Een Berg Mens onder Witte Lakens - Erik Vlaminck (2019)
mijn stem
7 stemmen
Nederlands
Psychologisch / Sociaal
240 pagina's
Eerste druk: Vrijdag,
Antwerpen (België)
Een schrijver belandt in het ziekenhuis en moet daar noodgedwongen de kamer delen met een man die nooit zwijgt. Hij kan niet anders dan luisteren naar een markant levensverhaal. Hij heeft geen verweer tegen een onstuitbare woordenvloed die doorspekt wordt met een uitermate onverdraagzaam gedachtegoed dat bolster is voor een gekwetst bestaan.
4
geplaatst: 4 februari 2019, 06:40 uur
21 maart. Winter voorbij en een nieuwe Erik Vlaminck. Als nachtmens en zomergast, alvast opbloeiend in de lente, kijk ik hunkerend uit.
4
geplaatst: 6 maart 2019, 17:51 uur
Ah, nog eerder dan 21 maart. Gelijk maar gekocht bij de lokale boekenwinkel, morgen in huis.
0
geplaatst: 6 maart 2019, 21:51 uur
Abubakari schreef:
Ah, nog eerder dan 21 maart. Gelijk maar gekocht bij de lokale boekenwinkel, morgen in huis.
Ah, nog eerder dan 21 maart. Gelijk maar gekocht bij de lokale boekenwinkel, morgen in huis.
We wachten je recensie in spanning af Abu ??
3
liv2 (crew)
geplaatst: 6 maart 2019, 23:33 uur
Eerste zinnen:
Zijt gij getrouwd?
Ja
Ziet ge uw vrouw graag?
Ik denk het wel
Proficiat.
Ja?
En er zijn vertrokken ????
Zijt gij getrouwd?
Ja
Ziet ge uw vrouw graag?
Ik denk het wel
Proficiat.
Ja?
En er zijn vertrokken ????
5
geplaatst: 18 maart 2019, 17:12 uur
De onsterfelijken heb ik uit, dus vannacht ga ik beginnen in dit boek!
7
geplaatst: 25 maart 2019, 02:45 uur
Weekje uitstel, paar drukke nachtdiensten, maar nu gaan we los. En wie komen we daar al vlot tegen? Leon van Riel. Ik moest eerlijkheidshalve even opzoeken wie het ook weer was, maar mijn weblog bood uitkomst:
Het zijn die mensen (gelijk Arthur uit Suikerspin) waar ik graag over lees. Maar dat terzijde. Gauw verder lezen en tot in de pruimentijd.
edit vandaag om 5.40 uur
Al blijkt de rol van Leon van Driel vrij klein... Hetgeen de pret niet mag drukken. Geweldig boek wederom. Nog maar 90 paginas, dan is 't weer uit. Daarna liggen er nog wat boeken op de plank te wachten, maar daarna ga ik maar weer eens wat Erik Vlaminck herlezen.
De synopsis vertelt het al, een niet al te prettig mens doet zijn levensverhaal, vol tragiek. Nat van drank en zwart van de misére. Verteld zoals alleen Erik Vlaminck dat kan, de humor is zwart, de ellende diep, de personages herkenbaar, de man een nathals en een egoïst, de vrouw de sterke waarop het huishouden en het bedrijf steunt. Je komt het vaker tegen in het oeuvre van Erik Vlaminck. Uit het leven gegrepen lotgevallen waarin het van kwaad tot erger gaat. In een tempo waardoor je je geen tel verveelt, Vlaminck valt nooit tegen, hij schrijft gewoon weer een geweldig boek.
Uit.
In dit boek (Het Schismatieke schrijven gaat het over) ook weer (en da’s goed nieuws) een groot aandeel voor Oudoom Leon van Riel. Een ouwe mopperende negatieveling, maar wel een ontzettend grappige ouwe zemelaar. Alleen al om de hoofdstukken waarin hij voorkomt is ook dit deel weer zeer de moeite waard. Erik Vlaminck gebruikt zijn oudoom ook om zijn in 1977 geschreven dichtbundel van commentaar te voorzien:
“Maar om beroemd te worden zal hij toch andere inkt in zijn inktpotje moeten doen. Want ik heb op een blauwe maandag eens een kaftje met zogezegde gedichten van hem gezien. […] Ons Anneke, de duts, loopt met dat kaftje met gedichten van haar zoon rond alsof ze het groot lot van de Koloniale Loterij gewonnen heeft. Maar ge houdt het niet voor mogelijk wat daar in staat, in dat kaftje met gedichten. Puur Chinees. De Koloniale Kloterij, dat is het. Er staan woorden in die hij volgens mij zelf heeft uitgevonden. En zelfs die rijmen niet.”
