Bokhandleren i Kabul - Åsne Seierstad (2002)

Door de ogen van de schrijfster maakt de lezer een periode mee uit het leven van dit middenstandsgezin en aanverwanten uit Kaboel. Een boeiend maar vaak ronduit stuitend boek. Zelfs na het bewind van de Taliban blijkt de samenleving verstard in vreemde, al dan niet aan zichzelf opgelegde, tradities en lijkt het of niemand meer empathie kan opbrengen voor een ander.

Een eyeopener was voor mij het fragment waarin de vrouwen in boerka naar de markt gaan en hoe moeilijk het voor ze is om bij elkaar te blijven. Al die blauwe tenten lijken uiteindelijk op elkaar dus wie is wie...

Van mij 4*

Dat was inderdaad een fantastisch stukje... en ook het compliment aan de ontwerper van het ruitje in de tent om doorheen te kijken. Zo klein gemaakt dat vrouwen, net als paarden met oogkleppen, alleen maar recht vooruit iets kunnen zien en dus altijd hun hoofd moeten draaien om 'in de rondte' te kijken, zodat de man altijd weet waar zijn vrouw(en) naar kijken.

Maar voor de rest vond ik het een nogal teleurstellend boek. Dat komt waarschijnlijk omdat er (behalve bovenstaand stukje) voor mij weinig 'nieuws' in het boek te vinden was. Dan blijft alleen het verhaal over en dat was mij te 'dunnetjes'. Ik had graag meer geweten van de mannelijke hoofdpersoon.. vooral zijn motieven om de dingen te doen die hij doet met betrekking tot zijn familie... zowel de mannelijke als de vrouwelijke verwanten.

Toch zou ik mensen die weinig of niets over Afghanistan of van het leven als vrouw (en/of man) in een islamitisch land weten, o.a. dit boek wel aanraden. Juist omdat het niet een sentimenteel verhaal is ...

Een streng-Islamitisch land. Het boek zegt niks over hoe het is om in meer liberale landen in de Arabische wereld te leven. Zelfs in het Midden-Oosten geldt Afghanistan als een afgrijselijke uitzondering.

Ik had heel erg het gevoel alsof ik een verhalenbundel aan het lezen was i.p.v. de kroniek van dezelfde familie. De schrijfster had iets meer de personen in verhouding tot elkaar mogen brengen, nu leer je slechts een handjevol mensen kennen die toevallig uit dezelfde familie komen. In positieve zin was ik verrast door de bitterheid en de onaangename toon van het boek. Ze spaart de familie waar ze bij verblijft geenszins en laat elk aspect van hun leven zien: ook de dingen waar ze zich heel erg voor moeten schamen. Deze onverhullende manier van schrijven maakt dat de lezer nog meer meegenomen wordt in de uitzichtloosheid en de pijn van een leven in Afghanistan.