Une Vieille Histoire - Jonathan Littell (2018)
Alternatieve titel: Een Oude Geschiedenis
Frans
Psychologisch
352 pagina's
Eerste druk: Gallimard,
Parijs (Frankrijk)
Een man, een vrouw, een kind. Een badkuip, een gang, een tuin, een hotelkamer. Een deurklink, een fotoboek, een sprei, een Da Vinci, een pianoconcert van Mozart. Sardientjes, roggebrood, wijn. Dit alles en meer komt steeds – maar steeds anders – terug in de zeven hoofdstukken die deze roman beslaat. Maar elk hoofdstuk begint in een zwembad. Een naamloze ikfiguur, soms van fluïde (gender)identiteit, komt uit het water, rent eenmaal aangekleed gedesoriënteerd door een eindeloos gangenstelsel, opent een deur (in elke scène een andere) en duikt aan het eind van elk hoofdstuk weer in het water.
Een vleugje Murakami een ietsje van Paul Auster.
Vooral een vervreemdend en misschien ook wel een vervelend gevoel geeft het lezen van deze dwaaltocht.
Het goede heeft een absoluut punt (je leven geven)
Het slechte heeft dat niet (zover ik weet)
Ik heb het stuk van de NRC niet gelezen, maar ik zou niet zeggen alle drek wel heel veel drek.
), maar mijn grote probleem zat hem in de herhaling. Het boek bestaat uit zeven verhalen, maar na twee verhalen kende ik het trucje wel en daarna viel er voor mij nog maar weinig lol te beleven aan de zoveelste gewelddadige sekscene of de zoveelste wending waarin de hoofdpersoon in een gewelddadige, levensbedreigende situatie terecht komt. Ik heb een maand lang geworsteld met dit boek, vooral omdat dit in theorie helemaal in mijn straatje past, maar ik geef het op. Ik heb het boek niet helemaal uitgelezen, omdat mijn initiële fascinatie en enthousiasme op een gegeven moment omsloegen in verveling en ergernis. Erg jammer, want ik had hier toch wel hoge verwachtingen van. Op naar een volgend boek.