Háború és Háború - László Krasznahorkai (1999)

Wonderlijk boek. Krasznahorkai's beste? Lees vooral even deel 1 van dit interview met de schrijver als je het boek uit hebt. Prachtig hoe fictie en realiteit in elkaar overgaan op verschillende niveaus.

Ik was te nieuwsgierig en heb het interview toch alvast gelezen.
Bijzonder vermakelijk (en dramatisch) over de iglo van Mario Mertz (in het interview). Het romanpersonage komt tot leven, omdat Mario Mertz als kunstenaar de scheiding tussen kunst en werkelijkheid niet kan of wil maken...het geeft boek en sculptuur nog meer zeggingskracht.

Nog even tot januari wachten en de Nederlands vertaling van dit boek ligt ook in de winkel. De Wereldbibliotheek is daarna van plan om ook zijn andere boeken gestaag uit te gaan geven. Dus nog even geduld en we worden weer rijkelijk beloond

Dat is iets om naar uit te zien Geerard. En jij vindt dit zijn beste roman begrijp ik. Zal Mari Alföldy het als Oorlog en Oorlog vertalen?
Ik hoop dat de Wereldbibliotheek het zorgvuldig zal uitgeven, want Baron Wenckheim keert terug werd ontsierd door de vele drukfouten. Aan de vertaling zal het niet hebben gelegen, maar daarna is er het een en ander mis gegaan in het proces.

Bij de Wereldbibliotheek is dit te lezen:

Oorlog en oorlog is het in Nederlandse vertaling ontbrekende deel van zijn romanvierluik. Zelf beschouwt Krasznahorkai deze romans als vier pogingen om hetzelfde verhaal volmaakt te vertellen. En omdat hij daar naar zijn eigen oordeel niet in is geslaagd, houdt hij ermee op, met het schrijven van romans althans.

Dit boek gaat inderdaad vertaald worden als Oorlog en Oorlog. Het is blijkbaar al even bekend. Zie dit interview. En Meneer Krasznahorkai heeft zich toch niet weten te houden aan zijn eerdere uitspraak, want een vijfde roman is gewoon geschreven en gaat zeker uitgegeven worden in Nederlandse vertaling

Oorlog en oorlog is een dwaaltocht, waarbij de lezer wordt voortgedreven door de dwingende stem van Korin. Huiveringwekkend, komisch en onverbiddelijk.

Oorlog en oorlog – Wereldbibliotheek

Publicatiedatum: 26-01-2022

Ohh, ik wil zo graag eens iets van Krasznahorkai lezen. Denk dat ik het geweldig ga vinden (de verfilmingen van Bela Tarr vind ik in ieder geval redelijk geniaal). Ik moet er echt eens werk van gaan maken.

Jullie kunnen starten hoor! De Nederlandse vertaling ligt in de boekhandels

Als we doodgaan, gaat de hele machinerie verder, en de mensen denken dat dat afschuwelijk is, maar juist daardoor, namelijk dat het verdergaat, kun je pas echt begrijpen dat er helemaal geen machinerie is.

Of het Krasznahorkai zijn beste is weet ik niet Geerard. Ik heb alleen de vier vertaalde romans gelezen en daarvan blijft voor mij Satanstango bovenaan staan.
Maar Oorlog en oorlog is wel de roman waar ik het meeste plezier aan beleefd heb. Er komen onvergetelijke scènes in voor met vele kleurrijke tragikomische personages. Het is naar mijn mening ook het meest toegankelijke boek van de vier... en een aanrader voor wie eens iets van Krasznahorkai wil proberen.

Voor Krasznahorkai zelf waren het echter vier pogingen die hij allemaal als mislukt beschouwde: "Een nieuwe roman een nieuw fiasco".

"Zo gaat dat, Ik ben een strompelende uitgediende soldaat van een genre dat zijn kracht heeft verloren. Dus hoop ik dat ik op tijd doodga voordat ik gek word. Op mijn grafsteen zal staan: L. Basta. In het Hongaars, fonologisch geschreven als, Elbaszta, betekent dat: Hij heeft het verkloot".

Nogal wat wendingen in structuur en sfeer in Oorlog en Oorlog. Het begint allemaal nog met wat me obv Melancholie van het Verzet en diverse Tarr-verfilmingen voorkomt als typische Krasznahorkai. Warrige, filosofische verhandelingen van de hoofdpersoon tegen een publiek van niet-begrijpende belhamels. Fraaie wisselingen in perspectief en tijd binnen de eindeloos lange (maar altijd ritmische) zinnen. Dan krijgen we een overgang naar een segment dat nogal een Flodder in Amerika-achtige vibe heeft. Kluchtige situaties rond een op het oog haveloze vreemdeling die totaal detoneert met zijn omgeving, maar daarbij lekker zijn excentrieke zelf blijft. In New York hoopt deze archivaris zijn belangrijke manuscript voor de eeuwigheid te publiceren. Vanaf dan was ik enigszins verloren, want de rest van de roman volgt voornamelijk de inhoud van het manuscript via de archivaris als verteller. Ik ben niet zo’n liefhebber van verhalen-in-verhalen, en dit zijn heel wat verhalen in één verhaal. Abstracte filosofische concepten krijgen steeds meer vorm in een toonzetting die toch vooral satirisch en kluchtig is, met een intermezzo dat zelfs de films van de Coens in herinnering roept. Het blijft allemaal verre van de zwaarmoedigheid waar ik op gehoopt had.