Caos Calmo - Sandro Veronesi (2006)

Kundig geschreven, boeiend verhaal en leest erg vlot (wat atypische pageturner eigenlijk).

Maar als je er zo achteraf op terugblikt, kan ik niet echt zeggen dat het een beklijvend boek is, in tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten. Het begin is ijzersterk en zeker aangrijpend, maar uiteindelijk liet het boek me toch meer met een soortement vrijblijvend feel-good gevoel achter.

Volledig akkoord met Chungking. Een verstandig soort vliegtuiglectuur?

Veelbelovend begin en mooi gegeven. De gevoelens van de vader worden mooi onder woorden gebracht maar na een tijdje vond ik het allemaal wat tegen vallen omdat er volgens mij te veel herhaling in zit. Het eindeloze mijmeren over hetzelfde gegeven begon me na een tijdje zelfs een beetje tegen te steken. De laatste 50 blz heb ik er in sneltempo doorgejaagd , om er vanaf te zijn.....
Wel mooi geschreven en origineel van opzet/idee.

Vanavond de verfilming gezien, en mijn eerste gedachte: 'dit boek kan je niet boeiend verfilmen' bleek juist. Een vervelende film die nooit ergens beklijft. Het gegeven dat vader en dochter niet 'lijden' onder de dood van mama wordt in het boek juist verwoordt en geduid. Het 'verdringen' van iets tegen beter weten in, daar gaat dit boek over. Ik begrijp niet dat een cineast nog maar een poging waagt om dit gegeven in 90 minuten te 'ballen'. De absoluut mooi beschreven interactie van pietro met het down kindje(tsiep-tsjiep) komt in de film ook niet over. Ik was een beetje teleur gesteld in het boek, maar na het bekijken van de film breek ik toch een lans voor dit boek omdat het echt is en de film niet.

SPOILER!!!!!!!!!

Ik ben beginnen lezen zonder dat ik ook aar iets van het verhaal kende en man, wat is dit een machtig eerste hoofdstuk! Het sloeg me meteen knock-out. Buiten adem was ik. Het geweldigste eerste hoofdstuk dat ik ooit gelezen heb.

Daarna gaat het noodgedwongen een heel andere kant uit. Natuurlijk is dit op en top Italiaans met continue licht hysterische optredens, zelfobsessieve gedachten waar Woody Allen nog een punt kan zuigen, echtelijke bedriegerij die wel een subsatntieel onderdeel van de samenleving lijkt uit te maken en consequent daarmee de alomtegenwoordige aanwezigheid van seksuele spanning. Dat maakt het voor mij alleen maar mooier.

Ik denk dat je als man hier misschien net iets meer aan kan hebben, door de soms onthutsend rake, bijwijlen beschamende observaties, die ondanks alles toch met de mantel der liefde bedekt worden. Zo lijkt Pietro zich écht niet schuldig te voelen over het feit dat hij zijn Lara toch wel enkele keren bedrogen heeft, maar wat zou het.

Naar het einde toe wordt het steeds absurder en lijkt alles op een grandioze klucht uit te draaien maar in de laatste rechte lijn slaagt Veronesi er toch in om alles netjes recht te trekken in een ontroerende epiloog. lang geleden ook dat ook nog eens een mooi 'afgerond' boek lees; Hoeft niet altijd, maar hier klopt het wel.

Prachtig verhaal, grandioos geschreven met zinnen om in te kaderen. Ende film? Ach…

Sandro Veronesi heeft hier een interessant uitgangspunt genomen, en daar zijn roman omheen gebouwd. En dat heeft hij, alles wel beschouwd, uitstekend gedaan. De roman leest vrij vlot weg, en ondanks de soms lange mijmeringen van het hoofdpersonage, heb ik me geenszins verveeld.

Wat me op den duur wel ging tegenstaan, is de voorspelbaarheid, in die zin dat elk hoofdstuk wel een ander nevenpersonage kwam opduiken met (g)een reden om te lijden, en de vreemde neiging om dit lijden tot volle wasdom te laten komen in het bijzijn van Pietro. De verhalen achter het lijden waren steeds interessant, maar verrasten me minder en minder, zodat je, aan het eind, wanneer de twee "goden" op audiëntie kwamen, de twists makkelijk kon doorzien.

De diversiteit tussen de verschillende hoofdstukken is dan weer een groot pluspunt, en Veronesi toont bij momenten ook over een geschikt gevoel voor humor te beschikken.

3,5 sterren

Ik ben nu stukjes aan het herlezen. Ik wist al niet meer dat ik deze de volle mep gegeven heb, maar het verbaast me toch niet echt. Want dit is smullen. Hilarische scènes, grappige dialogen, nog grappigere interne monologen, maar met een serieuze onderlaag. Zoals het hoort.