Mooie, rustige omslag. In beige, de titel in goudkleurige letters. Piepkleine haast onzichtbare streepjes die het boek iets ouds geven, als je er met je neus bovenop zit tenminste. Op de achterzijde een klein kleurenfotootje van Anne zelf, breeduit lachend.
Hans Faber is de oom van Anne en woordvoerder namens de familie. Voorheen was hij journalist voor onder meer de Volkskrant en Het Financieele Dagblad. De eerste pagina begint heel sterk, vandaar dat ik het boek heb meegenomen van de bieb, over 'een schuldig landschap dat alles heeft gezien'. Maar dit komt niet van de schrijver zelf, hij citeert en verwijst hier naar de kunstenaar Armando die als kind vlakbij Kamp Amersfoort woonde.
...in landschappen, in de schone natuur, vinden vaak de afgrijselijkste opvoeringen plaats. Maar de natuur grijpt niet in.
Het verhaal is af en toe wat rommelig met veel namen of juist net te langdradig.
Het eerste deel gaat over de vermissing en het vinden van Anne. De groots opgezette zoektocht in het uitgestrekte bosgebied is in feite een sec verslag van wat er zich die onzekere dagen heeft afgespeeld. Tegelijk, en dat klinkt misschien oneerbiedig, had dat gedeelte ook iets sfeervols op een spannende manier. De schrijver heeft het zo uiteraard niet bedoeld.
Pas in de tweede helft van het boek is er meer ruimte voor emoties en dergelijke.. Hoe ging de familie om met deze verschrikkelijke gebeurtenis en hoe verwerkten zij het verlies van Anne?
Wim Faber, de vader van Anne, hield zich voornamelijk bezig, en dat is ook verwerking natuurlijk, met de vraag of de moord op zijn dochter voorkomen had kunnen worden en het antwoord luidt: ja.
Michael P. had in 2010 al op brute wijze twee jonge meisjes verkracht, kreeg aanvankelijk de maximale straf van zestien jaar cel, maar liep in 2017 alweer vrij rond. Hij had zelfs verklaard 'trots en blij' te zijn dat zijn droom was uitgekomen. Hoe kan het dat een rechter (Rinus Otte, wordt met naam en toenaam genoemd) besloten heeft een ongeleid kwaadaardig projectiel als Michael P. los te laten op de samenleving?
Wat Anne precies is aangedaan blijft voor het grote publiek onduidelijk. In het forensisch rapport staan weliswaar de gruwelijkheden beschreven, alleen heeft dat rapport vrijwel niemand gelezen, behalve dan een paar rechercheurs, het Openbaar Ministerie, de advocaten, rechters, nabestaanden, etc.. Rechtbankverslaggevers geven doorgaans een gekuiste versie van de werkelijkheid.
Ik ben ook wel blij eigenlijk dat deze verschrikkelijke feiten mij niet ter ore zijn gekomen, die paar terloopse of suggestieve opmerkingen over wat er met Anne is gebeurd vond ik eerlijk gezegd al schokkend genoeg.
Wel mooi vond ik die opmerking van de moeder van een vriendin van Anne, dat niet Anne maar híj (de dader) op de verkeerde plek op het verkeerde moment was.