Temporal - Tomás González (2013)

Goeie roman. De hoofdstukindeling van Ontij vormt een soort uur tot uur verslag van een riskante visexpeditie die een vader en zijn twee volwassen zoons op zee ondernemen. Riskant omdat er op enige afstand noodweer woedt en de andere vissers thuisblijven. Ondertussen volgen we ook wat zich op het strand afspeelt bij de moeder van het gezin, die aan schizofrenie lijdt (zeer goed weergegeven overigens, terwijl ik geestesziekte en literatuur meestal niet zo'n geslaagde combi vind), en bij diverse badgasten. Centraal staat echter de vader en de verstoorde relatie die hij heeft met alle mensen om hem heen, zonder dat hij de diepte hiervan lijkt te onderkennen. Of dit noodlottig afloopt of dat het tot een catharsis komt, dat moet je zelf maar ontdekken (spoiler: geen van beide). De fijne stijl en gebalanceerde compositie geven in elk geval blijk van literaire rijpheid. Tomás González is een schrijver van wie ik nog meer wil lezen.

O, waarom is dat?

Niet zulke moeilijke vragen stellen a.u.b. Vaak zien je van die random gedachtenflitsen en woordflarden, dat wordt al snel betekenisloos. Ook vind ik het moeilijk om bij dat soort zaken een connectie te leggen met de inhoudelijke thematiek. Zo houd ik bijvoorbeeld ook niet van droomverbeeldingen doorgaans. En tenslotte bestaat de neiging om het te overdrijven.

Ah, duidelijk.

Het begint een beetje stroef terwijl toch direct de spanning begint op te bouwen.
Het snel wisselende vertelperspectief via de vader en zijn zoons, en de bewoners en vakantiegangers van een nogal vervallen resort, werkt hier heel goed en geeft meer diepte aan de personages in de boot op zee waar het allemaal om draait. Dat is een boot waar je niet in wilt zitten maar je vaart mee en maakt de gebeurtenissen van dichtbij mee.
Ouder=kind relaties zijn gecompliceerd en boeiend, vooral als het in zo'n verhaal als dit is verpakt
Het deed me onderweg heel even denken aan 'Das Urteil' van Kafka.