Ik lees gemiddeld iets meer dan een boek per week, het genre thriller is daarbij niet bepaald over vertegenwoordigd. Behalve de Hannibal trilogie (die ik per boek beter vond worden) las ik in 2020 nog één andere thriller.
Vooral omdat thrillers vaak wat op elkaar lijken, tenminste de thrillers waar ik het over heb, het genre waar ook Perfecte Resten in valt. Moord, vermissing, gestoorde dader is een perfectionist, lang geen bruikbaar spoor maar uiteindelijk wordt ie dan toch gepakt. Ik denk niet dat ik daarmee iets verklap, want zo gaat het 999 van de duizend keer.Maar ach, het leest (in dit boek in elk geval, korte hoofstukken, niet te veel nutteloos gezeur) altijd wel lekker weg en het is op zijn tijd ook best leuk en bovendien keuze zat, want ik heb wel eens het idee dat minimaal de helft van de boeken die uitkomen thrillers zijn.
Over Helen Fields' boeken las ik oa dat het er vrij heftig aan toe gaat (en dat klopte wel) en ik kwam hier vorige week de enthousiaste berichten van Predator en handsome devil tegen, dus ik was benieuwd en had wel weer eens zin in een thriller.
Je weet hier al vrij vlot wie de dader is, maar dat maakt niets uit. Over het algemeen wordt er verteld vanuit het perspectief van de speurneuzen maar er zijn ook hoofdstukken waarin de gewiekste gestoorde psycho de hoofdrol heeft. Het is op zijn tijd redelijk bloederig en gemeen (maar daar is wat mij betreft niks mis mee), wat predator al zegt, de hoofdpersonen worden goed geïntroduceerd, maar zonder dat dat de vaart er uit haalt. De jacht op de psycho en de moeite die ze moeten doen om aanknopingspunten te verzamelen doet het boek en de jacht eigenlijk van meet af aan doordenderen, dus daar is niks mis mee. Het is spannend, bloederig, een ware pageturner. Helemaal goed.
Maar meer dan een dikke voldoende (3,5 *) krijgt het boek ook weer niet. Want oh oh oh wat deugen die hoofdpersonen toch, ondanks hun minpunten zijn het zulke aimabele sympathieke fijne oprechte hardwerkende slimme speurders met het hart zo precies op de goede plaats (en fuck zeg, ze worden natuurlijk door bepaalde collega's weer tegen gewerkt, komt ook iets te vaak voor in dit soort boeken). De psycho daarentegen; onderkin, coupe Dick Advocaat voor ie zijn haartransplantatie had gehad, dikkig, rare kleren, noem maar op. Tikkie te cliché allemaal, wat mij betreft.
Ach, heel erg stoorde het nou ook weer niet, maar ik hou niet zo van perfecte mensen, waarschijnlijk door alle steken die er bij mijzelf los zitten.
Maar wat me wel stoorde was de wat idiote verhaallijn over een ex collega van Luc Callanach. Wie het boek leest komt er wel achter wie en vast ook wel waarom. Voegde geen ene snars toe, en werd daarna ook nog eens op een vrij onnozele manier een belangrijke toevoeging. Dat had ik graag geskipt zien worden.
Anyway, Helen Fields heeft nog een boek geschreven, dit was deel 1 met speurneuzen Luc en Ava, de synopsis van deel 2 (waar vorige week mijn interesse door gewekt werd, maar het leek mij leuker eerst deel 1 te lezen, niet dat het een vervolg is ofzo, maar toch) sprak mij wel aan, dus het zou maar zo kunnen dat ik tzt deel 2 ook ga lezen, zo leuk en zo'n sneltreinvaartleesboek vond ik het dan ook wel weer. Maar dat kan best wel weer een tijdje duren. Genoeg andere boeken op de stapel en nu direct deel twee er achteraan is weer teveel van hetzelfde en zal dan vast wat tegenvallen.