Grégoire et le Vieux Libraire - Marc Roger (2019)
Alternatieve titel: De Lessen van Meneer Picquier
Frans
Sociaal
233 pagina's
Eerste druk: Albin Michel,
Parijs (Frankrijk)
Meneer Picquier heeft zijn boekwinkel moeten sluiten, maar het is hem gelukt om zijn dierbaarste bezit, drieduizend boeken, te bewaren. Die vullen zijn kamer in verzorgingstehuis Bleuets nu tot aan het plafond. Door zijn ziekte kan Picquier niet meer doen wat hij het allerliefste doet: lezen. Hij vraagt de jonge Grégoire, die sinds kort de maaltijden in het tehuis rondbrengt, om hem elke dag een uur voor te lezen. Daar ziet Grégoire (nooit een echte lezer) aanvankelijk tegen op, maar met de tijd ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen de twee. Het voorleesuur wordt steeds populairder en verhuist naar de algemene ruimte, zodat zo veel mogelijk bewoners kunnen meeluisteren. De oude boekverkoper Picquier geeft ondertussen zijn jonge voorlezer een aantal waardevolle (levens)lessen mee…
Het boek heeft een snel tempo waardoor er in een volgend hoofdstuk ineens zoveel tijd verder is verstreken. Je krijgt niet de tijd om te "bonden" met de personages. Je voelt de vriendschap niet groeien. Vele gebeurtenissen in het boek vind ik ook erg onrealistisch. Plots zonder aanleiding heeft Gregoire een relatie met een collega en heeft hij als onervaren tiener avontuurtjes in het rusthuis met haar. Hij heeft geen diploma maar wordt in alle mogelijke jobs van het rusthuis ingezet zonder probleem. Hij drinkt met nieuwjaar tijdens zijn shift zichzelf zat samen met menr. Picquier. Een bewoner die 's nachts gemeenschap gaat hebben met verschillende bewoners en geweten is door het personeel maar door de vingers wordt gezien. Misschien is het wat beroepsmisvorming maar door de vele onrealistisch gebeurtenissen krijg ik toch geen voeling met het verhaal. Ik krijg ook niet het gevoel dat het gaat over een wederzijdse vriendschap. Gregoire voert enkel maar uit wat de boekverkoper allemaal in zijn hoofd krijgt. De vergelijking met 'Untouchable' vind ik daarom ook helemaal onterecht!
Het einde vond ik voorspelbaar en saai. Ook de schrijfstijl kon mij niet bekoren. Deze is erg chaotisch en ongestructureerd zodat het soms niet duidelijk is van welk personage ik de gedachten aan het lezen ben. Hij wisselt soms van personage zonder aanleiding. Vreemd.
Naar mijn gevoel werk er ook regelmatig op een onrespectvolle manier over mensen met dementie gesproken. Dit getuigt naar mijn gevoel van onwetendheid over deze doelgroep. Vb. p.121 "het alzheimertje" of p. 133
Wel was merkbaar dat Mark Roger weet waarover hij spreekt als het over het voorlezen gaat. Hij beschrijft uitgebreid in het boek tips die belangrijk zijn.
Ik vind het echt jammer dat er niet meer uit het verhaal is gekomen. Het basisverhaal/basisidee leek zo sterk maar werd naar mijn gevoel niet goed uitgewerkt/ geschreven.
Het ergste aan dit weggooiboekje met haar hapsnap hoofdstukjes zijn namelijk die lelijke korte zinnen. Het gemiddelde hoofdstukje begint ongeveer zo:
De volgende dag. Ziekenhuis Ambroise-Paré. Vijf voor half vier. Mevrouw Morel is alleen. Tezelfdertijd, Grégoire Gélin. Aanwezig-afwezig. Nog meer alleen dan anders. (p. 92)
Het is allemaal van een zeldzame lelijkheid.