bladzijden op mijn zenuwen werkte. Zomaar een greep uit wat willekeurige pagina's:

- Wandelstokgelukkig
- Vlammen van dolfijn
- Haar huid was feilloos zoals je een porseleinen kopje zou onthouden of religie accepteert
- Er heerste een stilte die stil probeerde te zijn
- Het vuur tongde voorzichtig om het droge, onberoerde hout, totdat ze zich ervan verzekerd had dat het hout het doodsbange dier was en zij de dresseur.

Enzovoort enzovoort. De pretentie spat eraf, maar het betekent natuurlijk allemaal niks. En zo gaat dit het hele boek lang door. Sommige mensen vinden dit vast geweldig, mij irriteerde het alleen maar.

Verhaaltechnisch mankeert er ook van alles. Het lukt Chabot niet om zijn personages tot leven te laten komen en me om ze te laten geven, waardoor het me niet kon schelen wat er met ze gebeurde. Dit komt ook omdat hij gewoon te veel wil doen in één boek. Volgens de achterflap: "Vier generaties binnen één familie verlangen ieder op hun eigen manier iets gedenkwaardigs te doen, uit angst niet te worden herinnerd." Maar deze generaties worden allemaal slecht uitgewerkt, zodat we niks meekrijgen van hun verlangens of hun angsten, of übehaupt veel van hun karakters.

Een voorbeeld: de hoofdpersoon meneer Kuschfeld wil zijn verloren liefde terugzien. Vervolgens wordt in twee pagina's beschreven hoe hij haar heeft ontmoet, waarbij op geen enkele manier duidelijk wordt wat ze in elkaar zien of waarom ze een klik zouden hebben. Dan beschrijft de volgende pagina alweer hoe ze na een relatie van jaren uit elkaar gaan. Intussen is er niks beschreven wat deze relatie bijzonder zou maken of waarom hij übehaupt bestaat. Waarom moet ik er als lezer dan om geven dat de relatie voorbij is? En waarom zou het mij iets kunnen schelen of ze weer bij elkaar komen of niet?

Wat me ook stoorde is dat veel bijpersonages halfslachtig worden neergezet. Ze krijgen te weinig diepgang om echt uitgewerkte karakters te worden, maar wel net genoeg dat ik een soort afwikkeling van hun verhaallijn begon te verwachten die nooit kwam. Dit geldt eigenlijk ook voor de hoofdpersonen. De verhaallijn verspringt regelmatig tussen de eerste generatie van de familie in 1950 en de derde en vierde generatie in het heden. Ik was verbaasd toen de verhaallijn op gegeven moment niet meer terugsprong: het verhaal van de jongere generatie was opeens 'klaar' zonder dat dit een conclusie had gekregen, of übehaupt echt op gang was gekomen. Sowieso voelde het gespring tussen heden en verleden gekunsteld en voegde het niets toe. Door de matige karakterontwikkeling hingen de verhalen van de verschillende generaties als los zand aan elkaar.

Mocht Chabot nog een boek willen schrijven, dan zou ik hem een tip willen geven: hou de focus op één hoofdpersonage en beperk de al te creatieve taalvondsten. Het concept Kill your darlings is duidelijk niet ter sprake gekomen op de creatief schrijven-opleiding, maar zou dit debuut veel goed gedaan hebben.

+10

De slaap die geen uren kent (en broerlief komt met: Als de hemel genoeg ruimte heeft), ik word al helemaal wee en naar als ik zo'n titel lees.