Een Berg Mens onder Witte Lakens - Erik Vlaminck (2019)
mijn stem
4 stemmen
Nederlands
Psychologisch / Sociaal
240 pagina's
Eerste druk: Vrijdag,
Antwerpen (België)
Een schrijver belandt in het ziekenhuis en moet daar noodgedwongen de kamer delen met een man die nooit zwijgt. Hij kan niet anders dan luisteren naar een markant levensverhaal. Hij heeft geen verweer tegen een onstuitbare woordenvloed die doorspekt wordt met een uitermate onverdraagzaam gedachtegoed dat bolster is voor een gekwetst bestaan.
4
geplaatst: 4 februari 2019, 06:40 uur
21 maart. Winter voorbij en een nieuwe Erik Vlaminck. Als nachtmens en zomergast, alvast opbloeiend in de lente, kijk ik hunkerend uit.
4
geplaatst: 6 maart 2019, 17:51 uur
Ah, nog eerder dan 21 maart. Gelijk maar gekocht bij de lokale boekenwinkel, morgen in huis.
0
geplaatst: 6 maart 2019, 21:51 uur
Abubakari schreef:
Ah, nog eerder dan 21 maart. Gelijk maar gekocht bij de lokale boekenwinkel, morgen in huis.
Ah, nog eerder dan 21 maart. Gelijk maar gekocht bij de lokale boekenwinkel, morgen in huis.
We wachten je recensie in spanning af Abu ??
3
liv2 (crew)
geplaatst: 6 maart 2019, 23:33 uur
Eerste zinnen:
Zijt gij getrouwd?
Ja
Ziet ge uw vrouw graag?
Ik denk het wel
Proficiat.
Ja?
En er zijn vertrokken ????
Zijt gij getrouwd?
Ja
Ziet ge uw vrouw graag?
Ik denk het wel
Proficiat.
Ja?
En er zijn vertrokken ????
5
geplaatst: 18 maart 2019, 17:12 uur
De onsterfelijken heb ik uit, dus vannacht ga ik beginnen in dit boek!
6
geplaatst: 25 maart 2019, 02:45 uur
Weekje uitstel, paar drukke nachtdiensten, maar nu gaan we los. En wie komen we daar al vlot tegen? Leon van Riel. Ik moest eerlijkheidshalve even opzoeken wie het ook weer was, maar mijn weblog bood uitkomst:
Het zijn die mensen (gelijk Arthur uit Suikerspin) waar ik graag over lees. Maar dat terzijde. Gauw verder lezen en tot in de pruimentijd.
edit vandaag om 5.40 uur
Al blijkt de rol van Leon van Driel vrij klein... Hetgeen de pret niet mag drukken. Geweldig boek wederom. Nog maar 90 paginas, dan is 't weer uit. Daarna liggen er nog wat boeken op de plank te wachten, maar daarna ga ik maar weer eens wat Erik Vlaminck herlezen.
De synopsis vertelt het al, een niet al te prettig mens doet zijn levensverhaal, vol tragiek. Nat van drank en zwart van de misére. Verteld zoals alleen Erik Vlaminck dat kan, de humor is zwart, de ellende diep, de personages herkenbaar, de man een nathals en een egoïst, de vrouw de sterke waarop het huishouden en het bedrijf steunt. Je komt het vaker tegen in het oeuvre van Erik Vlaminck. Uit het leven gegrepen lotgevallen waarin het van kwaad tot erger gaat. In een tempo waardoor je je geen tel verveelt, Vlaminck valt nooit tegen, hij schrijft gewoon weer een geweldig boek.
Uit.
In dit boek (Het Schismatieke schrijven gaat het over) ook weer (en da’s goed nieuws) een groot aandeel voor Oudoom Leon van Riel. Een ouwe mopperende negatieveling, maar wel een ontzettend grappige ouwe zemelaar. Alleen al om de hoofdstukken waarin hij voorkomt is ook dit deel weer zeer de moeite waard. Erik Vlaminck gebruikt zijn oudoom ook om zijn in 1977 geschreven dichtbundel van commentaar te voorzien:
“Maar om beroemd te worden zal hij toch andere inkt in zijn inktpotje moeten doen. Want ik heb op een blauwe maandag eens een kaftje met zogezegde gedichten van hem gezien. […] Ons Anneke, de duts, loopt met dat kaftje met gedichten van haar zoon rond alsof ze het groot lot van de Koloniale Loterij gewonnen heeft. Maar ge houdt het niet voor mogelijk wat daar in staat, in dat kaftje met gedichten. Puur Chinees. De Koloniale Kloterij, dat is het. Er staan woorden in die hij volgens mij zelf heeft uitgevonden. En zelfs die rijmen niet.”
