The Salt Path - Raynor Winn (2018)
Alternatieve titel: Het Zoutpad: Over Oude Wegen naar een Nieuw Begin
Engels
Waargebeurd / Reis
288 pagina's
Eerste druk: MIchael Joseph,
Londen (Verenigd Koninkrijk)
Raynor Winn en haar man Moth zijn al meer dan dertig jaar samen. Hun oude boerderij in Wales hebben ze in de loop der tijd steen voor steen opgeknapt en omgebouwd tot een goedlopende B&B. Dan raken ze binnen een paar dagen alles kwijt: ze verliezen hun huis door een speculatieschandaal en ze krijgen te horen dat Moth een ernstige ziekte heeft. Ze hebben niets meer over en nog maar weinig tijd. Met de moed der wanhoop nemen ze een impulsief besluit: ze gaan de eeuwenoude South West Coast Path lopen, weg van alles en iedereen. Het is een tocht van duizend kilometer langs de zuidkust van Engeland. Met twee rugzakken en een kleine tent beginnen ze hun wandeltocht door het oeroude, verweerde landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht. En daar gebeurt het. Met elke stap, door iedere ontmoeting, en ondanks alle moeilijkheden die ze onderweg tegenkomen, verandert hun tocht verder in een bijzondere ontdekkingsreis.
Dit is mijn nieuwe lievelingsboek.
Gaaf zeg! Toevallig heb ik dit boek deze week net 2e hands opgepikt. Om me heen hoor ik ook veel enthousiaste reacties ?
Ik heb zo langzaam gelezen als de hoofdpersonen wandelen en zo met ze meegeleefd en genoten.
The salt path – Raynor Winn | Lalagè leest - lalageleest.nl
Ja de boeken van Robert MacFarlane zijn prachtig en zijn nieuwe boek Benedenwereld staat op mijn lijstje. Ook aanraders binnen het genre zijn Tim Robinson De Aran-Eilanden en Peter Matthiessen De Sneeuwluipaard (echt iets voor jou ouweseoer)...maar nu stop ik.
Voor mij las het extra fijn weg, aangezien ik in veel plaatsen waar ze lopen ben geweest. Hoe ze beschrijven dat ze de top bij het 'dodman point' bereiken en uitkijken op woeste kliffen alsmede de ruige zee die hier tegen aanramt, dan ben ik weer even daar.
Of in 'mevagissey' waar de meeuwen er met je eten vandoor gaan, dan ben ik weer even daar.
Of.....
Heerlijk!
Sterker nog: ze voelde zich fijn als "daklozen" en vonden rust in deze mooie wandelroute.
Ze merkten ook dat ze ineens anders werden behandeld als ze vertelden dat ze dakloos waren en daarom verzwegen ze dat meestal...
Toch heb ik er slechts bij vlagen van genoten, voornamelijk door de beschrijvingen van de natuur. Verder stelde het qua verhaal ook eigenlijk niet veel voor, Winn vervalt vaak in herhaling. Dat zoveel willekeurige mensen zo heftig reageren als ze vertellen dakloos te zijn geloof ik simpelweg niet. Evenals dat ze telkens te horen krijgen dat het zo inspirerend is dat zulke oude mensen het pad lopen.
De beschrijving van de route was ook iets te vaak een opsomming van de plaatsjes met wat Wikipedia-informatie over de betreffende plaats. Tenslotte is er bijna geen dialoog te vinden in het boek en als het er al is kwam het onrealistisch op mij over. Het zijn dan ook meestal niet meer dan een paar zinnen.
Jammer, ik had er veel meer van verwacht. Kan zich niet meten met De Acht Bergen van Paolo Cognetti.
Jammer, ik had er veel meer van verwacht. Kan zich niet meten met De Acht Bergen van Paolo Cognetti.
Grappig, dat vond ik juist een tegenvaller.
