Sérotonine - Michel Houellebecq (2019)

Veel reacties maar ook recensies en berichten buiten deze site gaan vooral over de inhoud. Hoewel ik ook wel die punten zie, vond ik dat vooral op de achtergrond meespelen en was het hoogstens een metafoor voor de hoofdpersoon zijn depressie, of vice versa natuurlijk.

Eerst en vooral was dit voor mij een psychologische roman waarin Houellebecq heel knap een portret van een depressief persoon toont en vaak genoeg goed zijn gedachten en leefwereld weet te verwoorden. Maar bovenal excelleert hij in de flash backs die goed zijn geschreven en vaak ook gewoonweg ontroerend. Houellebecq toont zich hier vooral een goede verteller met af en toe interessante observaties. Tegen het eind verliest het boek iets aan spankracht en af en toe had de inhoud wat meer naar voren mogen treden want ik vond het soms te weinig bij het hoofdverhaal horen, maar als geheel is dit een erg prettig en fijn te lezen boek. 4,0*.

Heb genoten van de stijl van de heer Houellebecq die een rauw en onopgesmukt beeld schetst van een man van middelbare leeftijd en van de Westerse maatschappij. Een aantal scenes kwamen bij mij echt binnen.

Een aantal jaren terug las ik Elementaire Deeltjes. Niet slecht, maar ik had zo'n hekel aan de hoofdpersonages dat ik me had voorgenomen mezelf zo'n lijdensweg niet meer aan te doen. Uiteindelijk dit boek toch van een goede vriend geleend die er erg positief over was. Ook de podcastaflevering van Boeken FM maakte me erg nieuwsgierig. Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik over mijn initiële weerzin ben heengestapt, want ik vond het een erg plezierig boek dat me zelfs af en toe wist te ontroeren.

Het begin vond ik echt genieten. Ik heb flink moeten lachen om de beschrijving van de verteller van zijn relatie met Yuzu. Dat was een fijne binnenkomer. Verder vond ik Houellebecqs kritiek op de uitwassen van het kapitalisme en globalisering interessant. Ik moet wel toegeven dat ik ergens halverwege een beetje focus miste en me meerdere malen heb afgevraagd waar dit nou allemaal heen zou gaan.

Vanaf het moment dat de boerenprotesten in beeld komen vond ik het boek echter weer heel boeiend worden en heb het boek verder in een keer uitgelezen. De allerlaatste paragraaf vond ik echt fantastisch en heb ik meerdere keren herlezen. De grote kracht van dit boek zat voor mij in de ambiguïteit van de verteller; een enerzijds nare, laffe man die overal het slechte in ziet, maar anderzijds ook een aandoenlijke man die van binnen opgevreten wordt door verdriet en smacht naar liefde (of een kutje, zoals-ie het zelf zou zeggen). Ondanks dat de toon van het boek bij tijd en wijlen gitzwart is, wordt er ook iets tegenover gesteld, iets wat ik miste in Elementaire Deeltjes maar dat hier dus wel aanwezig is. Ik had niet verwacht dat ik het ooit zou zeggen, maar ik heb opeens zin om meer van Houellebecq te lezen.