Daisy Jones & The Six - Taylor Jenkins Reid (2019)
mijn stem
7 stemmen
Engels
Sociaal
368 pagina's
Eerste druk: Ballantine,
New York (Verenigde Staten)
Daisy Jones & The Six waren een tijdje overal. Hun albums lagen op elke draaitafel, ze waren van kust tot kust uitverkocht, hun geluid bepaalde een tijdperk. En toen, op 12 juli 1979, gingen ze uit elkaar. Niemand wist ooit waarom. Tot nu. Ze waren geliefden en vrienden en broers en rivalen. Ze konden hun geluk niet geloven, totdat het op was. Dit is hun verhaal van de vroege dagen en de wilde nachten, maar iedereen herinnert zich de waarheid anders. Het enige wat ze allemaal zeker weten is dat vanaf het moment dat Daisy Jones op blote voeten op het podium van the Whisky liep, hun leven onherroepelijk veranderde. Muziek maken gaat nooit alleen maar over de muziek. En soms is het moeilijk te zeggen waar het geluid stopt en het gevoel begint.
2
geplaatst: 11 juli 2021, 11:26 uur
'You have not seen anything until you've seen Daisy Jones dancing on a piano in a fur coat with no shoes on sing "Mustang Sally"'
Daisy Jones & The Six vertelt het verhaal van de fameuze rockband die eind jaren 70 hele stadions platspeelde. Spil van de band was de temperamentvolle zangeres Daisy Jones en de talentvolle gitarist en zanger Billy Dunne. In dit boek volgen we de opkomst en ondergang van deze legendarische band, en we krijgen er gratis en voor niets de teksten bij van hun al even legendarische album 'Aurora'. Inclusief de hits 'Turn it off', 'This could get ugly' en 'A hope like you'.
De grap van dit verhaal? Deze band heeft nooit bestaan, de hits hebben nooit geklonken op de radio en de legendarische concerten speelden zich alleen af in het hoofd van schrijfster Taylor Jenkins Reed (en in de toekomst op Amazon Prime, want van het boek wordt een tv-serie gemaakt).
Daisy Jones & The Six lijkt in veel opzichten op het boek The Final Revival of Opal & Nev. Ook die speelt in de jaren 70, ook die gaat over de opkomst en ondergang van een band en ook daarin speelden persoonlijke issues een grote rol. Maar waar Opal & Nev eerder een maatschappijkritisch boek is, is Daisy Jones in de basis een gedoemde liefdesgeschiedenis. En bij Daisy Jones draait het nóg meer om de muziek dan bij Opal & Nev.
Wat de boeken ook gemeen hebben is de vorm. Ook Daisy Jones is geschreven als oral history. Dat wil zeggen dat je (fictieve) interviews leest met band, crew en aanhangsels. Dat zijn geen ellenlange lappen tekst, maar de geschiedenis van de band wordt verteld aan de hand van losse uitspraken van de geinterviewden, als talking heads in een documentaire. Dat klinkt gekunsteld, maar het levert een vloeiend en goed te volgen verhaal op. Want, en dat is nog wel het belangrijkste, Taylor Jenkins Reid is een fantastisch schrijfster die niet alleen weet hoe een verhaal te bakken, maar die ook persoonlijkheden feilloos blootlegt. Ook heeft zij oog voor zaken die meer worden gesuggereerd dan gezegd. Bovendien heeft ze begrepen dat niet alle bandleden hun tijd bij de band hetzelfde hebben beleefd. Dat sommige uitspraken elkaar tegenspreken is dan ook niet meer dan logisch.
Daisy Jones & The Six is kortom een geweldig boek dat je in één ruk uitleest. Grappig, ontroerend, boeiend en supergoed geschreven. Met Rumours van Fleetwood Mac (de band die het voorbeeld vormde voor The Six) en de film Almost Famous vormt Daisy Jones de perfecte drie-eenheid voor een spoedcursus over de Amerikaanse rockscene uit de jaren 70. Heerlijk!
Daisy Jones & The Six vertelt het verhaal van de fameuze rockband die eind jaren 70 hele stadions platspeelde. Spil van de band was de temperamentvolle zangeres Daisy Jones en de talentvolle gitarist en zanger Billy Dunne. In dit boek volgen we de opkomst en ondergang van deze legendarische band, en we krijgen er gratis en voor niets de teksten bij van hun al even legendarische album 'Aurora'. Inclusief de hits 'Turn it off', 'This could get ugly' en 'A hope like you'.
De grap van dit verhaal? Deze band heeft nooit bestaan, de hits hebben nooit geklonken op de radio en de legendarische concerten speelden zich alleen af in het hoofd van schrijfster Taylor Jenkins Reed (en in de toekomst op Amazon Prime, want van het boek wordt een tv-serie gemaakt).
