menu

The Salt Path - Raynor Winn (2018)

Alternatieve titel: Het Zoutpad: Over Oude Wegen naar een Nieuw Begin

mijn stem
3,51 (44)
44 stemmen

Engels
Waargebeurd / Reis

288 pagina's
Eerste druk: MIchael Joseph, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Raynor Winn en haar man Moth zijn al meer dan dertig jaar samen. Hun oude boerderij in Wales hebben ze in de loop der tijd steen voor steen opgeknapt en omgebouwd tot een goedlopende B&B. Dan raken ze binnen een paar dagen alles kwijt: ze verliezen hun huis door een speculatieschandaal en ze krijgen te horen dat Moth een ernstige ziekte heeft. Ze hebben niets meer over en nog maar weinig tijd. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan de eeuwenoude South West Coast Path lopen, weg van alles en iedereen. Het is een tocht van duizend kilometer langs de zuidkust van Engeland. Met twee rugzakken en een kleine tent beginnen ze hun wandeltocht door het oeroude, verweerde landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht. En daar gebeurt het. Met elke stap, door iedere ontmoeting, en ondanks alle moeilijkheden die ze onderweg tegenkomen, verandert hun tocht verder in een bijzondere ontdekkingsreis.

zoeken in:
avatar van Djumbo
4,0
Voor wie graag wandelt, of voor wie graag reisverhalen leest.... WOW... wat een prachtig boek... wat ik ook erg plezierig vond.... is dat ik , terwijl ik las, op mijn tablet de weg volgde op Google Maps. Wat een tocht , wat een mooie landschappen, wat een moed. En een stukje van die moed, van die vrijheid... geeft de schrijfster door aan de "ontroerde" lezer die ik ben. Bedankt Raynor Winn

avatar van Lalage
5,0
Dit is mijn nieuwe lievelingsboek.

avatar van Jason82
3,5
Lalage schreef:
Dit is mijn nieuwe lievelingsboek.

Gaaf zeg! Toevallig heb ik dit boek deze week net 2e hands opgepikt. Om me heen hoor ik ook veel enthousiaste reacties ?

avatar van Lalage
5,0
De natuur is grillig en zorgt ervoor dat ze meestal doorweekt of verbrand zijn. Maar het landschap met veel dieren is prachtig en Raynor beschrijft het op een heerlijke manier.
Ik heb zo langzaam gelezen als de hoofdpersonen wandelen en zo met ze meegeleefd en genoten.

The salt path – Raynor Winn | Lalagè leest - lalageleest.nl

...stilte...
Bedankt, dit boek gaat mee naar Vlieland...in de rugzak.

5,0
Het beste wat een mens voor zijn hersenen kan doen is bewegen, tenminste dat beweert professor Scherder op tv. Aan zijn uitspraak moest ik denken toen ik dit verhaal las. Moth krijgt een hersenziekte. Toen hij nog in zijn ‘eigen’ huis zat, vol zorgen over de toekomst, ging het slecht met hem. Tijdens de wandeling verbetert zijn lichamelijke en geestelijke conditie zich enorm; niet dat de ziekte overgaat, maar de kwaliteit van leven gaat tenminste weer vooruit. Meer hoef ik niet te schrijven. Lees de bijlage van Lalage, dat is voldoende reclame voor dit prachtige boek.

...stilte...
Het boek ging dus mee in de rugzak naar Vlieland, maar omdat we vanwege het gewicht altijd maar een paar boeken meenemen die we allebei kunnen lezen en ik niet de eerste keus had, begon mijn vrouw met dit boek. Ik heb het niet meer teruggezien...(vijf sterren namens haar)

5,0
Ben toch wat karig geweest met 4 pt, zeker wanneer in vergelijking met andere 4 pt boeken. Verhoog daarom met 0.5 pt. Stilte, dit boek lijkt me echt iets voor jou (dit schrijf ik zonder jou persoonlijk te kennen), maar wanneer je van boeken van Robert MacFarlane houdt, zul je deze ook ongetwijfeld kunnen waarderen. Wat dit boek mede leuk maakt is dat er niet alleen gewandeld wordt van A naar B, maar de wankele gezondheid van Moth, de armoede, de onzekere toekomst, het Engelse weer en bovenal de mensen die ze onderweg tegenkomen, maken dat je blijft lezen. Eén van de beste wandelboeken, die ik heb gelezen.

