La Hojarasca - Gabriel García Márquez (1954)

Mijn eerste kennismaking en het beviel me uitstekend! Zijn spel met perspectieven en chronologie laat de lezer de bizarre beginsituatie langzaam verduidelijken. Het las, o.a. door de lengte, uiterst vlot.

4,0*!

Half mytissch, half realistisch? Halfslachtig als je het mij vraagt. Heb echt moeten worstelen met de zinnen, het verhaal kwam ook niet echt uit de verf. Wat die bananenfabriek bijvoorbeeld allemaal te beteken heeft, is me een raadsel en de band tussen de mensen onderling lijkt ook niet echt iest onthullend te hebben. Als het boek niet zo dun was geweest, had ik het opzij gelegd. Nu vermoed je alsnog een soort onthullende pointe, maar het verhaal lost gewoon op in het niets.
Een bevroren moment in Macondo. Niet aan mij besteed.

Het lijkt een uitvergroting van een stukje van 'Honderd jaar eenzaamheid' maar het is eerder geschreven.
De dorre bladeren zijn de mensen die aan komen waaien in het kielzog van het bananenbedrijf dat zich in het dorp vestigt. Dat gaat ten koste van de bestaande akkers, maar brengt wel welvaart. Als het bedrijf weer vertrekt verdwijnen de dorre bladeren ook weer, de oorspronkelijke bewoners als en met afval achterlatend.
Tegen dit decor speelt de kwestie van de verstoorde verhouding van de Franse? arts met de dorpelingen. Het waarom ontvouwt zich langzaam.
De moraal: oordeel niet te snel, de dingen zitten soms anders in elkaar dan het lijkt.

Als je 'Honderd jaar eenzaamheid' hebt gelezen voegt dit boek niet heel veel toe.
Marquez lezen vind ik echter nooit zonde van de tijd.

Daarentegen is het een mooie introductie op Honderd Jaar Eenzaamheid

Het boek vertrekt vanuit een heel futiele kwestie en weet het wonderlijke en meeslepende proporties mee te geven waar ik me echt in heb kunnen laten meeslepen. Een eenzame man die begraven moet worden maar gehaat wordt door zijn medemens, meer is het eigenlijk niet. Maar door Marquez' meesterlijke ontplooiing van de geschiedenis van de man en de 3 monologen die er rond verhalen, wordt het een zeer intrigerende inkijk in de eenzaamheid van een man die er niet aan kan ontsnappen. Omdat hij zichzelf daartoe verplicht? Omdat het nu eenmaal zo gelopen is? Het wordt niet uitgesproken, maar door de manier waarop het wordt ontrolt kan je niet anders dan meeleven, en meegenieten en huiveren van een desolaat gevoel dat niet gauw zal loslaten.

Het was mijn eerste kennismaking met Garcia Marquez, maar ben nu wel zeer benieuwd naar zijn overige werken. Diep onder de indruk.

Schitterend. Mijn bovenbuurman zegt het allemaal heel duidelijk. Vooral de belevingswereld van het jongetje vond ik bijzonder goed getroffen. En de Marqueziaanse sfeer is gewoon fantastisch. Het vijfde hoofdstuk begint zo:

Er is een minuut waarop de siësta uitgeput raakt. Zelfs het geheime, diepverborgen, uiterst kleine gedoe van de insecten houdt precies op dat ogenblik op; de loop van de natuur staat stil; de schepping wankelt aan de rand van de chaos en de vrouwen komen kwijlend overeind met de bloem van het geborduurde kussensloop in hun wang, verstikt door temperatuur en wrevel, en ze denken: 'Nog steeds is het woensdag in Macondo.'

Ik bedoel maar.