Met 'Die Wand' (1963) schreef de Duitse Marlen Haushofer een SF-dystopie met een feministische insteek. Over een naamloze protagoniste die door een glazen wand wordt afgesloten van de rest van de wereld en op zoek moet naar manieren om, op eigen kracht, te overleven in de wildernis. Ik weet niet of deze jonge Lauren James geïnspireerd is door deze klassieke roman, maar ze schreef met 'The Loneliest Girl in the Universe' (2018) een eigentijdse update waarin ruimtevaarster Romy eenzaam door de kosmos zweeft. Haar crew is om het leven gekomen bij een noodlottig ongeval en ze heeft alleen nog sporadisch mail-contact met aarde. Door de verschillende tijdzones tussen haar plek in het universum en de aarde zitten er maanden tussen het ontvangen en versturen van elkaars berichten, zodat Romy nooit direct contact heeft met andere mensen. En dan hoort ze dat er een ruimteschip vanaf de aarde komt: sneller, geavanceerder, met mensen die net van de aarde komen en weten wat er speelt. En (niet onbelangrijk) met een mannelijke leeftijdsgenoot aan boord. Jarenlang waren romantische liefde, seksualiteit en passie voorbehouden aan de fan-fictie die ze schreef over een oude televisieserie, maar nu bloeit er van alles in haar op wat ze opeens moet verwerken. Nieuwe hoop of een nieuwe nachtmerrie?
In eerste instantie sprak de landelijke omgeving in 'Die Wand' (1963) meer tot mijn verbeelding dan de binnenkant van een ruimtevaartuig in 'The Loneliest Girl in the Universe' (2018). Maar al lezende moet ik zeggen dat een ruimtevaartuig (een geheel technologische ruimte) meer bij de tijd past dan de omgeving rond een jachthut. Vanuit dramatisch oogpunt ook interessanter: hier moet het vrouwenpersonage haar kennis over techniek en ruimtevaartkunde zelf toepassen, terwijl ze geplaagd wordt door onzekerheid en (soms tegen beter weten in) hoopt dat er redding zal komen. Lauren James heeft het ook slim opgezet door in elk hoofdstuk af te tellen naar het moment dat de twee ruimtevaartuigen elkaar gaan ontmoeten; de roman heeft zo een thrillerachtige urgentie die de vaart erin houdt. Al is het fijn dat de Alien-tagline 'In Space No One Can Hear You Scream' hier subtieler en meer gelaagd is, dus zonder ruimtemonsters of bovennatuurlijke krachten. Helaas verraadt de achterflap al een belangrijke wending (hij valt tegen!) en misschien is het ook de uiteindelijke ontmoeting die deze roman wat naar beneden haalt. De onderhuidse, ondefinieerbare spanning maakt plaats voor routineus genrewerk. Nog steeds nagelbijtend spannend en die arme Romy krijgt het flink te verduren in behoorlijk grafische beschrijvingen.