...stilte...
Bedankt voor de aanbeveling ouwesoeur, dat heb je goed geraden. Ik ga dit boek zeker lezen en van mijn vrouw móét ik het zelfs lezen...(en dit was het enige wat ze er over kwijt wilde, ze houdt niet van dat gezeur over boeken...meer van stilte)
Ja de boeken van Robert MacFarlane zijn prachtig en zijn nieuwe boek Benedenwereld staat op mijn lijstje. Ook aanraders binnen het genre zijn Tim Robinson De Aran-Eilanden en Peter Matthiessen De Sneeuwluipaard (echt iets voor jou ouweseoer)...maar nu stop ik.

5,0
Hé, Tim Robinson, die kende ik nog niet. Bedankt voor de tip.

glimmerman270
Wat een heerlijk boek om te lezen- vooral nú, in deze pandemie. Even met je gedachten in de woeste natuur aan de engelse kusten. Ray en Moth waren alles kwijt, maar inplaats van bij de pakken neer te zitten, zijn ze gaan wandelen: 1014km. Bang voor de toekomst zonder huis, schulden, en zonder een vast inkomen. Maar tijdens het wandelen worden nieuwe ideeën gekneed en gevormd door de elementen van de natuur. Ze hebben afgezien, maar ook ontzettend veel geleerd. Ze hebben nooit opgegeven. Sterker nog: ze voelde zich fijn als "daklozen" en vonden rust in deze mooie wandelroute.

Voor mij las het extra fijn weg, aangezien ik in veel plaatsen waar ze lopen ben geweest. Hoe ze beschrijven dat ze de top bij het 'dodman point' bereiken en uitkijken op woeste kliffen alsmede de ruige zee die hier tegen aanramt, dan ben ik weer even daar.

Of in 'mevagissey' waar de meeuwen er met je eten vandoor gaan, dan ben ik weer even daar.

Of.....

Heerlijk!

Sharon
Prachtig boek. Heerlijk om meegenomen te worden in de wilde natuur. De natuur die altijd gewoon doorgaat, wat er ook op je pad komt in je leven. De weg die Moth en Raynor zowel in werkelijkheid bewandelen, als ook geestelijk wordt prachtig beschreven. Wat een moed hadden deze mensen. Ja, ze hebben afgezien, maar het heeft hun ook veel teruggegeven. Dit boek laat maar weer eens zien dat niets voor eeuwig is en je nooit moet opgegeven. Hoe moeilijk het leven soms ook is, je leert er veel van. Veelal krijg je andere inzichten, of andere behoeften. Vaak kom je er sterker uit!

avatar van Lalage
5,0
glimmerman270 schreef:
Sterker nog: ze voelde zich fijn als "daklozen" en vonden rust in deze mooie wandelroute.

Ze merkten ook dat ze ineens anders werden behandeld als ze vertelden dat ze dakloos waren en daarom verzwegen ze dat meestal...

0,5
Ik kan helaas niet delen in het enthousiasme over dit boek. Ik erger mij aan de in mijn ogen nogal matige schrijfstijl en de herhaling. Ook de manier waarop er in het boek wordt gereageerd op daklozen en mensen zonder geld vind ik nogal overtrokken. Het blijf allemaal een beetje hangen in moralistisch gezever terwijl de wandeling het belangrijkste is.

2,5
Behoorlijke tegenvaller. Nadat ik de eerste positieve reacties hier zag en voordat ik op vakantie ging naar Normandië en Bretagne heb ik dit boekt gekocht. Een boek over wandelen en natuur leek mij perfect passen bij mijn vakantie, waar ook veel gewandeld zou worden langs ruige kusten.

Toch heb ik er slechts bij vlagen van genoten, voornamelijk door de beschrijvingen van de natuur. Verder stelde het qua verhaal ook eigenlijk niet veel voor, Winn vervalt vaak in herhaling. Dat zoveel willekeurige mensen zo heftig reageren als ze vertellen dakloos te zijn geloof ik simpelweg niet. Evenals dat ze telkens te horen krijgen dat het zo inspirerend is dat zulke oude mensen het pad lopen.

De beschrijving van de route was ook iets te vaak een opsomming van de plaatsjes met wat Wikipedia-informatie over de betreffende plaats. Tenslotte is er bijna geen dialoog te vinden in het boek en als het er al is kwam het onrealistisch op mij over. Het zijn dan ook meestal niet meer dan een paar zinnen.

Jammer, ik had er veel meer van verwacht. Kan zich niet meten met De Acht Bergen van Paolo Cognetti.

avatar van Lalage
5,0
oceanvolta schreef:
Jammer, ik had er veel meer van verwacht. Kan zich niet meten met De Acht Bergen van Paolo Cognetti.

Grappig, dat vond ik juist een tegenvaller.

