Kamers, Antikamers - Niña Weijers (2019)

Kamers, antikamers is een roman over de poreuze grenzen tussen het herinnerde, het verzonnen en het mogelijke. Over de manieren waarop heden en verleden steeds de chronologie verstoren, en de weigering van het leven zich te laten omvormen tot een verhaal.

Duidelijk (niet mijn ding). Mocht iemand een betere suggestie voor de genreomschrijving hebben, laat het s.v.p. even weten.

De Consequenties van Niña Weijers vond ik wel aardig, juist door de beschouwingen. Maar in de regel heb ik liever een goed verteld verhaal in de eerste plaats. Deze omschrijving klinkt toch meer als een ander soort werk.

Maar je hebt het toch gelezen? Gezien de 2 sterren...

Ja, hij lag in de bieb en niet al te dik. Dus maar meegenomen om te proberen. Reviewtje moet ik nog schrijven overigens.

Weijers is een goed verteller en excelleert dan ook in de kleine verhaaltjes en anekdotes die in dit boek langskomen, vooral in de eerste helft. Daarna echter wordt het meer een gedachtenbrei en verdwijnt de plot ook en komen er meerdere stijlen naar voren - dat alles boeide me een stuk minder. Sowieso het wereldje waarin de hoofdpersoon zich begeeft weet nooit echt te gaan leven dan terwijl het tweede deel een beetje op de psyche van de hoofdpersoon in haar wereld leunt. Een beetje wat me meer tegenstaat in hedendaagse Nederlandse literatuur: geen groots vertelde verhalen of thema's maar kleiner gehouden, bij zich zelf en vooral op de psyche, die helaas vaak niet boeit. Het is allemaal niet slecht, maar in boeken heb ik liever een meer goed verteld verhaal. Iets dat Wijers volgens mij wel in haar heeft, maar ze kiest helaas voor een andere route. 2,0*.

Na het lezen van haar debuut De consequenties was ik erg benieuwd naar dit tweede boek van Nina Weijers. Hier en daar had ik al gehoord en gelezen dat Kamers, antikamers niet bepaald een toegankelijk boek was. En inderdaad, dat is het niet. Kamers, antikamers is experimenteel, het is niet of nauwelijks narratief, het is postmodern, het is meta, het is verwarrend… en eigenlijk vond ik het vooral een beetje saai – zeker naar het einde toe.
De lezer krijgt verschillende impressies voorgeschoteld van verschillende mogelijke levens, allemaal alternatieven die naast elkaar bestaan. Tegelijkertijd lijkt de auteur overduidelijk een autofictioneel spelletje te spelen door continu te verwijzen naar haar eigen persoonlijke leven (en Maartje Wortel) en naar teksten van haarzelf (columns en zo).
Er is van alles gaande in dit boek, maar het liet me allemaal volledig koud. Ik kan experimenteel werk wel waarderen, maar ik wil toch wel vermaakt worden. Experiment is geen eindproduct: als het goed is, levert experiment iets op, en van dat resultaat verlang ik toch dat het mij op één of andere manier prikkelt. Ergens ben ik dan een beetje bang dat ik de verkeerde “beoordelingscriteria” loslaat op dit boek: het is immers experimenteel, misschien is het helemaal niet de bedoeling dat het mij iets doet, en ligt daarin het amusement? Ik vrees dan wel eens dat ik een bekrompen lezer ben die niet openstaat voor experiment, en ik raakte tijdens het lezen dan ook verwikkeld in een innerlijk conflict met mijn lezersgeweten:

“Tsss. Je houdt alleen van experiment als het binnen jouw bekrompen denkraam past!”

“Sorry. Misschien heb je gelijk en ben ik niet de avontuurlijke lezer die ik zo graag zou willen zijn.”

“Hahaha, die ben je duidelijk niet, nee!”

“Maar is het dan zo onredelijk van mij dat ik geprikkeld wil worden door een boek? Ik bedoel, je kunt toch van een experimenteel boek verlangen dat het … vermaakt?”

“Vermáák? Een experimenteel boek dat vermaakt is geen écht experiment! Een écht experimenteel boek overschrijdt grenzen en vervreemdt de lezer! Een écht experimenteel boek is voor niemand echt leuk.”

“Dus eigenlijk moet ik, om een experimenteel boek te waarderen, het leuk vinden om níét vermaakt te worden?”

“Geef het maar op, je zult het toch nooit begrijpen.”

Dat innerlijk conflict heb ik ook wel een aantal keren gehad.

Misschien kan je meer met een "experimenterende roman": Gantenbein.

Een paar maanden geleden heb ik dit boek geprobeerd. Nina kan goed schrijven, maar haar stijl spreekt me niet genoeg aan om het gebrek aan plot van dit boek te compenseren. Ik houd niet van dat metagedoe, dat een schrijver over schrijven schrijft. Halverwege ben ik gestopt.

Geforceerde, vermoeiende, stroperige, metafictieve navelstaarderij - van het soort waarvan hedendaagse literaire recensenten blijkbaar hitsig worden. Literatuurwetenschap verpest mensen!

Ik heb het na een tiental bladzijden opgegeven. Misschien ben ik niet in de juiste stemming en daardoor te streng.

Gelukkig heeft literatuurwetenschap weinig tot niets met het waarderen van boeken te maken.

Ook ik ben geen fan van dit boek. Ik houd normaal juist wel van dat metagedoe, maar hoe het hier gedaan werd vond ik dan weer niet meer dan een trucje. Ook dat hele gedoe over relaties, je moet van goeden huize komen wil ik dat interessant gaan vinden en ook hier kon ik het toch niet anders kwalificeren dan 'geneuzel'.

Weijers is echt geen slecht schrijver, maar had hier gewoon domweg helemaal niks te vertellen en weet dat gebrek aan inspiratie ook niet te verhullen.