menu

De Pruimenpluk - Dimitri Verhulst (2019)

mijn stem
3,17 (9)
9 stemmen

Nederlands
Psychologisch

168 pagina's
Eerste druk: Pluim, Amsterdam (Nederland)

Moe van de mens, kampioen van de solitude, woont Mattis afgelegen aan een meer, waar hij zijn potentie naar beneden drinkt. Een donker denker met een tanend geloof in zowat alles, dus zeker ook in de liefde. Soms, echter, twijfelt hij aan zijn kwaliteiten als eenzaat en misantroop, en overweegt hij een leven in een stad vol heerlijke drukte om niets. Maar wanneer een weduwe opeens vergeten gevoelens weer in hem aanwakkert, verlegt hij zijn ambities

zoeken in:

Ted Kerkjes
Deze recensie getuigt wel van een misplaatste minachting voor cabaret. Een oppervlakkige schrijver staat dus gelijk aan een cabaretier? Kom nou.
(...) zou het lonen om Verhulsts proza als cabarettekst te beoordelen? Met de juiste timing en formulering maakt een cabaretier van een drol iets geweldigs.
Misschien moet ik Thomas van Veen eens wat speellijsten doorsturen.

avatar van Raspoetin
Misschien moet ik Thomas van Veen eens wat speellijsten doorsturen.

Thomas de Veen

avatar van mjk87
3,0
In het begin dacht ik even wat dit weer een typische Verhulst op zijn slechtste manier werd, met meer stijl dan inhoud. En dan gaat die stijl irriteren. Maar al snel ontvouwde zich een wat vreemd maar op momenten ook wel mooi verhaal. Niet altijd even overtuigend en soms net iets te nadrukkelijk zwaar op de hand, maar ook met kleine tedere momenten en oprecht mooie subtiele stukjes. Als geheel wel een goede voldoende, maar net naar beneden afgerond 3,0*.

avatar van Donkerwoud
2,5
Ik heb een haat-liefdeverhouding met Dimitri Verhulst. De liefde laat zich het makkelijkst uitleggen: hij schrijft weergaloze volzinnen om verliefd op te worden en is bij vlagen werkelijk grappig. De ik-figuur is een soort tegenovergestelde Walden van Thoreau die zichzelf (en dan toch vooral die anderen) probeert kwijt te raken in een afgelegen huis aan een meer. Voor Mattis is zichzelf verhangen een te radicaal vooruitzicht en dus probeert hij 't met een combinatie van erbarmelijke leefomstandigheden en een alcoholdieet. Zijn destructieve neergang wordt echter gedwarsboomd als zijn hormonen opnieuw opspelen bij een begeerlijke weduwe. Maar heeft hij met zijn vrijerspogingen en nieuwverworven aanhankelijkheid werkelijk zijn misantropie afgezworen? Of geeft de romantische liefde simpelweg een nieuwe vorm aan zijn egocentrisme en mensenschuwheid? En dan kom ik bij datgene wat me vaak tegenstaat aan de boeken van Verhulst: achter die suikerzoete gemeenheid blijft het allemaal wel erg kluchtig en karikaturaal. Hilariteit alom, maar Verhulst haalt weinig meer uit de premisse dan intertekstuele verwijzingen en obligate steken naar kleinburgerlijkheid. Zo is er 'De Pruimenpluk' (2019) ook weinig aan gelegen om het perspectief van de weduwe mee te nemen in de puberale verwikkelingen.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:11 uur

geplaatst: vandaag om 14:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.