menu

Het Boek van Bod Pa - Anton Quintana (1995)

mijn stem
3,81 (8)
8 stemmen

Nederlands
Jeugdboek
Historisch

291 pagina's
Eerste druk: Querido, Amsterdam (Nederland)

Perregrin loopt mank als gevolg van een been dat telkens breekt. Zijn vader, een paardentemmer, roept de hulp in van een bevriende sjamaan. Perregrin ergert zich ontzettend aan deze genezer. De man is een dwerg, blind, loopt zelf mank, is cynisch en bot en drinkt te veel. Perregrin gelooft niet dat deze sjamaan die vergezeld wordt door een raaf en een wolf, hem kan genezen.

zoeken in:
avatar van Agaath95
3,0
Een verhaal waar erg weinig in gebeurt. Wel voeren de hoofdpersonen veel gesprekken waar soms geen touw aan vast te knopen is, maar wat wel veel mooie uitspraken oplevert.
Je moet er van houden. Zelf had ik liever een betere balans tussen de gesprekken en gebeurtenissen gezien.

Het is zeker geen makkelijk boek. Ik denk dat zelfs veel volwassenen hier nog een flinke kluif aan zouden hebben.

avatar van Freud
4,5
Ik heb het lang geleden gelezen, maar ik weet dat ik het erg knap vond. De mengeling van heroïek (in de vorm van de blinde zwaardvechter) en filosofie vond ik vrij uniek toen, zeker voor een zogenaamd jeugdboek.

Ted Kerkjes
Wat een bijzonder boek.

Bod Pa is een personage dat na het lezen nog lang in je hoofd achterblijft. Het is een sjamaan die van ver is gekomen om het been van de zoon van een oude strijdvriend te genezen: het breekt aldoor. Perregrin, de brekebeen, is stomverbaasd als hij de sjamaan ziet: het is een aartslelijke, blinde, manke dwerg. Of 'aardappelkabouter', zoals Bod Pa dikwijls genoemd wordt. Dit woord vind ik een geweldige vondst: het roept meteen beelden op. Het is erg knap als je met een niet-bestaand woord, toch een geslaagde omschrijving weet te maken. Perregrin lijdt erg onder zijn been. Hij kan niet goed rennen en lopen, zodat hij een buitenstaander is. Hij is dan ook aanvankelijk teleurgesteld als hij erachter komt dat zijn laatste hoop een manke, blinde dwerg lijkt te zijn, die ook nog eens vaak dronken is en wartaal uit lijkt te slaan. Perregrin wil eerst niets met Bod Pa te maken hebben.
Bod Pa is een onconventionele sjamaan die niets van opsmuk wil weten en alle wetten tart. Tegelijkertijd is hij een mythische figuur: hij is een blinde zwaardvechter die nog altijd onoverwonnen is. Bod Pa is misschien wel één van de meest complexe personages die ik ken, en het is ontiegelijk knap hoe hij is uitgewerkt. Hij lééft namelijk. Je moet beheerst en kundig kunnen schrijven om een dergelijke personage zo bijzonder geloofwaardig op papier te zetten. Op het gedrag van Bod Pa is geen pijl te trekken. De vele dialogen tussen Perregrin en de sjamaan, die allengs een goeroe wordt, zijn een genot om te lezen vanwege Bod Pa's uitspraken die soms platvloers zijn, of grof, maar altijd onverwachts zijn en een diepere betekenis en symboliek bevatten. Bod Pa heeft iets ongrijpbaars: hij is wijs, maar lijkt net zo zoekend als ieder ander. Wat dat betreft doet hij ontzettend veel denken aan Socrates: veel dialogen zijn ook wel voorbeelden van socratische dialogen. Geen wonder dat Perregrin zich zo vaak ergert. De lezer niet: die geniet van de lessen, want lessen kun je het wel noemen. Maar in tegenstelling tot een boek als De wereld van Sofie zijn deze lessen geen moment saai of vervelend of geforceerd, maar sprankelend en geloofwaardig en nimmer uitleggerig. De filosofie van Bod Pa bestaat vooral uit humoristisch geformuleerde spreuken die op het eerste gezicht of gehoor simpel klinken, maar waarachter een diepe laag schuilt. Al steekt Bod Pa dikwijls de draak met zichzelf en zijn poëtische uitspraken en ontkent hij niet dat de helft onzin zou kunnen zijn.
Bod Pa heeft altijd iets eenzaams over zich. Hij heeft stemmingswisselingen. Het ene moment een schaterlach en het andere moment niet aanspreekbaar. Het geeft de personage een geweldige gelaagdheid die hem nog interessanter en levender maakt.
Niet zelden barst Bod Pa uit in een lied, al even wonderlijk als hijzelf, wat niet vreemd is daar hij de meeste ter plekke verzint. De liedjes zijn vaak drieregelig en hebben wat weg van haiku's.
De natuur speelt een grote rol in het boek. Er zijn veel omschrijvingen. Daar houd ik in principe niet van, maar Quintana's poëtische en symbolische schrijfstijl suggereert meer dan wat er staat, wat ook de omschrijvingen boeiend en interessant maakt. Zoals Joke Linders op 17 november 1995 al in het Algemeen Dagblad schreef: "Geen enkele zin van dit epos is saai of voor de hand liggend. De woorden hebben een kracht die het vertelde te boven gaat en de lezer voortdurend op het verkeerde been zet." De lezer wordt net als Perregrin steeds op het verkeerde been gezet. Dit is soms tegen het verkeerde been, want Perregrin kan het niet altijd even waarderen. Ofschoon hij zich steeds meer aan Bod Pa gaat hechten, blijft de brekebeen op een geestige manier achterdochtig en nukkig tegenover de sjamaan. Er heerst ook een soort filosofische competitie tussen de twee.
Bod Pa, en daarmee ook Het boek van Bod Pa, is duivels, humoristisch, diepzinnig, poëtisch, gevaarlijk, afstotelijk, wijs, bezopen, platvloers, complex, eenvoudig, tegenstrijdig, logisch... Het is zoveel, maar bovenal ontzettend knap geschreven.

