Die Stadt der Träumenden Bücher - Walter Moers (2004)

Om het met Die Welt te zeggen, zoals ze op de achterflap geciteerd worden: Neem dit boek, bestudeer het, zuig het op en leg het onder je hoofdkussen. Nu meteen. Het is de grootste en mooiste liefdesverklaring aan het lezen en de literatuur van dit jaar.

amen. Overigens nog bedankt voor de tip

Het hoofdpersonage is een dinosaurus en in het verhaal komen vreemde wezens voor als boeklingen, harpyren, spinxxxxen, schriksen, gevaarlijke en levende boeken... Dat Walter Moers een schrijver is die over een flinke dosis fantasie beschikt, hoeft geen betoog. Met De Stad van de Dromende Boeken schreef hij een roman die elke boekenwurm gelezen moet hebben. Want alles draait rond boeken. Het is een ode aan de literatuur, zonder kritiek op het literaire wereldje uit de weg te gaan.

De Stad van de Dromende Boeken lijkt louter een spannend jongensboek, maar is veel meer dan dat. De schrijfstijl is duidelijk bedoeld voor een wat ouder publiek. Door al die fantasierijke situaties en personages is het een heerlijk boek om te lezen. Je vraagt je constant af waar Walter Moers, die overigens ook striptekenaar is en de roman verluchtte met knappe tekeningen, het blijft halen.

Dit boek is trouwens het vierde in de reeks dat zich in Zamonië afspeelt. Hopelijk wordt de rest ook in het Nederlands vertaald.

Ik heb heel veel boeken gelezen die ik erg mooi en boeiend vond, ik weet wat het is om "in" een boek te zitten, maar het is heel lang geleden dat een boek mij zo gepakt heeft.
Ik was nog niet halverwege toen ik al zeker wist: dit boek ga ik beslist een keer herlezen! Dankzij dat voornemen was ik niet al te verdrietig toen ik steeds dichter bij het einde kwam.

Heel veel dank aan Dionysos voor deze gouden tip!

De eerste 150 bladzijden zijn als de trage aanloop naar een achtbaan. Ik heb onderweg overwogen om te stoppen, maar bij een achtbaan kun je niet echt goed meer uitstappen. En plotseling dender je via steile hellingen en scherpe bochten met een noodvaart naar bladzijde 503.

Het Duits schemert nog een beetje door de vertaling heen. Als je de taal een beetje beheerst en je hebt een exemplaar in de buurt, dan verdient het origineel de voorkeur.

'Zo' speciaal vind ik dit boek toch helemaal niet. Bij momenten is het wel leuk lezen, maar ik heb toch wel enkele puntjes van kritiek...

Dat constant zinspelen op boeken, vind ik heel overdreven. Net zoals een kind die een fantasieopstelletje schrijft, daar zou je ook zo'n voor de hand liggende woordspelletjes krijgen... Het mag allemaal wat subtieler.

De personages vind ik niet goed uitgewerkt en karikaturaal. De fantasiefiguren zijn ook niet echt 'origineel' ofzo ... In Marc de Bel boeken heb je ook zo'n nieuw samengestelde figuren. Het toeval wil dat ik net Eco's Baudolino las, waar er ook fantasiefiguren de revue passeren, maar daar zijn ze wel goed uitgewerkt en beslaan ze meer dan zomaar een naampje à la Haaiworm, wolfling ofzo.

Tot slot vind ik het verhaal ook maar zo zo.

Al bij al een heuse tegenvaller dus.

Heeft iemand een verklaring voor het feit dat Hildegunst van Mythenmetz in de paperback versie is vervangen door Roelant Sagenhouwer? (terwijl er in de NL hardcover versie Mythenmetz gehandhaafd wordt)
Sagenhouwer's naam ben ik wel in de Nederlandse vertaling van Rumo tegengekomen.

Een van mijn favoriete boeken.

Is dat zo? Dat zou me sterk verbazen, want Roelant Sagenhouwer is in het Zamonië-universum van Moers iemand helemaal anders, namelijk de hoofdfiguur uit een heel populaire reeks avonturenboeken die iedereen in Zamonië leest?

Ik had de paperback cadeau gedaan aan een vriend van me. Toen we na een tijd het boek bespraken en ik het over Hildegunst had, keek hij me aan met een blik van "waar heb je het over?". Zijn hoofdpersoon bleek Sagenhouwer te heten. We hebben vervolgens de boeken naast elkaar gelegd. Zelfde vertaler, maar toch verschillende namen voor hoofdpersonen. Wel was het verschil dat de hardcover alleen door Houtekiet is uitgegeven, en de paperback door Houtekiet / Atlas. Het viel me tevens op dat de namen van schrijvers ook waren veranderd. De anagrammen van Duitse schrijvers waren daarmee ook verdwenen. Waar de nieuwe namen anagrammen van zijn heb ik nog niet uitgevonden.

Ik voelde me er eigenlijk een beetje door verontwaardigd toen ik er achter kwam. Vervolgens heb ik Rumo gelezen, dat ook door Houtekiet / Atlas is uitgegeven en kwam ik inderdaad de naam Sagenhouwer een aantal keren tegen. Deze heb ik dus maar virtueel vervangen door Van Mythenmetz, om het nog kloppend te maken in mijn hoofd.

Ik heb dit boek al meer dan een jaar thuis liggen, ooit aangeschaft omwille van onderstaande lofuitingen, vooral van Freud. Tot nu toe had ik echter telkens wel een of andere reden om er niet aan te beginnen, de belangrijkste was dat ik het misschien te kinderachtig zou vinden. Ook kon ik me moeilijk voorstellen hoe je een boek boeiend kunt houden als je enkel over boeken schrijft. Ik ben nu 100 bladzijden ver en natuurlijk zijn al die redenen grondloos gebleken. Het is een prachtig boek waarbij de magie van Zamonie je direct meezuigt in het verhaal. Moers weet door het creeren van sagen en namen en legenden echt een gevoel van die legendes te creeren. Ook al zegt je Colophonius Regenschein je aanvankelijk niks, heel snel wil je alles weten over zijn geschiedenis en wat er met hem is gebeurd. Met plezier lees ik nu verder...

Als voorbereiding op het lezen van Moers' nieuwe boek ben ik hier terug aan begonnen - ik was immers de helft vergeten, is ook al weer vijf jaar geleden allemaal. En ik moet zeggen: ik was vergeten wat een genot dit boek ook weer was! Een boek van Walter Moers lezen is altijd een beetje een gelijkaardige ervaring en zijn truukjes zijn me welbekend, maar desondanks is er weinig literatuur die me zo kan meeslepen, onderhouden, amuseren en beangstigen. Nu ja, ik natuurlijk fan, mijn neutrale blik is al jaren geleden met de noorderzon verdwenen