Daisy Jones & The Six lijkt in veel opzichten op het boek The Final Revival of Opal & Nev. Ook die speelt in de jaren 70, ook die gaat over de opkomst en ondergang van een band en ook daarin speelden persoonlijke issues een grote rol. Maar waar Opal & Nev eerder een maatschappijkritisch boek is, is Daisy Jones in de basis een gedoemde liefdesgeschiedenis. En bij Daisy Jones draait het nóg meer om de muziek dan bij Opal & Nev.
Wat de boeken ook gemeen hebben is de vorm. Ook Daisy Jones is geschreven als oral history. Dat wil zeggen dat je (fictieve) interviews leest met band, crew en aanhangsels. Dat zijn geen ellenlange lappen tekst, maar de geschiedenis van de band wordt verteld aan de hand van losse uitspraken van de geinterviewden, als talking heads in een documentaire. Dat klinkt gekunsteld, maar het levert een vloeiend en goed te volgen verhaal op. Want, en dat is nog wel het belangrijkste, Taylor Jenkins Reid is een fantastisch schrijfster die niet alleen weet hoe een verhaal te bakken, maar die ook persoonlijkheden feilloos blootlegt. Ook heeft zij oog voor zaken die meer worden gesuggereerd dan gezegd. Bovendien heeft ze begrepen dat niet alle bandleden hun tijd bij de band hetzelfde hebben beleefd. Dat sommige uitspraken elkaar tegenspreken is dan ook niet meer dan logisch.
Daisy Jones & The Six is kortom een geweldig boek dat je in één ruk uitleest. Grappig, ontroerend, boeiend en supergoed geschreven. Met Rumours van Fleetwood Mac (de band die het voorbeeld vormde voor The Six) en de film Almost Famous vormt Daisy Jones de perfecte drie-eenheid voor een spoedcursus over de Amerikaanse rockscene uit de jaren 70. Heerlijk!
0
geplaatst: 11 juli 2021, 19:47 uur
Nog niet gelezen (staat wel hoog op mijn leeslijst voor dit jaar). Qua stijl zal het sowieso heel anders zijn (Reid is een echte Yank, Mitchell op-en-top Engels), maar qua idee lijkt het inderdaad erg op elkaar. Ben benieuwd.
0
geplaatst: 24 november 2021, 04:28 uur
In de zin dat het ook over de opkomst en ondergang van een fictieve band uit de 70's gaat.
Maar daar houdt de vergelijking op.
Ik heb weinig toe te voegen aan wat dutch2.0 hierboven schrijft, ik vond het ook een erg mooi verhaal, de vorm werkte voor mij ook heel goed en inderdaad, Taylor Jenkins Reid is een goeie schrijfster, daar ga ik nog wel eens wat van lezen. Geschreven zoals ik het graag heb, geen overbodig geleuter, gewoon to the point een mooi verhaal vertellen met veel drugs, drank, liefde en muziek.
0
geplaatst: 21 juli 2023, 21:06 uur
Een fictieve rock geschiedenis in de vorm van interviews. Ik moet eerlijk toegeven, dat leest als een tierelier. Zolang de materie vers is althans.
Daarna kreeg ik er in ieder geval steeds minder zin in. Billy en Daisy zijn te vervelend om leuk of lelijk te zijn en de relationele avontuurtjes met bijbehorende liedjes; nee. Vond de observaties van de betrokkenen op dat vlak ook nogal gekunsteld overkomen, dus ja, dan word je daar ook niet bepaald warm of koud van.
Doe mij maar hard rock in plaats van de soft rock van Daisy Jones & The Six. De dynamiek in en rondom de band hield het nog wel enigszins aan de praat. Vond de overige bandleden ook heel wat gemakkelijker te verteren. Laten we het er maar op houden dat de kleinere talenten, sterren en ego's mij wat beter liggen.
Iets bescheidener had voor mij dan ook wel gemogen. Of misschien is de ware geschiedenis van Fleetwood Mac meer voor mij dan deze fictieve bewerking.
Daarna kreeg ik er in ieder geval steeds minder zin in. Billy en Daisy zijn te vervelend om leuk of lelijk te zijn en de relationele avontuurtjes met bijbehorende liedjes; nee. Vond de observaties van de betrokkenen op dat vlak ook nogal gekunsteld overkomen, dus ja, dan word je daar ook niet bepaald warm of koud van.
Doe mij maar hard rock in plaats van de soft rock van Daisy Jones & The Six. De dynamiek in en rondom de band hield het nog wel enigszins aan de praat. Vond de overige bandleden ook heel wat gemakkelijker te verteren. Laten we het er maar op houden dat de kleinere talenten, sterren en ego's mij wat beter liggen.
Iets bescheidener had voor mij dan ook wel gemogen. Of misschien is de ware geschiedenis van Fleetwood Mac meer voor mij dan deze fictieve bewerking.
* denotes required fields.
* denotes required fields.