4,5
Alleen al vanwege de prachtige voorkant moest ik dit boek kopen. En de inhoud is net zo mooi als de voorkant. Nu houd ik sowieso al heel erg van verslagen over lange wandeltochten zoals bijvoorbeeld de Pacific Crest Trail. Meestal zijn die boeken geschreven door ervaringsdeskundigen en dus niet per sé mensen die gemaakt zijn om goed te kunnen schrijven. En dan springt dit boek daar echt bovenuit, want ik vond dit boek ontzettend mooi geschreven. Ik was er echt bij en kon me de landschappen helemaal voorstellen en toch zocht ik af en toe uit nieuwsgierigheid even wat van die plekken op, die inderdaad zo prachtig waren als ze beschreven werden. Naast de wandeltocht is ook het psychologische aspect indrukwekkend. Zóveel tegenslag en dan doorgaan en er iets moois van maken. Ik was zo nieuwsgierig naar het vervolg dat ik meteen al De Wilde Stilte in de bieb heb gehaald en dat lijkt zelfs nóg mooier geschreven dan dit deel.

avatar van Raskolnikov
3,0
Niet het soort boek dat binnen mijn spectrum valt, dus het duurde even voor ik er in zat. Literair heeft het niets te bieden. Er is veel lelijke beeldspraak (‘terwijl we op een vlot van wanhoop door de mist ronddreven’, ‘ik klampte me vast aan elke strohalm, elk dun draadje dat me uit deze verstikkende mist van ontzetting zou kunnen trekken’). Er zijn clichématige bespiegelingen (bij een oorlogsmonument ‘Jonge levens, voorbij voor ze goed en wel waren begonnen, en waarvoor?’). Er zijn houterige dialogen, waarvan vaak niet eens duidelijk is wie wat zegt. De scènes zijn vaak onbeholpen geconstrueerd. Aan alles merk je dat hier geen doorgewinterd literair genie aan het woord is. Maar: dat is misschien maar goed ook. Die zwerven immers niet door weer en wind over eindeloze kustpaden. Wat het verliest aan verfijning wint het aan authenticiteit, waarmee het toch een bij vlagen meeslepend verslag wordt van een onalledaagse ervaring. Een ervaring die in zijn radicale vorm voor de lezer bijzonder interessant is om zich tot te verhouden. Het ontvluchten van de maatschappij, het dicht bij de natuur staan, het loslaten van hoogdravende levensdoelen; het zijn allemaal noties die een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen, maar waar we liever over lezen dan zelf naar handelen. De populariteit van dit boek is zodoende goed te begrijpen.

avatar van mindscapes
2,5
Dit schreef ik in april (toen het boek na 4 maanden eindelijk uit had) op Goodreads:

Eindelijk erdoor geraakt. Ik voel me bijna schuldig om dit zo bot aan te geven, maar ik zie dat ik niet de enige ben. Hoewel dit koppel, Ray en Moth, na een dramatische levenswending alle respect toekomt voor hun doorzettingsvermogen, optimisme, veerkracht, relativeringsvermogen,... vond ik dit boek erg moeilijk om door te geraken. Niet omdat het me zo hard aangreep, wel integendeel. Ik word heel nederig als ik me in hun wezen verplaats, maar ik vond het boek gewoon écht niet fijn lezen en moest me er echt doorworstelen (in de hoop op het einde toch nog met een goed gevoel achter te blijven, but nope). Ik ben er in de eerste week van 2021 aan begonnen en heb 'm sinds gisteren (18/4) uit, dat zegt ook al veel

De eindeloze beschrijvingen van de omgeving en het dagelijkse tentje opzetten, afbreken, de gewrichtspijnen, de passages over hondenuitlaters als menselijk ras apart, pastry eten, doorweekte kleren te drogen leggen,... maakten me na een tijdje gevoelloos en 'losgekoppeld' van het opzet van de reis die deze 2 zowel mentaal als fysiek hebben ondernomen (kort: 1014 km wandelen langs een kustpad in Wales en Zuidoost-Engeland door weer en wind, omdat ze door een onfortuinlijke speling van het lot hun hele hebben en houden zijn kwijtgespeeld). Elke pagina, elk hoofdstuk, wachtte ik op een wending ten goede, een ingeving, een les die je hieruit kan leren,... Hoewel er enkele positieve ontwikkelingen werd aangehaald, met een toekomst om voorzichtig naar uit te kijken, werd hier heel weinig paginaruimte aan besteed. Niets was verder uitgewerkt en ik voelde geen klik met de 'personages'.

