There There - Tommy Orange (2018)

Zeer goed ontvangen debuut.

Ja, het is een goed boek. Ja, het is goed geschreven. Ja, ik heb het met plezier gelezen.

Toch kon ik maar moeilijk 'in' het verhaal komen. Orange zet een caleidoscopisch beeld neer van de hedendaagse stedelijke native American. Waarin hij slaagt is niet een verhaal te vertellen over slachtofferschap. Het is een verhaal over mensen - niet een volk - die keuzes maken. Sommige daarvan zijn hoopvol (Dene, Jacquie), anderen nemen verkeerde beslissingen (Charles). Het verhaal van de vele levens die elkaar noodlottig zullen treffen op een powwow, is daarmee als literair, sociologisch en autobiografisch experiment geslaagd.
Maar het verhaal mist vaart door de vele perspectiefwisselingen. Er zijn ook zoveel personages dat een handzaam overzicht de lezer had kunnen helpen. Hierdoor missen de tragische levensverhalen en de ontknoping hun doel. Ik voelde er weinig bij.

Neemt niet weg dat Orange kan schrijven en dat hij dat hopelijk in de toekomst vaker zal laten zien.

De Indianen en de hoek waar de klappen vallen. Verjaagd, vermoord en vernederd door de mensen die hun land binnendrongen. En de gevolgen daarvan zijn nu nog steeds voelbaar. Veel alcoholisme, hoog zelfmoordcijfer, veel armoede. Dit boek is dan ook geen vrolijk boek.

Twaalf personen, twaalf Indianen met hun eigen, meestal tragische verhaal. Verhalen die samenkomen al voor maar ook tijdens de apotheose, de Big Oakland Powwow. Dood, verderf, drankzucht en opgroeien zonder ouders speelt een grote rol. Met name in de proloog waarin Tommy Orange, Cheyenne, uit de doeken hoe gruwelijk, mensonterend, bloederig en ongekend sadistisch de geschiedenis van de Native American is wordt kort maar krachtig uiteen gezet hoeveel bloed er in de Amerikaanse bodem zit.

Veel personages inderdaad, maar dat zag ik aan komen. Ik schreef na elk hoofdstuk een paar zinnen over het persoon waarover het ging en vooral met wie hij of zij verbonden was en hoe. Dat maakt het boek beter, denk ik. Zoals het ook helpt als je het in 3 nachten leest ipv verspreid over lange tijd.

Het deed mij qua armoede en leed wel een beetje denken aan de boeken van Willy Vlautin. De werkelijkheid van de Amerikaanse droom die een nachtmerrie is als je born under a bad sign bent.

Ik hou zelf wel van de opzet van dit boek, korte hoofdstukken waarin telkens een nieuw verhaal wordt verteld, verhalen die elkaar gaan overlappen. En die elke keer weer iets meer vertellen over de personen waarover je las doordat je daarna uit een ander perspectief iets over ze leest.

Ik vond het een prima boek, moest er even in komen en ik raad toekomstige lezers ook aan om wat aantekeningen te maken, een soort wie is wie. Tenzij je een goed geheugen hebt.

Tommy Orange: Er is geen daar daar - interview - LezenTV

Tommy Orange: Er is geen daar daar - lezing - LezenTV

Nee, ik vind het geen goed boek. Ja, het is goed geschreven. Nee, ik heb het niet met plezier gelezen.
Een afrader!
Ik houd niet van verhalenbundels en dit leek wel een verhalenbundel. Met de meeste personen had ik totaal geen binding. Wisselend perspectief, springen in de tijd. Ik ben geen fan van dit soort boeken...
Ik heb ook zeker niet de behoefte om tijdens een boek aantekeningen te maken zoals Abubakari voorstelt. Een boek moet lekker lezen en goed te volgen zijn.

Is ook niet mijn hobby, maar ach, soms heb ik het er wel voor over.

Viel toch allemaal wel mee hoe moeilijk dit boek was?

Jasper schreef (voor ik dit boek ging lezen)

Ik denk dat ik naar aanleiding daarvan een boekenleggerbriefje had waarop ik bij personages een paar kernwoorden schreef zodat als die later terugkeerden ik even kon kijken wie dat ook weer was.
Dat maakt een boek niet perse moeilijk, hooguit overzichtelijker. Maar eerlijk gezegd kan ik me dit boek niet heel erg goed meer herinneren, hooguit de hoofdlijnen.

Het was zeker niet moeilijk, maar door de vele personages, perspectiefwijzigingen en springen in de tijd, kreeg ik totaal geen binding met het boek. Ik denk dat ik over 2 jaar er ook nog weinig van zal herinneren.