A Moveable Feast is één van de boeken van Hemingway die postuum zijn uitgebracht. Je zou denken dat het lijkenpikkerij en easy money is (wat vaak wel het geval is, want zie maar naar de talloze Jimi Hendrix CDs die nog steeds uitkomen), maar zo af en toe kan het best wel eens interessant zijn. A Moveable Feast werd aangepast en samengesteld door Hemingway's vierde vrouw, Mary, aan de hand van manuscripten en notities. Het boek kwam in eerste instantie uit in 1964, dus 3 jaar na de dood van Hemingway, en kreeg een revised edition in 2009 via kleinzoon (van Hemingway's tweede vrouw Pauline) Sean Hemingway.
Ik heb zelf de Mary versie gelezen en ben daar erg tevreden over, al kun je nooit zeker zijn of het uiteindelijke boek in deze vorm door de oorspronkelijke schrijver zou zijn uitgebracht. Zo heeft Gerry Brenner, die de paper “Are We Going to Hemingway's Feast?” schreef, daar serieus zijn twijfels over gekregen toen hij de notities van Hemingway had bekeken, maar volgens A.E. Hotchner, die als vriend van Hemingway een bijna complete draft door schrijver zelf onder ogen kreeg, is de Mary versie bijna identiek aan wat hij toen zag. Hij kreeg de indruk dat de 2009 versie (die een aantal hoofdstukken verplaatst en hier en daar tekst toevoegt/verwijdert) vooral bedoeld was om de niet echt flatterende verwijzingen naar Pauline te verbloemen.
Soit, weet dus waar je aan begint, maar vooral: laat het boek om deze reden niet links liggen! A Moveable Feast gaat over de periode die Hemingway spendeerde in de jaren '20 in Parijs. Het is een soort van memoires (al zegt hij zelf in het voorwoord dat dit als fictie beschouwd moet worden) van een man op leeftijd. De nostalgie spat van de pagina's en Hemingway's typische schrijfstijl leent zich perfect voor deze trip down to memory lane. Soms ietwat fragmentarisch te noemen doordat een hoofdstuk zich vooral op een persoon (schrijvers zoals Ezra Pound en F. Scott Fitzgerald) concentreert en vaak jaren overspant, maar toch voelt het boek zoals gewoonlijk aan als een mooi geheel. Hemingway speelt met de gevoelens van de lezer en dompelt ze onder in mix van warmte, humor en liefde. Om hem/haar naar het einde toe dan even een serieuze trap in de maag te geven. In een hoofdstuk dat breekt met de rest van het boek is Hemingway enorm openlijk en krijgt de vrolijke nostalgie een wrange nasmaak. In een paar zinnen voel je een schrijver die spijt heeft van bepaalde zaken in zijn leven (dat ik niet wist dat hij een affaire had met Pauline terwijl hij getrouwd was met Hadley zorgde nog meer voor het schokeffect) en dat is voor mij de kracht van Hemingway. In een flits kan hij een verhaal zo compleet omgooien dat het niet één maar twee of zelfs drie extra lagen krijgt.
Ik heb de 2009 versie niet gelezen, maar ik neig sowieso al meer naar de 1964 editie aangezien die nog is samengesteld door mensen die effectief met Hemingway hebben samengewerkt. Al ben ik op zich wel geïnteresseerd geraakt naar de extra hoofdstukken, dus toch eens op zoek gaan naar de andere versie. In ieder geval één van Papa Hemingway's beste boeken.
4.5*