Onderweg zijn omdat je geen plek hebt om naartoe te gaan. Hartverscheurend eigenlijk. Voer voor een potentieel heel sterk verhaal. Non-fictie met een scheut natuurpracht en fysieke en mentale uitputting en loutering. Diepgang ontbrak eigenlijk volledig. Licht visionaire ingevingen, levenslessen e.d., weinig van dat. De beste passage was nog eentje waarbij enkele cijfers over dakloosheid in Engeland werden opgesomd en hoe infuriating die (alsook de officiële definitie van dakloosheid) eigenlijk zijn.

Als je ettelijke maanden lang te voet onderweg bent, als je de 50 voorbij bent, als je geen geld hebt om in degelijk kampeermateriaal te voorzien, om deftig voedsel tot je te nemen, als er op je neergekeken wordt, als 1 van de 2 medisch eigenlijk ten dode opgeschreven is,... Dan verwacht je net iets meer dan de beschrijving van de dagelijkse praktische routine tijdens de wandelreis.

De ondertitel 'over oude wegen naar een nieuw begin' ging er bij mij van bij het begin figuurlijk in. Hij sprak tot me, omdat ik zelf ook de nood voelde aan een soort extern advies, boodschap, duwtje in de rug om wat zaken anders aan te pakken (toevoeging 17/08/2021: uiteindelijk heb ik in juni zelf ook 2 weken / 320 km op m'n eentje een deel van een GR-route door zuidelijk België gewandeld). Het is uiteindelijk een heel letterlijke ondertitel gebleken. Jammer dat het boek me voornamelijk deel heeft laten uitmaken van de verveling die ongetwijfeld gepaard gaat met de dagelijkse routine en ontberingen die bij zo'n onderneming horen.

avatar van H€yoka
2,0
Met veel verwachtingen begon ik aan dit boek. De intro werd gevuld met enkele mooie beschrijvingen van mens en landschap. Bovendien heeft het verhaal een sterkere premisse dan pakweg A Walk in the Woods, want hier is geen midlife crisis of verveeldheid aan de hand. Nee, de mensen in dit boek moeten wel wat nadat ze de labels dakloos en stervend opgekleefd hadden gekregen. Er staat dus iets op het spel. Dacht ik...

Deze uitstekende basis voor een levensbeschouwelijk werk vervalt algauw in een "en dan... en dan..." structuur. Wandelingen worden nauwelijks beschreven, dialoog is zo goed als onbestaande en de auteur krijgt me niet aan haar kant. Deze zielsverwanten, deze geliefden zonder weerga lijken in het boek nauwelijks oog voor elkaar te hebben. Verder maakt de zon nog allerlei capriolen in de lucht en blijkbaar is veel brem in deze streek van het Verenigd Koninkrijk. Het kon me allemaal maar matig boeien.

Verwachting veranderde in frustratie. Het is moeilijk om het precies te benoemen, maar wat ik wel kan zeggen is dat het herhaald gebruik van het woord patat voor een Vlaming een doorn in het oog is

Mijn besluit? The Salt Path is een prachtig voorbeeld van een verhaal dat uiteraard voor de auteur en haar man die het echt beleefden, heel intens was. Maar een doorsnee lezer moet je in een verhaal trekken en niet verwachten dat hij je grieven zomaar oppikt en meevoelt. De lezer, tenzij hij sterk gevoelsmatig empathisch is, blijft in deze verhalen met een hele grote "en dan?" achter. Je verliest je huis, je gaat wandelen, je schuilt in de winter, je gaat opnieuw wandelen, je zal vanaf september opnieuw schuilen. Dat is wat dit boek voor mij vertelt. Een mager beestje dus.

Voor het begin van het boek en het gevecht tegen de onteigening geef ik alsnog 2*.

avatar van Rio Negro
2,0
Het onderwerp van dit boek, een 1000 km lange wandeltocht langs de ruige Engelse zuidkust, sprak me zeer aan, maar de leeservaring viel me uiteindelijk toch behoorlijk tegen. Het boek is gewoon niet goed geschreven. Veel herhalingen, steeds terugkerende omschrijvingen van min of meer hetzelfde landschap en er gebeurt eigenlijk niet zo gek veel. De laatste 100 bladzijden moest ik echt mijn best doen om door te lezen.