Eindelijk erdoor geraakt. Ik voel me bijna schuldig om dit zo bot aan te geven, maar ik zie dat ik niet de enige ben. Hoewel dit koppel, Ray en Moth, na een dramatische levenswending alle respect toekomt voor hun doorzettingsvermogen, optimisme, veerkracht, relativeringsvermogen,... vond ik dit boek erg moeilijk om door te geraken. Niet omdat het me zo hard aangreep, wel integendeel. Ik word heel nederig als ik me in hun wezen verplaats, maar ik vond het boek gewoon écht niet fijn lezen en moest me er echt doorworstelen (in de hoop op het einde toch nog met een goed gevoel achter te blijven, but nope). Ik ben er in de eerste week van 2021 aan begonnen en heb 'm sinds gisteren (18/4) uit, dat zegt ook al veel
De eindeloze beschrijvingen van de omgeving en het dagelijkse tentje opzetten, afbreken, de gewrichtspijnen, de passages over hondenuitlaters als menselijk ras apart, pastry eten, doorweekte kleren te drogen leggen,... maakten me na een tijdje gevoelloos en 'losgekoppeld' van het opzet van de reis die deze 2 zowel mentaal als fysiek hebben ondernomen (kort: 1014 km wandelen langs een kustpad in Wales en Zuidoost-Engeland door weer en wind, omdat ze door een onfortuinlijke speling van het lot hun hele hebben en houden zijn kwijtgespeeld). Elke pagina, elk hoofdstuk, wachtte ik op een wending ten goede, een ingeving, een les die je hieruit kan leren,... Hoewel er enkele positieve ontwikkelingen werd aangehaald, met een toekomst om voorzichtig naar uit te kijken, werd hier heel weinig paginaruimte aan besteed. Niets was verder uitgewerkt en ik voelde geen klik met de 'personages'.
Onderweg zijn omdat je geen plek hebt om naartoe te gaan. Hartverscheurend eigenlijk. Voer voor een potentieel heel sterk verhaal. Non-fictie met een scheut natuurpracht en fysieke en mentale uitputting en loutering. Diepgang ontbrak eigenlijk volledig. Licht visionaire ingevingen, levenslessen e.d., weinig van dat. De beste passage was nog eentje waarbij enkele cijfers over dakloosheid in Engeland werden opgesomd en hoe infuriating die (alsook de officiële definitie van dakloosheid) eigenlijk zijn.
Als je ettelijke maanden lang te voet onderweg bent, als je de 50 voorbij bent, als je geen geld hebt om in degelijk kampeermateriaal te voorzien, om deftig voedsel tot je te nemen, als er op je neergekeken wordt, als 1 van de 2 medisch eigenlijk ten dode opgeschreven is,... Dan verwacht je net iets meer dan de beschrijving van de dagelijkse praktische routine tijdens de wandelreis.
De ondertitel 'over oude wegen naar een nieuw begin' ging er bij mij van bij het begin figuurlijk in. Hij sprak tot me, omdat ik zelf ook de nood voelde aan een soort extern advies, boodschap, duwtje in de rug om wat zaken anders aan te pakken (toevoeging 17/08/2021: uiteindelijk heb ik in juni zelf ook 2 weken / 320 km op m'n eentje een deel van een GR-route door zuidelijk België gewandeld). Het is uiteindelijk een heel letterlijke ondertitel gebleken. Jammer dat het boek me voornamelijk deel heeft laten uitmaken van de verveling die ongetwijfeld gepaard gaat met de dagelijkse routine en ontberingen die bij zo'n onderneming horen.
Deze uitstekende basis voor een levensbeschouwelijk werk vervalt algauw in een "en dan... en dan..." structuur. Wandelingen worden nauwelijks beschreven, dialoog is zo goed als onbestaande en de auteur krijgt me niet aan haar kant. Deze zielsverwanten, deze geliefden zonder weerga lijken in het boek nauwelijks oog voor elkaar te hebben. Verder maakt de zon nog allerlei capriolen in de lucht en blijkbaar is veel brem in deze streek van het Verenigd Koninkrijk. Het kon me allemaal maar matig boeien.
