Marte Jacobs - Tim Krabbé (2007)

Heeft iemand deze al gelezen?

Een verhaal over een onbereikbare (en onbespreekbare) liefde, waar ik normaal niet zo van houd. Maar dit vond ik wel erg mooi neergezet.
Typisch vond ik dat Emile zich allerlei voorstellingen maakt over hun vriendschap en hun toekomst, terwijl Marte's kant van het verhaal nooit wordt belicht en dus een mysterieus figuur voor de lezer blijft.

Wauw, als ik de recensies mag geloven (en het gemiddelde cijfer hier, zij het in een vroeg stadium) overtreft dit boek alle Krabbéverwachtingen. Van de week heb ik het aangeschaft, maar heb helaas nog geen tijd gehad om te lezen....

Ben desalniettemin heel erg benieuwd. Krabbé is misschien wel mijn favoriete schrijver, en hij stelde me een beetje teleur met het wat mindere 'goede dag voor de ezel'. Maar het doet me wel deugd dat hij nu veel meer werk uitbrengt dan vroeger.

Latenw e hopen dat hij dit volhoud, zo eens in de een/twee jaar een roman uitbrengen.

Net aan één stuk door uitgelezen. Jammer voor het afwassen, stukje hometrainen, kool naar de geit brengen en zo wat andere dingen die ik nog wilde doen, maar ik kon het niet wegleggen.

In zijn geheel eigen onnavolgbaar simpel ogende stijl weet Krabbé wederom een uitstekend verhaal over een onvoltooide jeugdliefde neer te zetten, net als in zijn beste werk 'Kathy's dochter'.

Meer kan ik er nog niet over vertellen, daarvoor is het nog te vers, maar voor mijn gevoel klopt echt alles in dit verhaal. Er staat geen passage, geen zin, geen woord te veel in.

Heel sterk boek. Mooie kaft ook.

De passage dat Emile en Marte op de omloop van de Westerkerk/toren staan, daar draait het om.

Een prachtig scharnier.

Soberheid is iets wat ik altijd kan waarderen in een cover. Kwestie van je eigen fantasie de vrije loop te kunnen laten.

Vond hem bij vlagen erg mooi, maar kon het voor mij niet halen bij zijn eerdere werken. Ik vond sommige dingen ook wat naief. bijvoorbeeld, het weggritsen... waar slaat dat op, totaal ongeloofwaardig.

drie sterren

Treffend en zonder een woord teveel te zet Krabbé vloeiend een onbereikbare liefde neer: tijdloos en onaantastbaar.

Mooi en boeiend. Maar ik begrijp niet, dat wanneer de onbereikbare liefde eindelijk wel bereikbaar is, Emile zijn hand niet uitsteekt om zijn kans te grijpen.
Krabbé heeft mij dat niet duidelijk gemaakt.

Ik denk dat dit zo'n cruciaal had ik maar, waarom deed ik niet enz moment in een mensenleven is geweest. Omdat het verhaal geheel vanuit Emile is geschreven kan/kunnen we het denk ik ook alleen vanuit hem interpreteren. Op het moment dat Emiles vriend Marte meanam had hij misschien in de bres kunnen springen, maar hij was nèt te laat, had nèt niet gezegd tijdens de reünie, straks, straks als het feest afgelopen is ...
Emile had natuurlijk ook op zoek kunnen gaan naar zijn Girafje maar daar speelde onbewust dan weer 'de mannelijke eer' mee, zijn vriend werd rivaal.
Dàt Marte met de vriend meeging is ook weer zo'n punt. En wat ze dan met de ander had, was zoals het beschreven werd, iets heel anders. Zoals ik het lees, zou ook zij, àls ze het tweede gedicht heeft gelezen over de wapperende benen, een moment gehad kunnen hebben van als, was ik maar niet etc etc. Waar of niet waar, zo gaat het soms. Wat rest is de droom en de illusie die mogelijk mooier is dan de werkelijkheid zou zijn. Toch?

Ja, zoiets. Het verhaal maakt voldoende duidelijk waarom de personages handelen zoals ze doen. Behalve wat betreft Emile tijdens de reünie (de pianoman is echt onvoldoende). Ik kan er zelf wel verklaringen voor verzinnen, maar ik had graag die van de schrijver gelezen.
Misschien heb ik gewoon niet goed opgelet en heb ik het gemist.
Ik vind het wel prachtig geschreven.

Ik zou niet weten welke woorden daar vuil aan gemaakt hadden moeten worden. Ik begrijp dat maar al te goed.

Ok., dat wil ik wel accepteren .
Maar als je ooit iets echt heel graag wilt, ga er dan alsjeblieft voor!
Je kunt beter spijt hebben van dingen die je gedaan hebt dan spijt hebben van dingen die je niet gedaan hebt.

Nog vijf stemmen en dit boek wandelt de Top 250 binnen.

Was erg benieuwd naar dit boek. Maar viel mij toch wat tegen. "Shit happens, get over it!"....dacht ik veel. Werd op een gegeven moment schijtziek van het 't girafje, "gaan we weeeer" dacht ik dan. Nee, niet mijn favoriete boek van deze fantastische schrijver.

-2.5-

Zou hier eigenlijk mijn recensies van andere 3-sterren boeken kunnen kopieren.

Maar misschien is het interessanter om het te hebben over de wilde speculaties die je kunt vinden op internet over wie Krabbe wel niet allemaal bedoeld heeft met zijn personages. De succesvolle schrijver is volgens de een A.F. Th, een ander denkt dat ene Jan Kal model heeft gestaan voor het hoofdpersonage, een derde zegt weer dat Emile Binenbaum de personificatie is van Tim Krabbe zelf, waarmee deze niet alleen zelfspot maar toch ook wat zelfmedelijden etaleert.