Dit is het eerste boek van Anton Quintana dat ik las. De man heeft een bewogen leven gehad.
Anton Quintana heet eigenlijk Antoon Adolf Kuijten. Hij is vernoemd naar Mussert en Hitler door zijn vader die zich kort voor de oorlog bij de NSB aansloot. De zeeman liet zijn vrouw en zijn kinderen achter toen Quintana twee was. De schrijver heeft zijn vader nooit willen ontmoeten. Zijn moeder overleed jong, zodat de twee broers op tienjarige leeftijd in een Amsterdams weeshuis terechtkwamen. Anton Quintana en zijn broertje waren tweeling, wat letterlijk zwaar drukte op hem: bij Quintana's geboorte was de linkerhelft van zijn gezicht ingedrukt. Anton was van de twee jongens de jongste, de kleinste en de lelijkste, wat hun moeder hem duidelijk liet voelen. Hierdoor ontstond er een enorme rivaliteit tussen de broers. In het weeshuis voelde Anton zich nog erger dan ooit de mindere en hij ging zich hier "als een debiel" gedragen. Een oplettende begeleider merkte op dat er niets met Antons verstand mis was. Er werd een pleeggezin voor Anon uitgezocht, nadat er operaties waren verricht om zijn uiterlijk te verbeteren. Anton nam echter op zeventienjarige leeftijd de benen. Na een reis naar Spanje zwierf Quintana door heel Europa, vooral veel heen en weer trekkend tussen Spanje en Lapland. Als zijn broer André in 1979 overlijdt grijpt dit hem zeer aan: hij kan jarenlang niet meer lezen en schrijven. Anton Quintana onderneemt een reis door het Sumatraanse oerwoud om alles in proporties te zien. Hierna keerde hij terug naar Nederland om hier de pen weer op te pakken.

Als je dit over de schrijver weet, zie je het boek nog anderser.

avatar van Sol1
Sol1 (moderator)
Fraaie beschrijving, die Ted Kerkjes hierboven geeft.
Anton Quintana is onder andere bekend van tekstverhalen, die hij in het verleden in het ter ziele gegane stripweekblad 'Pep' (1962-1975) schreef. Verhalen van doorgaans twee pagina's groot en verhalen die altijd een aparte twist hadden.

Ted Kerkjes schreef:
Als je dit over de schrijver weet, zie je het boek nog anderser.

De vergelijking met bepaalde aspecten van sommige door hem beschreven personen ... ...

Ted Kerkjes
Sol1 schreef:
Fraaie beschrijving, die Ted Kerkjes hierboven geeft.
Dank! Erg fijn om te horen!
Sol1 schreef:
Anton Quintana is onder andere bekend van tekstverhalen, die hij in het verleden in het ter ziele gegane stripweekblad 'Pep' (1962-1975) schreef. Verhalen van doorgaans twee pagina's groot en verhalen die altijd een aparte twist hadden.
Interessant, dat hij voor Pep schreef, wist ik niet. Ik vermoed dat zijn boek Duel in de diepte het bekendst is, vanwege de bekende jeugdserie die hierop gebaseerd is.
Sol1 schreef:
De vergelijking met bepaalde aspecten van sommige door hem beschreven personen ... ...
Inderdaad.

avatar van Sol1
Sol1 (moderator)
Ted Kerkjes schreef:
Interessant, dat hij voor Pep schreef, wist ik niet.

Ik heb hier nog een aantal jaargangen van dat tijdschrift liggen, maar dat is een ander verhaal. Jeugdliteratuur wordt nog al eens onderschat, jouw review lijkt dat opnieuw te bevestigen.

avatar van Pythia
3,5
Ik behoor duidelijk niet tot de doelgroep. Het boek gaat bij de verzameling die ik
bewaar voor mijn kleinzoons en ben benieuwd of ze het ooit lezen.
De filosofische lessen van Bod Pa aan de jongen Perregrin zijn een stuk leuker dan het saaie
geneuzel in "De wereld van Sofie". Minder geforceerd en minder saai (maar nog wel een beetje).
Het zal niet iedere puber aanspreken maar ik kan me voorstellen dat sommigen het koesteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:42 uur

geplaatst: vandaag om 15:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.