“Maar om beroemd te worden zal hij toch andere inkt in zijn inktpotje moeten doen. Want ik heb op een blauwe maandag eens een kaftje met zogezegde gedichten van hem gezien. […] Ons Anneke, de duts, loopt met dat kaftje met gedichten van haar zoon rond alsof ze het groot lot van de Koloniale Loterij gewonnen heeft. Maar ge houdt het niet voor mogelijk wat daar in staat, in dat kaftje met gedichten. Puur Chinees. De Koloniale Kloterij, dat is het. Er staan woorden in die hij volgens mij zelf heeft uitgevonden. En zelfs die rijmen niet.”
Het zijn die mensen (gelijk Arthur uit Suikerspin) waar ik graag over lees. Maar dat terzijde. Gauw verder lezen en tot in de pruimentijd.
edit vandaag om 5.40 uur
Al blijkt de rol van Leon van Driel vrij klein... Hetgeen de pret niet mag drukken. Geweldig boek wederom. Nog maar 90 paginas, dan is 't weer uit. Daarna liggen er nog wat boeken op de plank te wachten, maar daarna ga ik maar weer eens wat Erik Vlaminck herlezen.
De synopsis vertelt het al, een niet al te prettig mens doet zijn levensverhaal, vol tragiek. Nat van drank en zwart van de misére. Verteld zoals alleen Erik Vlaminck dat kan, de humor is zwart, de ellende diep, de personages herkenbaar, de man een nathals en een egoïst, de vrouw de sterke waarop het huishouden en het bedrijf steunt. Je komt het vaker tegen in het oeuvre van Erik Vlaminck. Uit het leven gegrepen lotgevallen waarin het van kwaad tot erger gaat. In een tempo waardoor je je geen tel verveelt, Vlaminck valt nooit tegen, hij schrijft gewoon weer een geweldig boek.
Uit.
5
geplaatst: 9 september 2019, 10:51 uur
Vlaminck doet wat hij zo goed kan: het leven van een gewone Belg omschrijven en met liefde doordringen tot de kern ervan. In deze roman ligt Vlaminck zelf in een ziekenhuisbed en leert hij noodgedwongen zijn kamergenoot kennen. De man vertelt dat zijn vrouw opgenomen is. Het is illustratief voor het boek:
‘Enfin, het is toen rap van kwaad naar erger gegaan. Ze zit nu in de Bijster. Kent ge dat, De Bijster? Dat is een instelling voor mensen die niet weten dat ze er zitten. Ik kan u verzekeren dat haar verblijf daar in De Bijster een klein fortuin kost. Volgens mij is het Hiltonhotel goedkoper. Maar het kan mij niet schelen. Ik kan het betalen.’
De schrijver ergert zich en laat dat in de volgende vraag goed merken. ‘Waarom hebt ge hier dan geen eenpersoonskamer genomen?’
‘Omdat ik liever gezelschap heb.’
Tegen de zin van de schrijver in vertelt de man vervolgens over zijn leven. In sommige hoofdstukken laat Vlaminck de dialoog los. Dan is een verteller aan het woord. Altijd keert hij weer terug in de ziekenhuiskamer.
Vlaminck weet binnen alle lompheid prachtig haar romantiek en liefde naar voren te brengen. Een liefde die diep onderhuids zit en vanwege het onvermogen tot fatsoenlijk communiceren geen moment naar elkaar wordt uitgesproken, maar altijd voelbaar is.
‘Enfin, het is toen rap van kwaad naar erger gegaan. Ze zit nu in de Bijster. Kent ge dat, De Bijster? Dat is een instelling voor mensen die niet weten dat ze er zitten. Ik kan u verzekeren dat haar verblijf daar in De Bijster een klein fortuin kost. Volgens mij is het Hiltonhotel goedkoper. Maar het kan mij niet schelen. Ik kan het betalen.’