“Maar om beroemd te worden zal hij toch andere inkt in zijn inktpotje moeten doen. Want ik heb op een blauwe maandag eens een kaftje met zogezegde gedichten van hem gezien. […] Ons Anneke, de duts, loopt met dat kaftje met gedichten van haar zoon rond alsof ze het groot lot van de Koloniale Loterij gewonnen heeft. Maar ge houdt het niet voor mogelijk wat daar in staat, in dat kaftje met gedichten. Puur Chinees. De Koloniale Kloterij, dat is het. Er staan woorden in die hij volgens mij zelf heeft uitgevonden. En zelfs die rijmen niet.”
Het zijn die mensen (gelijk Arthur uit Suikerspin) waar ik graag over lees. Maar dat terzijde. Gauw verder lezen en tot in de pruimentijd.
edit vandaag om 5.40 uur
Al blijkt de rol van Leon van Driel vrij klein... Hetgeen de pret niet mag drukken. Geweldig boek wederom. Nog maar 90 paginas, dan is 't weer uit. Daarna liggen er nog wat boeken op de plank te wachten, maar daarna ga ik maar weer eens wat Erik Vlaminck herlezen.
De synopsis vertelt het al, een niet al te prettig mens doet zijn levensverhaal, vol tragiek. Nat van drank en zwart van de misére. Verteld zoals alleen Erik Vlaminck dat kan, de humor is zwart, de ellende diep, de personages herkenbaar, de man een nathals en een egoïst, de vrouw de sterke waarop het huishouden en het bedrijf steunt. Je komt het vaker tegen in het oeuvre van Erik Vlaminck. Uit het leven gegrepen lotgevallen waarin het van kwaad tot erger gaat. In een tempo waardoor je je geen tel verveelt, Vlaminck valt nooit tegen, hij schrijft gewoon weer een geweldig boek.
Uit.
3
geplaatst: 9 september 2019, 10:51 uur
Vlaminck doet wat hij zo goed kan: het leven van een gewone Belg omschrijven en met liefde doordringen tot de kern ervan. In deze roman ligt Vlaminck zelf in een ziekenhuisbed en leert hij noodgedwongen zijn kamergenoot kennen. De man vertelt dat zijn vrouw opgenomen is. Het is illustratief voor het boek:
‘Enfin, het is toen rap van kwaad naar erger gegaan. Ze zit nu in de Bijster. Kent ge dat, De Bijster? Dat is een instelling voor mensen die niet weten dat ze er zitten. Ik kan u verzekeren dat haar verblijf daar in De Bijster een klein fortuin kost. Volgens mij is het Hiltonhotel goedkoper. Maar het kan mij niet schelen. Ik kan het betalen.’
De schrijver ergert zich en laat dat in de volgende vraag goed merken. ‘Waarom hebt ge hier dan geen eenpersoonskamer genomen?’
‘Omdat ik liever gezelschap heb.’
Tegen de zin van de schrijver in vertelt de man vervolgens over zijn leven. In sommige hoofdstukken laat Vlaminck de dialoog los. Dan is een verteller aan het woord. Altijd keert hij weer terug in de ziekenhuiskamer.
Vlaminck weet binnen alle lompheid prachtig haar romantiek en liefde naar voren te brengen. Een liefde die diep onderhuids zit en vanwege het onvermogen tot fatsoenlijk communiceren geen moment naar elkaar wordt uitgesproken, maar altijd voelbaar is.
‘Enfin, het is toen rap van kwaad naar erger gegaan. Ze zit nu in de Bijster. Kent ge dat, De Bijster? Dat is een instelling voor mensen die niet weten dat ze er zitten. Ik kan u verzekeren dat haar verblijf daar in De Bijster een klein fortuin kost. Volgens mij is het Hiltonhotel goedkoper. Maar het kan mij niet schelen. Ik kan het betalen.’
De schrijver ergert zich en laat dat in de volgende vraag goed merken. ‘Waarom hebt ge hier dan geen eenpersoonskamer genomen?’
‘Omdat ik liever gezelschap heb.’
Tegen de zin van de schrijver in vertelt de man vervolgens over zijn leven. In sommige hoofdstukken laat Vlaminck de dialoog los. Dan is een verteller aan het woord. Altijd keert hij weer terug in de ziekenhuiskamer.
Vlaminck weet binnen alle lompheid prachtig haar romantiek en liefde naar voren te brengen. Een liefde die diep onderhuids zit en vanwege het onvermogen tot fatsoenlijk communiceren geen moment naar elkaar wordt uitgesproken, maar altijd voelbaar is.
* denotes required fields.
* denotes required fields.