menu

Poslednije Svideteli: Kniga Nedetskich Rasskazov - Svetlana Aleksijevitsj (1985)

Alternatieve titels: De Laatste Getuigen: Kinderen in de Tweede Wereldoorlog | Последние свидетели: Книга недетских рассказов | Poslednije Svideteli: Solo Dlja Detskogo Golosa | Последние свидетели: соло для детского голоса | Poslednije Svideteli: Sto Nedetskich Kolibel’nich | Последние свидетели: сто недетских колыбельных

mijn stem
4,00 (4)
4 stemmen

Russisch
Waargebeurd / Oorlog

175 pagina's
Eerste druk: Molodaja Gvardia, Moskou (Sovjet-Unie)

Een jongen vindt de hond van de buren kermend bij zijn platgebrande huis. Een meisje vliegt een Duitse soldaat om de hals omdat ze dacht dat het haar vader was die terug was van het front. We kennen de oorlog als een verhaal van volwassenen, maar het is ook de geschiedenis van kinderen.Svetlana Aleksijevitsj sprak met de mannen en vrouwen die tijdens de inval van de Duitsers in Wit-Rusland in 1941 nog kinderen waren, en vroeg naar hun herinneringen. Hun schokkende verhalen maken van 'De Laatste Getuigen' één van de indringendste anti-oorlogsboeken ooit. Opnieuw toont Alexijevitsj dat ze de kunst verstaat om te luisteren, en andermans stemmen onvergetelijk te laten resoneren.

zoeken in:
avatar van Sol1
Sol1 (moderator)
Recensie van 24 januari 2018 door Joseph Pearce op de site van De Morgen:
'De Laatste Getuigen': W.O. II willen vergeten, maar niet kunnen

avatar van stefan dias
3,0
Ik heb die recensie gelezen (hieronder aangegeven door Sol1) en dat was een zegen. Want dit boek is een aaneenrijging van de meest gruwelijke verhalen die je je maar kan inbeelden. Maar als je alles achter elkaar leest krijg je gek genoeg (en tot mijn schaamte) een gevoel van gewenning, 'ik weet het nu wel ongeveer'. Omdat het zoveel verhalen zijn, hebben die gek genoeg minder impact. Het waren natuurlijk kinderen en héél veel is er niet te vertellen uit je prille kleuterjaren…
Ik heb nadien dus elke avond één verhaal tot mij genomen. Maar door de herhaling (ook al is elk verhaal toch apart en anders) trad er toch nog een soort afstomping in. Zo kan ik mij een week later niet één afgelijnd verhaal voor de geest halen. Fragmenten over de honger in Leningrad nog net wel (waar ze papa van oud behang aten…) maar om me nu één specifiek slachtoffer voor de geest te halen… da's een beetje jammer.
In haar 'Verdwijning van de rode mens' waren de verhalen uitvoeriger, meer gedetailleerd en dat sprak meer tot de verbeelding. Dat boek vond ik rijker op een of andere manier.
Ander groot verschil is dat '…Rode mens' ná de val van USSR is opgetekend. In dit boek leeft iedereen nog achter het ijzeren gordijn en je voelt toch dat er maar één verhaal verteld kan en mag worden. Dat is er wel een van extreme gruwel, gewelddadigheid en wreedheid. Van een niveau dat wij hier in het westen niet gekend hebben omdat nazi's en communisten natuurlijk elkaar gezworen vijanden waren. (Vandaar wellicht dat de Sovjets ook lelijk huis gehouden hebben bij de 'bevrijding' van Oost-Europa.) Je kan het je niet voorstellen en dat is de grootste verdienste van dit boek.
Een boek om ergens bij de hand te houden en af en toe eens een verhaal uit op te diepen. Lees en huiver.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:35 uur

geplaatst: vandaag om 10:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.