De schrijver ergert zich en laat dat in de volgende vraag goed merken. ‘Waarom hebt ge hier dan geen eenpersoonskamer genomen?’
‘Omdat ik liever gezelschap heb.’
Tegen de zin van de schrijver in vertelt de man vervolgens over zijn leven. In sommige hoofdstukken laat Vlaminck de dialoog los. Dan is een verteller aan het woord. Altijd keert hij weer terug in de ziekenhuiskamer.
Vlaminck weet binnen alle lompheid prachtig haar romantiek en liefde naar voren te brengen. Een liefde die diep onderhuids zit en vanwege het onvermogen tot fatsoenlijk communiceren geen moment naar elkaar wordt uitgesproken, maar altijd voelbaar is.
1
geplaatst: 3 juli, 10:23 uur
Erik Vlaminck is een geweldige schrijver. Op blz 8 lees je al dit:
"Volgens de systeemtherapeute is het woord neger beledigend, denigrerend, racistisch en al wat ge maar wilt. De systeemtherapeute zegt dat ik zwarte moet zeggen. Nu Gij! Maar voor mij zijn zwarten mannen die in de oorlog aan de kant van Dolfke stonden. En die zwarten waren allemaal blank..."
Dit wordt genieten psyche!
"Volgens de systeemtherapeute is het woord neger beledigend, denigrerend, racistisch en al wat ge maar wilt. De systeemtherapeute zegt dat ik zwarte moet zeggen. Nu Gij! Maar voor mij zijn zwarten mannen die in de oorlog aan de kant van Dolfke stonden. En die zwarten waren allemaal blank..."
Dit wordt genieten psyche!
1
psyche (crew)
geplaatst: 10 juli, 18:26 uur
Jason82 schreef:
"Volgens de systeemtherapeute is het woord neger beledigend, denigrerend, racistisch en al wat ge maar wilt. De systeemtherapeute zegt dat ik zwarte moet zeggen. Nu Gij! Maar voor mij zijn zwarten mannen die in de oorlog aan de kant van Dolfke stonden. En die zwarten waren allemaal blank..."
Dit wordt genieten psyche!
"Volgens de systeemtherapeute is het woord neger beledigend, denigrerend, racistisch en al wat ge maar wilt. De systeemtherapeute zegt dat ik zwarte moet zeggen. Nu Gij! Maar voor mij zijn zwarten mannen die in de oorlog aan de kant van Dolfke stonden. En die zwarten waren allemaal blank..."
Dit wordt genieten psyche!
Vooral als je bedenkt in welke context dit stukje staat, dat ‘de systeemtherapeute’ dochter is van de spreker, een berg mens onder witte lakens ... ik vernoed zomaar waar haar beroepskeuze vandaan komt
4
geplaatst: 12 juli, 22:50 uur
Abubakari schreef:
De synopsis vertelt het al, een niet al te prettig mens doet zijn levensverhaal, vol tragiek. Nat van drank en zwart van de misére. Verteld zoals alleen Erik Vlaminck dat kan, de humor is zwart, de ellende diep, de personages herkenbaar, de man een nathals en een egoïst, de vrouw de sterke waarop het huishouden en het bedrijf steunt. Je komt het vaker tegen in het oeuvre van Erik Vlaminck. Uit het leven gegrepen lotgevallen waarin het van kwaad tot erger gaat. In een tempo waardoor je je geen tel verveelt, Vlaminck valt nooit tegen, hij schrijft gewoon weer een geweldig boek.
De synopsis vertelt het al, een niet al te prettig mens doet zijn levensverhaal, vol tragiek. Nat van drank en zwart van de misére. Verteld zoals alleen Erik Vlaminck dat kan, de humor is zwart, de ellende diep, de personages herkenbaar, de man een nathals en een egoïst, de vrouw de sterke waarop het huishouden en het bedrijf steunt. Je komt het vaker tegen in het oeuvre van Erik Vlaminck. Uit het leven gegrepen lotgevallen waarin het van kwaad tot erger gaat. In een tempo waardoor je je geen tel verveelt, Vlaminck valt nooit tegen, hij schrijft gewoon weer een geweldig boek.
