Tortilla Flat - John Steinbeck (1935)

Eigenlijk zou er een waarschuwings-sticker op dit boek geplakt moeten worden: pas op! veroorzaakt extreme luiheid!

Ik heb dit boek nog niet helemaal uit, maar kan 't niet laten om 'm hier even de hemel in te prijzen, vooral niet omdat er nog geen berichten geplaatst zijn.

Dit boek is geweldig grappig door de vele vrienden van Danny die bij hem onderdak vinden en die óf oliedom, óf supernaïef, óf erg vindingrijk, maar in ieder geval zéér lui, drankzuchtig en de beste kameraden van elkaar zijn.

Het is ook een aaneenschakeling van allerlei korte verhalen die in elkaar grijpen en ook dit maakt dit tot 'n zeer boeiend en leesbaar boek!

ik ga weer verder lezen...

Geweldig boek waarin men alles in het leven relativeert en wijn als het belangrijkste in het leven ziet.

Dit dus. Maar je kan er ook wel een wrang kantje in ontdekken. De hoofdpersonages mogen in het algemeen dan wel naïeve positivo's zijn, Steinbeck was dat zeker niet. Hij werd in de jaren dat dit boek (en vooral 'The Grapes of Wrath', eigenlijk) uitkwam, door veel mensen verguisd, omwille van zijn harde, maar überrealistische kijk op de dingen. Te confronterend en provocerend, voor velen.

Edoch is dit een bijzonder fijn boekje om te lezen, al is het maar door de innemende persoonlijkheid van de Piraat; het constant tot niets leidende geluier en opportunisme van Big Joe Portagee en het straffe einde.

4 sterren

Wat ben ik content dat ik deze meesterlijke schrijver heb leren kennen. En dan heb ik East of Eden en The Grapes of Wrath nog om te ontginnen. Tortilla Flat was in ieder geval opnieuw een juweeltje van Steinbeck.

Zoals in Cannery Row volgen we een groep zonderlingen, een groep zorgeloze vrienden woonachtig op Tortilla Flat, opnieuw in Monterey. Wat volgt zijn een aantal prachtige hoofdstukken waarin op prachtige wijze, in een aantal schitterende anekdotes en beschrijvingen, een beeld geschetst wordt van de omgeving en de situaties waarin de vrienden verzeild raken. Hoofdrolspeler Danny krijgt per toeval twee huizen in zijn schoot geworpen en dan is er voor hem en een aantal vrienden opeens de mogelijkheid om een dak boven het hoofd te krijgen. Wat volgt zijn passages waarin langzaam duidelijk wordt wat dit voor ze betekent en hoe dit hen leven voor altijd verandert.

Wat het schrijven van Steinbeck zo mooi maakt is ten eerste zijn haast tastbare affectie met zijn protagonisten. Hij lijkt zijn personages en hun uiteenlopende karaktereigenschappen door en door te kennen. In het geval van de vrienden betekent dit dat ze het leven nemen zoals het komt Steinbeck beschrijft dit op prachtige wijze.

Pilons ziel was zelfs bestand tegen zijn eigen herinneringen, want terwijl hij naar de vogels keek, herinnerde hij zich, dat mevrouw Pastano wel eens zeemeeuwen gebruikt voor haar voscroquetjes, en toen hij daar aan dacht kreeg hij honger, en door dat hongerige gevoel tuimelde zijn ziel uit de hemel naar beneden.

Dit bewijst de grootsheid van een schrijver. Want hoe moeilijk is het om je karakters zo gemakkelijk te laten denken? Een schrijver manoeuvreert in wezen toch altijd plichtsgetrouw in het hoofd van iemand anders. Een schrijver zal hierin toch zoeken naar beweegredenen voor acties, naar motieven, naar denkpatronen. Maar hoe vaak is het niet zo dat een mens juist amper nadenkt over wat hij of zij doet, zoals Pilon in de passage hierboven. Steinbeck schakelt soms in twee zinnen van het banale naar het transcendentale en dit doet hij met groot gemak. Bijzonder knap. Daarbij gebruikt hij ook nog eens de omgeving en de zintuigen waardoor het zijn taal onweerstaanbaar rijk maakt.

Ik sluit af met een kleine passage, een passage waarin een van de hoofdrolspelers voor het eerst het geluk geproefd heeft van het hebben van onderdak.

Wanneer het laat in de nacht was, en de wijn was op en de sprekers waren verstomd, en buitenshuis de dodelijke nevels zich aan de aarde vastklampten als geesten van reusachtige bloedzuigers, hoefde je niet als zwervende hond een slaapplaats te zoeken in de kwade dampen van een ravijn. Nee, dan had je een warm bed, waarin je wegzonk en zo vast sliep als een pasgeboren kind.

Dit boek heb ik heel de tijd met een brede glimlach gelezen. Ik heb nog andere boeken van Steinbeck liggen maar dit zijn eerste. Zeer mooie schrijfstijl trouwens die Steinbeck hanteert. De uitgelaten sfeer en de manier hoe de vrienden in het boek met elkaar omgaan is zeer amusant en ontspannend om te lezen.

Het enige puntje van kritiek dat ik wel kwijt wil is het feit dat het boek nogal fragmentarisch overkomt. Er zit wel een rode draad doorheen het verhaal maar elk hoofdstuk is een belevenis en leest als een soort van kortverhaal. Ik denk dat ik het boek sneller had willen uitlezen moest het meer coherent zijn , maar soit dat is maar een klein puntje want van begin tot eind heb ik me uitstekend vermaakt met deze roman. Een van de leukste momenten vond ik als de vrienden begonnen te vertellen over mensen die zijn heen gegaan. Dat moment met die stofzuiger was ook hilarisch.

4*