Ik Eet, Ik Eet, tot Ik Niet Meer Kan - Bea Vianen (1972)
Nederlands
Sociaal
149 pagina's
Eerste druk: Querido,
Amsterdam (Montenegro)
'Ik eet, ik eet, tot ik niet meer kan' is een maatschappijkritische roman over armoede, afkomst, ongelijkheid en seksualiteit. Tegelijkertijd neemt het boek de lezer mee in de wereld van de rijke Surinaamse keuken. De roman speelt zich af in het Suriname van de jaren zeventig. De zestienjarige Richenel Jubitana komt uit een arm milieu. De familie van zijn moederskant zijn Creolen, de familie van zijn vaders kant zijn indianen. Hij woont samen met zijn grootmoeder ouma en zieke moeder in Bloemendaal. Zijn vader woont ergens in Paramaribo, maar die spreekt hij nooit. Het jongensinternaat in Paramaribo waar Richenel komt te wonen wordt geleid door de strenge en vrome mevrouw Kooi. Hij raakt bevriend met de Hindoestaan Bierbal Sheorattan en Johan Blackman. Voor vijfentwintig gulden per maand worden de jongens verzorgd en onderwezen. De verschillende etnische en sociale milieus waar de jongens afkomstig uit zijn zorgen voor onderlinge strubbelingen en conflicten. Maar hoe verschillend de afkomst van de jongens ook is, de armoede die zij allemaal kennen schept een band en werkt grensoverstijgend. Kenmerkend voor de romanpersonages is dat hun onderlinge verhouding voor een groot deel wordt bepaald door eten.