Vanuit cultuurperspectief had het wellicht boeiend geweest als we meer inzicht hadden gekregen in de persoon Michael Jackson, dat heeft de auteur ook getracht te doen door verschillende thema's de revue te laten passeren: de geschiedenis van de zwarte entertainment, de negentiende-eeuwse freakshows met zijn
blackface minstrels, onder andere... Op het eerste gezicht lijken deze onderwerpen interessant, het probleem is alleen dat Margo Jefferson ze op geen enkel vlak weet te linken aan het curieuze gedrag van de superster en alles wat er om hem heen hing. De
hiëroglief Michael Jackson, zoals ze het zelf noemt, wordt in ieder geval niet ontcijferd.
Het ene moment is ze duidelijk een toegewijde fan; in haar beschrijvingen van Michael Jacksons nalatenschap is ze nog op haar best, als ze bijvoorbeeld de videoclip Thriller onder de loep neemt of Jacksons iconische uitvoering van Billie Jean tijdens het 25-jarig Motown-gala bespreekt, waar hij voor het eerst de
moonwalk vertoonde.
Daarbij wil ik wel even een kanttekening plaatsen dat haar omschrijvingen wel erg veel weghebben van de kunst- film- en popmuziekanalyses van Camille Paglia. Die van Paglia zijn overigens nóg veel beter. Al kom je deze manier van schrijven wel vaker tegen in de journalistiek.
Het volgende moment echter vervalt ze in roddel en achterklap. Zo zegt ze dingen over de familie Jackson waarvan ik denk die informatie is zo privé, de schoonmaakobsessie van Michael Jacksons moeder bijvoorbeeld, die kun je alleen maar uit dat boek van La Toya of Taraborrelli hebben. Ook hier rijst weer de vraag 'wat heeft de smetvrees van een moeder te maken met iemands doen en laten?'
Verder gebruikt ze wel erg vaak het woord 'seksuele', en er staan ook dingen tussen waar ik het niet mee eens kan zijn. Zo zegt ze over Janet Jackson bijvoorbeeld: "Zij was het eerste rebelse tienerzangeresje, het eerste hardwerkende seksspeeltje in de showbusiness." Seksspeeltje? Dat valt allemaal reuze mee hoor haha... La Toya dan toch eerder...
Ergens citeert ze Keith Haring die in zijn dagboek uit 1987 een verfrissende kijk biedt op Michael Jackson: I
k heb het over mijn respect voor Michaels pogingen om de schepping in eigen hand te nemen en een niet-zwart, niet-wit, niet-mannelijk, niet-vrouwelijk wezen uit te vinden door het gebruik van plastische chirurgie en moderne technologie. Hij is helemaal Walt Disney gegaan! Op zijn minst een interessant fenomeen. Een beetje eng misschien, maar ook opmerkelijk, en ik denk dat het op de een of andere manier een gezonder voorbeeld is dan Rambo of Ronald Reagan. Hij legt zich niet neer bij de finaliteit van Gods schepping en neemt die in eigen hand, terwijl hij rondparadeert voor de Amerikaanse popcultuur. Ik denk dat het nog veel gaver zou zijn als hij de lijn helemaal doortrok en puntige oren zou nemen of zich een staart zou aanmeten, maar geef hem nog wat tijd!
Poe-eske horrorverhalen en rondreizende circussen in het Victoriaanse tijdperk oefenden een enorme aantrekkingskracht uit op Jackson; deze fascinatie keerde telkens weer terug in zijn werk. Zoals in het zeer fraaie artwork van zijn vierde plaat Dangerous, door kunstenaar Mark Ryden. Zijn beste album vind ik overigens, met geweldige mantra-achtige dancesongs als Why you wanna trip on me?, Who is it? en In the closet. Omdat het lijkt of Jackson hierop minder de behoefte heeft om mensen te pleasen.
Ook privé creëerde Jackson een droomwereld van dieren en draaimolens, een rariteitenkabinet als het ware van zijn eigen fantasie:
Neverland.
In haar inleiding wordt duidelijk dat Jefferson na het zien van de documentaire Leaving Neverland niet langer in Jacksons onschuld geloofde: "We hebben jarenlang gezien hoe charmant en vrijgevig hij kon zijn. Nu hebben we ook gezien hoe calculerend en egoïstisch hij was, ten prooi aan zijn demonen" én "Het kwetsbare genie was ook een calculerende pedofiel."
Waarom ze het schrijven van dit boekje steeds heeft uitgesteld wil maar niet echt duidelijk worden. Het was volgens haar bijna af in 2003, maar toen werd Jackson voor het eerst aangeklaagd.
Ik moet bekennen dat ik zelf ook wel een beetje klaar ben met de persoon Michael Jackson, al kan ik nog prima naar zijn muziek luisteren. Sowieso heb ik in de loop der jaren een aversie ontwikkeld jegens het fenomeen 'beroemdheid' en 'idoolverering'. Overigens kwam het bij mij niet door Leaving Neverland, maar omdat ik steeds vaker op het internet berichten tegenkwam over de vele exotische dieren die Jackson op zijn landgoed hield, een menagerie van meer dan 50 diersoorten (soorten!), die niet zo goed werden behandeld, zeg maar gerust mishandeld.
Jane Goodall, die ooit een bezoek bracht aan Neverland, heeft dat later ook toegegeven, dat chimpansee Bubbles, geslagen werd. En er bestaat een filmpje van Michael Jackson en Elizabeth Taylor die over het landgoed wandelen met achter hun de olifant Gypsy, een cadeautje van Taylor aan Jackson. Naast de olifant lopen twee 'verzorgers' die met zogeheten
bullhooks de olifant in bedwang houden.
Ik zou eigenlijk de docu
Searching for Michael Jackson’s Zoo with Ross Kemp (Film, 2022) - MovieMeter.nl nog willen zien.