Stenhuggaren - Camilla Läckberg (2005)

Dit is tot nu toe het beste boek van Camilla, spannend van begin tot einde. Leuk ook hoe in het verhaal duidelijk wordt hoe iemand zo is geworden. Enige wat van mij nog mag is een spannende gebeurtenis waarin er echt gevaar dreigt.

Camilla Läckberg heeft geen nieuw genre uitgevonden, maar binnen dat genre heeft ze wel haar eigen stijl ontwikkeld. Het sterkste punt is hoe ze een misdaad in het heden koppelt aan een parallelle verhaallijn in het verleden. Je weet dat op een of andere manier de twee lijnen samen zullen komen, maar het blijft lang raden hoe.

De titel slaat op een steenhouwer die zich in 1923 het hoofd op hol laat brengen door de verwende dochter van z'n baas, wat resulteert in een ongewenste zwangerschap. Ze worden verbannen naar Fjälbacka, hetzelfde vissersdorpje waar tachtig jaar later Erika Falck en Patrik Hedström wonen. Laatstgenoemde onderzoekt de moord op een meisje, wat leidt tot confrontaties met een aantal redelijk gestoorde familieleden en buren van het slachtoffer. Tegen z'n zin moet hij samenwerken met een niet erg bekwame collega.

Het privéleven van de speurders is er niet zomaar als bladvulling. Het maakt hen meer menselijk en er zijn gelijkenissen of tegenstellingen met bepaalde verdachten. Verschillende vormen van kindermishandeling en opvoedingsproblemen komen er in voor, terwijl Erika en Patrik hun eigen dochtertje Maja op proberen te voeden. Door zo'n lange periode te behandelen, kan Läckberg laten zien hoe probleemjongeren al dan niet uitgroeien tot probleemvolwassenen. Het is een zorgvuldig geconstrueerde psychologische thriller met veel ruimte voor karakterstoornissen, gruwelijke elementen en verrassende wendingen.