Ik heb Marlene Dietrich altijd een speciaal iemand gevonden. Ze heeft op het grote witte doek een aantal legendarische rollen gespeeld (geïnteresseerden moeten maar eens Der Blaue Engel, Witness for the Prosecution of Rancho Notorious maar eens proberen) maar tegelijkertijd was ze erg afstandelijk en zou ze de laatste 15 jaar van haar leven aan haar bed gekluisterd blijven omdat ze niet wou laten zien dat haar glorie van weleer tanende was.. Ik heb me ondertussen dan ook 3 biografieën aangeschaft om een beter beeld te krijgen van één van de meest gewaardeerde actrices uit Duitsland.
Daarvan is één biografie door Dietrich zelf geschreven, werd eentje geschreven door Maria Riva: Marlene Dietrich by Her Daughter en Blue Angel: The Life of Marlene Dietrich dat geschreven werd door biograaf Donald Spoto. Op goed geluk dan aan die van Dietrich zelf begonnen en die zet meteen al de toon voor eventuele andere boeken over haar, want ze steekt meteen van wal dat zowat 3/4 van de biografieën rond haar persoon niet klopt. Er straalt zelfs een zekere haat tegenover journalisten af de pagina's en handenwrijvend zat ik klaar om het volledige verhaal uit haar mond te horen. Alleen moet je daar nogal lang op wachten en zelfs dan nog blijft ze even mysterieus zoals ze op beeld was. Ich Bin, Gott Sei Dank, Berlinerin is geen biografie in de zin van dat er een aantal feiten tot één geheel wordt gebracht, maar Dietrich kiest ervoor om met thema's te werken. Die variëren van bepaalde regisseurs (Josef von Sternberg natuurlijk) maar ook vriendschappen met onder andere Ernest Hemingway en Burt Bacharach. Ze neemt geen blad voor de mond en dat resulteert in interessante zaken.
Zo is ze vrij negatief over John Wayne (dat is compleet het tegenovergestelde van wat in het recent uitgekomen John Wayne: The Life and Legend van Scott Eyman staat, maar misschien is dit wel zo'n leugen waar Dietrich voor waarschuwde aan het begin) maar naar het einde verzand ze naar mijn gevoel teveel in dit soort randzaken. Wanneer het over beslommeringen over andere mensen gaat (Jean Gabin en Spencer Tracy passeren onder andere), is Dietrich nog interessant genoeg maar heel dat segment over hoe ze in oorlogstijden keer op keer het gevaar opzocht.. Na een paar keer had ik het daar ook wel weer mee gehad. Verder ook een vrij kort boek, zeker voor zo'n carrière als die van La Dietrich, maar misschien vergelijk ik teveel met het Maria Riva boek dat zo'n 800 pagina's telt en nog steeds ongelezen in mijn kast staat.
Hoewel ze dit boek in de eerste plaats heeft geschreven om een antwoord te geven op de talloze andere boeken die over haar zijn uitgekomen, een beetje in de zin van dat dit boek de enige en echte waarheid is, is ze niet allesomvattend genoeg om hier genoeg mee te nemen. Ik blijf absoluut fan van haar films maar hier blijf ik wat op mijn honger zitten dus die andere biografieën zullen ooit ook nog wel eens volgen. Het filmische stuk is het interessantst, heel het stuk in het leger had korter gemogen en haar fin de carrière als zangeres is nog een mooie afsluiter.
3*