Ik vind de belevingswereld van Raynor ronduit oppervlakkig uitgewerkt. De aanleiding van de tocht - een verloren rechtszaak waardoor ze hun huis kwijtraken, nota bene aangespannen door één van de beste vrienden van Moth die hij al zijn leven lang kent - wordt bijvoorbeeld alleen in het begin van het verhaal omschreven en daarna komt dit nauwelijks terug, terwijl zo'n gebeurtenis toch de nodige heftige emoties met zich mee zou moeten brengen die gedurende de tocht nog volop doorleefd zouden moeten worden. De belevingswereld van Moth komt ook nauwelijks uit de verf. Gedurende het verhaal wordt een hele hechte band gesuggereerd, maar nergens krijg je het idee dat er echt sprake is een diepere persoonlijke band tussen de twee. Tenslotte zijn ook de ontmoetingen en dialogen met de mensen die ze op hun tocht tegenkomen maar zeer matig uitgewerkt.

Maar vooruit, omdat het een waargebeurd verhaal is en ik de mensen op zich een warm hart toedraag toch nog 2*

avatar van Jason82
3,5
In de voorgaande recensies lees ik herkenbare dingen. Het boek maakt de verwachtingen niet geheel waar, hoewel ik het best een aardige leeservaring vond en ik in tegenstelling tot vorige lezers wel gevoel kreeg bij hoofdpersonages Raynor en Moth. Het is allemaal redelijk repeterend, maar dat geeft denk ik ook gewoon aan hoe zo'n tocht in de praktijk verloopt. Je kan er mooie plaatjes bij bedenken, maar in werkelijkheid is het afzien en in staat zijn om om te gaan met viezigheid, gebrek aan privacy en slaap. Dus in die zin is het boek zeker wel geslaagd.

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Ik ben benieuwd hoe me dit zal bevallen, na de pakkende proloog en de aanbeveling van een naaste die het eind van het derde deel zo lang mogelijk uitstelt om nog te kunnen genieten van Het Zoutpad en volgende delen versus sommige meningen hiervoor…

Ik denk wel nu ik hiernaast al geruime tijd stukjes uit El Rio del Olvido - Julio Llamazares (1990) - BoekMeter.nl lees dat ‘Reis’ een moeilijk genre is voor zowel auteur als lezer wil het boeiend blijven.
Het lijkt me ook zeer lastig in die zin Redmond O'Hanlon te evenaren.

Dus ja, ik ben benieuwd.

avatar van Naamloos
Twee weken kamperen op Ameland... een goede gelegenheid om het eindelijk eens te lezen.

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Naamloos schreef:
Twee weken kamperen op Ameland... een goede gelegenheid om het eindelijk eens te lezen.


Zeer zeker! Lees het nu ook … het bevalt me tot nu toe heel goed …

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Jason82 schreef:
Het is allemaal redelijk repeterend, maar dat geeft denk ik ook gewoon aan hoe zo'n tocht in de praktijk verloopt.


Ik heb 'Het Zoutpad' met veel plezier gelezen. Een mens moet het maar worden, krijgen en doen, onverwacht dakloos raken, een geliefde hebben met een ongeneeslijke ziekte en besluiten: we gaan wandelen, we gaan het South West Coast Path lopen. Met een omweg, want geen vast adres, is er per week bijna £ 50 besteden. Dus geen geld om B&B, campingovernachtingen te reserveren en voldoende of gevarieerd voedsel te kopen. Alles met miniem kampeermateriaal.
Vijftigers Raynor Winn en haar man Moth overkwam het, zij deden dit.
Ik vroeg me na het lezen van voorgaande reacties af, wat bedoeld zou worden met 'herhalingen'. Ik begrijp nu dat het dan met name gaat om juist het vinden van (illegale) overnachtingsplekken, wel of geen veerpontkaartje kunnen betalen, wat zullen we eten. Kunnen we wel eten?
Ik vond dit allesbehalve storend, wat Jason82 m.i. terecht aangeeft, het maakt meer dan duidelijk hoe de tocht verloopt. Dit weglaten maakt het denk ik minder invoelbaar, want ja daar gaan ze weer, drinkwater moeten bietsen en anders maar uit een beekje scheppen of zich met één pot thee een halve middag opwarmen in een café.
Voor mij schrijft Raynor Winn naast de herhalingen gevarieerd en zeker niet hoogdravend literair bedoeld. Wel boeiend en menselijk, het proces wordt duidelijk, want ontwikkeling in de personages is er zeker. Treffend weergegeven de afwisselende reacties van de omgeving, behulpzaam of allesbehalve dat. Bijvoorbeeld als Raynor op de stoep valt en haar op dat moment laatste geld over straat rolt ... Ik ben benieuwd naar het volgende deel.

4*

Gast
geplaatst: vandaag om 09:01 uur

geplaatst: vandaag om 09:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.