Girl, Woman, Other - Bernardine Evaristo (2019)

Twee romans, van Margaret Atwood Bernardine Evaristo , delen de Booker Prize 2019.

Ik heb nu het eerste deel gelezen en ik vind het echt ontzettend storend dat er geen leestekens gebruikt worden. Ik ben normaal niet wars van een beetje experiment, maar in dit geval voelt het echt aan als interessantdoenerij. Ook kreeg ik nogal jeuk van het eerste personage dat geïntroduceerd wordt. Niet echt een hoopgevend begin dus.

Het gebrek aan interpunctie bleef me storen. Ik zie nog steeds niet in wat die keuze rechtvaardigt. Jammer, want verder is het eigenlijk best wel fijn en vlot geschreven. In het boek wordt het leven van twaalf vrouwen beschreven. Ze zijn geboren/opgegroeid in Groot-Brittannië, maar de wortels van de meeste personages liggen in Afrika. Leuk uitgangspunt, maar wat je vervolgens te lezen krijgt is alleen maar kommer en kwel. Het lijkt af en toe wel een wedstrijd om wie het zieligste leven heeft. Het is allemaal zo ontzettend serieus van toon, nergens vond ik enig plezier terug in het verhaal. Misschien is het wel heel belangrijk dat dit boek geschreven werd, maar ik vond dat er een nogal eenzijdig beeld geschetst werd.

Bovendien (misschien komt dit ook wel door bovenstaand kritiekpunt) beginnen na een tijdje alle verhalen op elkaar te lijken en wordt het moeilijk om de personages uit elkaar te houden. In de laatste paar hoofdstukken komt een aantal personages bij elkaar en ik had erg veel moeite met herinneren wie wie was en wat ieders achtergrond was. Dit lijkt me niet helemaal de bedoeling geweest te zijn van Evaristo, want ik had juist het idee dat ze een grote verscheidenheid aan personages met uiteenlopende achtergronden en karaktereigenschappen heeft willen neerzetten. Dit komt dus niet helemaal uit de verf.

Misschien ben ik niet 'woke' genoeg voor dit boek, maar ik kon er in ieder geval niet zoveel mee.

Prachtig boek vind ik. Het ontbreken van leestekens valt na een tijdje niet meer op, meer zelfs, ze zorgen ervoor dat je leesstem meer verinnerlijkt. De personages zijn leuk, niet altijd even sympathiek en divers. Ook vaak grappig hoe de persoonlijke gedachtengang loopt van sommigen. En soms ook tragisch. Ik had na het einde toe bijna het gevoel omringd te zijn door een kring van de personages. Het einde beviel me ook heel erg, het hoeft niet altijd spectaculair te zijn. Het is in mijn ogen een positief, hoopvol verhaal en zo mogen er meer zijn.

Bernardine Evaristo is een schrijfster van kleur die dit thema ook vaak centraal zet in haar boeken. Zo ook bij Meisje, vrouw, anders. Evaristo is de eerste zwarte vrouw die de Booker Prize won. Ze is geboren in Londen.

Meisje, vrouw, anders is een verzameling van verschillende verhalen. De verhalen van 12 verschillende personages van kleur. Allen met een andere achtergrond, levenswijze, overtuiging, leeftijd, genderomschrijving, … Erg uiteenlopende personages maar waarbij de verhalen toch samenkomen op één of andere manier. De manier waarop hun afkomst een rol speelt in hun leven.

De schrijfstijl van Evaristo is op zijn minst bijzonder te noemen. De schrijfster gebruikt namelijk geen punt aan het einde van een zin of een hoofdletter aan de start. Een pagina lijkt één doorlopende tekst te zijn. Dit is even wennen maar wanneer je éénmaal in het boek zit lijkt het minder op te vallen en kan je hier overheen lezen. Persoonlijk vind ik deze schrijfstijl niet meteen een meerwaarde voor het boek an sich.

Het boek is bijzonder door zijn originaliteit en doordat hij zo eigentijds is. Het gaat geen thema uit de weg en de personages zijn erg humaan weergegeven. Evaristo weet hoe ze ervoor moet zorgen dat je als lezer jezelf verbonden voelt met de personages. Ondanks dat ze geen 200 pagina’s nodig heeft per personage om dit te kunnen creëren.

Een boek dat jou als lezer meeneemt in de wereld van mensen van kleur maar anderzijds ook erg een feministische stem laat horen. Een bijzonder en krachtig boek met een belangrijke maatschappelijke waarde! Naar mijn gevoel een terechte winnaar van de Booker Prize 2019.

Interessant inkijkje in de levens van velen. De ongebruikelijke vorm van schrijven is in het begin storend, maar naar verloop van tijd krijg je er handigheid in. Niet elk verhaal spreekt even aan. Maar desalniettemin een geslaagd boek.

Bernardine Evaristo schrijft in een mooie typische, ritmische stijl. Deze stijl verbindt en toch krijgt elke vrouw haar eigen gezicht. Binnen een paar bladzijden sleept ze me mee en bij het einde van een hoofdstuk voelt het nooit onafgerond, waardoor ik weer zin heb om te ontdekken wie de volgende vrouw is.

Bij de laatste hoofdstukken lukt het me minder goed om me steeds weer in te leven en alle namen te onthouden. Het boek is me net iets te dik.

Lees mijn hele bespreking op Girl, woman, other – Bernardine Evaristo | Lalagè leest - lalageleest.nl