La Luz Difícil - Tomás González (2011)

Naar aanleiding van goede recensies had ik deze meegenomen op vakantie maar wat een enorme tegenvaller. Als je de samenvatting leest verwacht je een mooi, emotioneel, empathisch boekje maar de hoofdverteller, de vader, heeft het met name over zichzelf. Wat een ontzettend egoïstische, snobistische, racistische man is dat zeg. Ik ben op een gegeven moment gaan turven aan welke uitspraken of zinnen ik me stoorde en ik heb een heel A4’tje vol geschreven. En dat voor een boekje van 140 blz. Bijvoorbeeld drugsverslaafden komen steevast uit Latijns-Amerika. Alle Indiërs zijn Hindoes.

Blz 23: ‘… zoals een travestiet of een aap of een gek op een begrafenis een storend element kan zijn.’

De man heeft het veelal over zichzelf en hoe zijn gezichtsvermogen achteruitgaat. Hierdoor kan hij niet meer schilderen en gaat hij schrijven. Waarover? Over zichzelf. O ja, ook nog even noemen dat hij heel goed etsen van Rembrandt kan natekenen (blz 69) en een paar keer benoemen hoeveel zijn schilderijen opbrengen. Over de mensen die hij in dienst heeft (blz 77): ‘omdat ik ze goed betaal… reken ik erop dat ze me helpen..’. Blz 93 fantaseert hij over hoe een jonge vrouw er onder de kleren uit ziet. Voegt niets toe en zit ik niet op te wachten. Blz 129: ‘Ik heb begrepen .... dat ik gevoel voor humor heb. Ik weet het omdat ik een tijdlang brieven schreef, veel brieven, aan iedereen die het maar wilde. De mensen zeggen dat ze geestig waren en dat moet wel, want ik amuseerde me terwijl ik ze schreef.’ En dan kan ik echt nog even doorgaan.

Kortom, van deze schrijver ga ik niks meer lezen.