Abu verwoord het weer beter dan ik kan.
Een poel van ellende, met toch ook zo nu en dan sprankjes van hoop. Veel gortdroge humor, vooral bij de korte gesprekjes in het hier en nu tussen het hoofdpersonage en de mede patiënt, die ook als hij de vraag daartoe negatief beantwoord, vergast wordt op allerlei anekdotes en ongenuanceerde meningen. Hier en daar schoot ik hierbij echt hardop in de lach.
Het Vlaams leent zich ook zo enorm voor dit soort romans. Vandaag kwam ik op het strand van Domburg kort in gesprek met een vriendelijke Vlaming en ik betrapte me erop dat ik hem nog sympathieker vond vanwege zijn manier van spreken, dus nog los van wat hij me te melden had. Afijn, genoeg over mijn bekende voorliefde voor de Vlaamse taal.
Vlaminck, je moet er wel van houden. Gezien de scores op Boekmeter zit het met het aantal liefhebbers in ieder geval meer dan goed!
1
psyche (crew)
geplaatst: 15 juli, 19:49 uur
Bij De Zwarte Brug , mijn kennismaking met Erik de Vlaminck, schreef ik o.a.
Helaas ervaar ik vrijwel het zelfde bij 'Een berg mens onder witte lakens' overigens een uitstekende titel gaandeweg ik deze mens als lezer leer kennen. Inderdaad, een berg mens, voor mij teveel omdat het verhaal me amper raakt en ik alleen maar kan denken, stel je voor dat ik herstellend van weet ik wat naast zo'n man zou liggen.
Ik weet niet precies waarom ik niet positiever kan zijn, misschien teveel herhaling van 'helaasheid' waar ik bijvoorbeeld bij Suikerspin geen last van had. Ook het Vlaams vond ik, mwah, teveel volksidioom dit keer voor mij, al past dit bij het karakter van de berg mens.
Eerst dacht ik nog krappe 3* maar stel dit ter plekke bij. De leuke terugkeer van het personage Betty Verreycken kan mijn stem niet redden.
2,5*
psyche schreef:
... het Vlaams: zoveel mensen zoveel kleuren. Bijvoorbeeld Griet op de Beeck, Erik Vlaminck, Kris van Steenberge. Voor mij is de taal van Kris van Steenberge het schoonst. Bij De Zwarte Brug heb ik meermaals gedacht aan De Helaasheid der Dingen, een m.i. prachtige titel die evengoed de lading van de inhoud van De Zwarte Brug zou kunnen dekken.
... het Vlaams: zoveel mensen zoveel kleuren. Bijvoorbeeld Griet op de Beeck, Erik Vlaminck, Kris van Steenberge. Voor mij is de taal van Kris van Steenberge het schoonst. Bij De Zwarte Brug heb ik meermaals gedacht aan De Helaasheid der Dingen, een m.i. prachtige titel die evengoed de lading van de inhoud van De Zwarte Brug zou kunnen dekken.
psyche schreef:
Eerlijk gezegd duurde het vrij lang voordat het verhaal me enigszins raakte. Het wordt voor mij vrij afstandelijk verteld
Eerlijk gezegd duurde het vrij lang voordat het verhaal me enigszins raakte. Het wordt voor mij vrij afstandelijk verteld
Helaas ervaar ik vrijwel het zelfde bij 'Een berg mens onder witte lakens' overigens een uitstekende titel gaandeweg ik deze mens als lezer leer kennen. Inderdaad, een berg mens, voor mij teveel omdat het verhaal me amper raakt en ik alleen maar kan denken, stel je voor dat ik herstellend van weet ik wat naast zo'n man zou liggen.
Ik weet niet precies waarom ik niet positiever kan zijn, misschien teveel herhaling van 'helaasheid' waar ik bijvoorbeeld bij Suikerspin geen last van had. Ook het Vlaams vond ik, mwah, teveel volksidioom dit keer voor mij, al past dit bij het karakter van de berg mens.
Eerst dacht ik nog krappe 3* maar stel dit ter plekke bij. De leuke terugkeer van het personage Betty Verreycken kan mijn stem niet redden.
2,5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.