Verwachting veranderde in frustratie. Het is moeilijk om het precies te benoemen, maar wat ik wel kan zeggen is dat het herhaald gebruik van het woord patat voor een Vlaming een doorn in het oog is
Mijn besluit? The Salt Path is een prachtig voorbeeld van een verhaal dat uiteraard voor de auteur en haar man die het echt beleefden, heel intens was. Maar een doorsnee lezer moet je in een verhaal trekken en niet verwachten dat hij je grieven zomaar oppikt en meevoelt. De lezer, tenzij hij sterk gevoelsmatig empathisch is, blijft in deze verhalen met een hele grote "en dan?" achter. Je verliest je huis, je gaat wandelen, je schuilt in de winter, je gaat opnieuw wandelen, je zal vanaf september opnieuw schuilen. Dat is wat dit boek voor mij vertelt. Een mager beestje dus.
Voor het begin van het boek en het gevecht tegen de onteigening geef ik alsnog 2*.
Ik vind de belevingswereld van Raynor ronduit oppervlakkig uitgewerkt. De aanleiding van de tocht - een verloren rechtszaak waardoor ze hun huis kwijtraken, nota bene aangespannen door één van de beste vrienden van Moth die hij al zijn leven lang kent - wordt bijvoorbeeld alleen in het begin van het verhaal omschreven en daarna komt dit nauwelijks terug, terwijl zo'n gebeurtenis toch de nodige heftige emoties met zich mee zou moeten brengen die gedurende de tocht nog volop doorleefd zouden moeten worden. De belevingswereld van Moth komt ook nauwelijks uit de verf. Gedurende het verhaal wordt een hele hechte band gesuggereerd, maar nergens krijg je het idee dat er echt sprake is een diepere persoonlijke band tussen de twee. Tenslotte zijn ook de ontmoetingen en dialogen met de mensen die ze op hun tocht tegenkomen maar zeer matig uitgewerkt.
Maar vooruit, omdat het een waargebeurd verhaal is en ik de mensen op zich een warm hart toedraag toch nog 2*
Ik denk wel nu ik hiernaast al geruime tijd stukjes uit El Rio del Olvido - Julio Llamazares (1990) - BoekMeter.nl lees dat ‘Reis’ een moeilijk genre is voor zowel auteur als lezer wil het boeiend blijven.
Het lijkt me ook zeer lastig in die zin Redmond O'Hanlon te evenaren.
Dus ja, ik ben benieuwd.
Twee weken kamperen op Ameland... een goede gelegenheid om het eindelijk eens te lezen.
Zeer zeker! Lees het nu ook … het bevalt me tot nu toe heel goed …
Het is allemaal redelijk repeterend, maar dat geeft denk ik ook gewoon aan hoe zo'n tocht in de praktijk verloopt.
Ik heb 'Het Zoutpad' met veel plezier gelezen. Een mens moet het maar worden, krijgen en doen, onverwacht dakloos raken, een geliefde hebben met een ongeneeslijke ziekte en besluiten: we gaan wandelen, we gaan het South West Coast Path lopen. Met een omweg, want geen vast adres, is er per week bijna £ 50 besteden. Dus geen geld om B&B, campingovernachtingen te reserveren en voldoende of gevarieerd voedsel te kopen. Alles met miniem kampeermateriaal.
Vijftigers Raynor Winn en haar man Moth overkwam het, zij deden dit.
Ik vroeg me na het lezen van voorgaande reacties af, wat bedoeld zou worden met 'herhalingen'. Ik begrijp nu dat het dan met name gaat om juist het vinden van (illegale) overnachtingsplekken, wel of geen veerpontkaartje kunnen betalen, wat zullen we eten. Kunnen we wel eten?
Ik vond dit allesbehalve storend, wat Jason82 m.i. terecht aangeeft, het maakt meer dan duidelijk hoe de tocht verloopt. Dit weglaten maakt het denk ik minder invoelbaar, want ja daar gaan ze weer, drinkwater moeten bietsen en anders maar uit een beekje scheppen of zich met één pot thee een halve middag opwarmen in een café.
Voor mij schrijft Raynor Winn naast de herhalingen gevarieerd en zeker niet hoogdravend literair bedoeld. Wel boeiend en menselijk, het proces wordt duidelijk, want ontwikkeling in de personages is er zeker. Treffend weergegeven de afwisselende reacties van de omgeving, behulpzaam of allesbehalve dat. Bijvoorbeeld als Raynor op de stoep valt en haar op dat moment laatste geld over straat rolt ... Ik ben benieuwd naar het volgende deel.
4*