Het lijkt me allemaal te ver gezocht. Krabbe heeft gewoon een kleine roman geschreven waarin twee verschillende soorten schrijvers zitten. Het is eigenlijk de rivaliteit die al in De Renner voor kwam: de man met succes die het eigenlijk niet (maar misschien ook wel) verdient versus de sympathieke, op het nippertje verliezende hoofdpersoon die wegzinkt in vergetelheid.

Verder aardig, meer niet. De sfeer van De Renner wordt in ieder geval niet gehaald.

Het lijkt me hoe dan ook deels autobiografisch. Bijvoorbeeld dat de vriendin van Emile het uitmaakt vlak na terugkomst van vakantie met haar helm nog op, dat gebeurt als ik het me goed herinner precies zo in de (deels) autobiografische verhalenbundel De Stad in het Midden. De liefde tussen de hoofdpersoon en een veel jonger meisje komt in dat boek overigens ook voor, alhoewel in een heel andere structuur. Ook de autobiografische roman Kathy's Dochter gaat over een verloren jeugdliefde.


Die zelfde opzet komt ook al voor in De Grot. O ja, dat boek gaat trouwens ook al over een verloren jeugdliefde.

Vertraging en het Gouden Ei ook, dus welk boek gaat er niet over een verloren jeugdliefde? Nu ja, in het gouden Ei geen jeugdliefde, dacht ik, maar wel een verloren liefde. Drie Slechte Schaatsers gaat ook een klein beetje over een verloren liefde

Die Tim, weet ons altijd weer te verrassen.

Je zou haast gaan denken dat hij vroeger een jeugdliefde heeft verloren.

Maar mijn punt is eigenlijk dat de relatie tussen de twee schrijvers in Marte Jacobs , met inachtneming van Marcels post, minstens een zo belangrijk thema is als de jeugdliefde.

Helemaal mee eens. Ik heb me trouwens enorm gestoord aan het 'weggrissen'. Helemaal uit het niets en totaal ongeloofwaardig. Kan er verder niet heel veel zinnigs over zeggen, want ik las het boek twee jaar geleden. Ik vond het, meende ik, wel stilistisch het beste boek van Krabbé.

Tim Krabbé heeft een schrijfstijl die vrij is van pretentie, althans de pretentie van de ingewikkelde zinsstructuur die je vaak in de literatuur aantreft. Zijn taal is zowel helder als precies en het verhaal concentreert zich uitsluitend op de verhouding tussen de personages en de (psychische) gevolgen daarvan, zonder zijpaden in te slaan. Marte Jacobs is prachtig neergezet. Het boek vond ik tragisch: heeft me naar de strot gegrepen.

Op zich een mooi verhaal, dat kundig wordt verteld. Helaas is Krabbé een uitgesproken verteller: hij vertelt wat er wordt gevoeld en gedacht, eigenlijk gewoon alles wat er gebeurt, en daardoor blijft het een nogal oppervlakkige leeservaring. Die wel oerdegelijk op papier is gezet, dat moet je Krabbé dan weer wel nageven. 3*

Prachtig boek

Mooi einde waarin je erachter komt dat Reiff er vandoor is gegaan met zijn Marte en dat Emile nog altijd denkt dat Marte tot voor haar zelfmoord nog aan hem dacht.

ligt mij niet heel vers meer in het geheugen maar dat kom je toch al helemaal aan het begin van het boek te weten?

Ja en Nee, je weet in het begin dat er iets is gebeurt, maar niet wat er precies is gebeurt

Nu ben ik toch wel nieuwsgierig. Ik heb een 'ongecorrigeerde proef; niet bestemd voor de verkoop' (ooit bij een rommelmarkt gekocht) en hierin luidt de eerste zin van hoofdstuk twee:

"De tweede reden dat Emile alles van Willem Reiff las, was dat die eens een meisje van hem had afgepakt, Marte Jacobs, dat later zelfmoord had gepleegd, en dat hij geen regel wilde missen die over haar zou kunnen gaan."

Kennelijk heeft de schrijver nogal wat gewijzigd op het laatste moment?

Of ik heb over die regel heen gelezen xD

Prachtig en aangrijpend staaltje literatuur! + Sterk geschreven.

De mystiek rondom Marte vormt de rode draad. Wanneer zullen ze elkaar weer tegenkomen, onder welke omstandigheden? Wat zal er gebeuren? Of: zál er überhaupt iets gebeuren? Bij elke nieuwe ontmoeting verwacht je een plotwending in het voordeel van Emile - tegen beter weten in.

De gedeeltelijke onthullingen aan het eind geven het geheel weer een nieuwe impuls. En dan natuurlijk de openbaring van Emile:
"Hij had gedacht dat de goden hém hadden aangeraakt (...) [m]aar ze ze hadden Marte en hem samen aangeraakt, om samen iets te zijn."

Het verhaal van het boek draait om het mislopen van wat waarschijnlijk de liefde van het leven van Emile Binenbaum was, Marte Jacobs. Dat het niet goed afloopt is vanaf het begin al duidelijk en toch hoop je voor Emile dat het hem lukt om het geluk te vinden met Marte.

Naast een aantal andere mooie passages, waren vooral de laatste paar bladzijden, echt raak, maar tijdens het lezen had ik steeds het idee dat het net niet helemaal goed uit de verf kwam. Ik miste een stuk karakteruitdieping, af en toe een mooi decor en had vaak het idee dat ik een gedeelte al gelezen had. Het maakte het verhaal iets te oppervlakkig en dat is zonde. Er had volgens mij veel meer in gezeten.