Touching from a Distance - Deborah Curtis (1995)

Damn ! Ik had niet verwacht dat dit boek al op deze site zou staan! Ik wil het erg graag lezen, ten eerste omdat ik fan begin te worden van Joy Division, ten tweede omdat het natuurlijk over een Legende (met hoofdletter L), nl. Ian Curtis gaat, en ten derde omdat Anton Corbijn zijn film "Control" op dit boek baseert.

Oh ja, ten vierde omdat de titel van het boek uit "Transmission"komt, een van m'n favoriete nummers van Joy Division.

Voorlopig een vier en 'n half. Wat moet Ms. Curtis door een hel zijn gegaan, zeg! Ian had al een complexe perssonlijkheid, maar dat werd door de medicijnen die hij slikte alleen nog maar erger! De enige manier waarop hij om hulp kon roepen was dmv zijn teksten, maar Deborah werd na een tijd uitgesloten van deelname aan/bijwoning van concerten en kreeg vele lyrics dus pas ná Ian's dood te horen; veel hiervan gingen over Ian's situatie en over haar (Love Will Tear Us Apart is hiervan natuurlijk het grootste voorbeeld), maar dat ontdekte men pas ná diens vroegtijdige dood; tot dantoe 'hoorden' die teksten gewoon bij de band.

Tijdens het lezen kreeg ik enorm met Deborah te doen. Haar blindheid voor de werkelijkheid is af en toe pijnlijk om te lezen! Maar het maakt haar des te begripvoller.

Hoewel slechts van één kant belicht (en dat is een beetje het nadeel van het boek, hoewel er ook korte quotes in staan van interviews die ze had met andere mensen uit Ian's omgeving), geeft dit een duidelijk beeld van een man die ik sinds afgelopen zomer begon te bewonderen, maar nu ook met heel andere ogen bekijk (en beluister)!

Zojuist besteld, ben erg benieuwd!

Heb je de film al gezien? En hoe ben jij bekend geraakt met Joy Division, als ik vragen mag? Ik ben wel benieuwd !

Ik ben nu in Torn Apart: The Life of Ian Curtis bezig, geschreven door Mick Middles (muziekjournalist die de band vanaf het begin volgde) en Lindsay Reade (ex-vrouw van onlangs overleden Factory oprichter Tony Wilson, goed boek is dat.

Ik heb de film gezien, vlak daarna dit boek in het Engels gelezen en aan de hand van beide hoop ik dat ik een redelijk beeld heb kunnen krijgen van het korte leven van Ian Curtis.

Het boek alleen geeft mij een iets te eenzijdige blik op de gebeurtenissen en daar komt natuurlijk bij dat Deborah niet echt de gave van de pen heeft. De film is dan wel op het boek gebaseerd, hij geeft in mijn ogen wel een iets vollediger beeld.

Een grappig en dramatisch boek. Het geeft een interessante kijk op een arm Verenigd Koninkrijk, (post-)punk, epilepsie in de 70er jaren, en de relatie van een vrouw met een rock icoon / anti-held. Ik vind dat Deborah behoorlijk goed schrijft.

De film vertelt alles toch net iets anders. Heb van ze allebei genoten.

Ja, het is inderdaad ook een fantastisch tijdsdocument, daar heb je gelijk in, dat is ook één van de redenen waarom ik het boek prijs. Als je dat leuk vind, kan ik je ook Torn Apart: The Life of Ian Curtis aanraden, dat vertelt nog meer over die tijd, en belicht Ian's leven nog meer vanaf een andere hoek, namelijk door andere mensen die hem hebben gekend, onder wie Annik Honoré!

Misschien dat ik het boek ooit ga lezen, maar net als bij bijvoorbeeld 19-eeuwse dichters als Verlaine, Rimbaud en Baudelaire spreken hun proza en gedichten meer voor zich... Wie Curtis' lyrics goed kent weet genoeg over zijn ziel en (on)zaligheid.

Maar secundaire literatuur kan zeker ook interessant zijn.

Ik ben nog niet eens zo ver in het boek maar ben al heel veel tegen gekomen wat ik niet wist; dat ie op zeer jonge leeftijd al heel veel met drugs experimenteerde bijvoorbeeld, of dat ie al heel vroeg zei dat ie jong wilde sterven.

Curtis always operated in the Venn diagram of real-life and really great storytelling so, as Deborah Curtis said of the songs, “I don’t know how much is fiction and how much is reality.”

Maar goed, je kunt ook zeggen dat je geen boeken over Martin Meiland meer hoeft te lezen aangezien die man zo’n beetje 24-7 op tv schijnt te zijn maar er zijn ook mensen die daar boeken over lezen, daar kan ik mij dan weer niks bij voorstellen.

Curtis schaar ik meer onder 'kunst'... Meiland meer 'gekunsteld'...

Papier is papier, letters zijn letters, boeken zijn boeken; de inhoud is gelukkig verschillend.

Ik laat mijn fantasie ff de loop: Chateau Curtis vs Meiland die She's Lost Control zingt...

Dit is wat er gebeurt als je je teveel in Meiland verdiept? Wat een horror.

Ik was wel benieuwd naar hoe Deborah Curtis er uit zou zien en stuitte op trouwfoto’s van Ian & Deborah. Een sullig 19 jarig jochie in een lelijk pak met een oversized stropdas en zijn tuttige meisje, ik appte die foto’s naar wat mensen die ik ken die JD ook een geweldige band vinden, niemand herkende Ian Curtis in dat sullige jongetje.

Dat Ian Curtis een twisted mind had verbaasde me niet zo, dat ie al vroeg rondbazuinde dat ie niet oud wilde worden en al in zijn tienerjaren bijna het hoekje om ging na een overdosis wist ik dan weer niet.

Het zal wel komen doordat Deborah de aan de kant gezette, genegeerde en buitengesloten echtgenote was maar het beeld wat ze van Ian Curtis schetst is wel erg negatief. Al vanaf het begin vroeg ik mij af waarom ze met hem trouwde en al helemaal waarom ze ook nog zo vroeg een kind kregen, als het zo’n botte egoïstische lul was.

Het is ook het voor en tegelijk nadeel van dit boek, het gaat vooral over hoe Deb Ian beleefd heeft en relatief weinig over Joy Division, maar eigenlijk is Ian Curtis ook interessanter dan het zoveelste succesverhaal van een bandje.

De getormenteerde muzikant met zijn dubbelleven, zijn genegeerde vrouw en kind, zijn epilepsie, zijn nieuwe liefde, zijn paranoïde schizofrenie, zijn vrolijke en depressieve buien, de armoede, de uitzichtloosheid van een leven worstelen met angst, twijfel en depressies en het onvermijdelijke tragische eind maken het een heftig boek waarbij je ondanks dat het vaak best een nare gast is toch diep medelijden voelt, zowel met Ian als met Deb trouwens.
De dualiteit van de trouwfoto’s vs de latere foto’s van Ian als zanger vertellen eigenlijk het hele verhaal.