menu

Call Me by Your Name - André Aciman (2007)

Alternatieve titel: Noem Me bij Jouw Naam

mijn stem
4,07 (37)
37 stemmen

Engels
Romantiek

256 pagina's
Eerste druk: Farrar, Straus and Giroux, New York (Verenigde Staten)

Duik in de gepassioneerde vriendschap tussen Elio, een muzikale en erudiete jongen van 17, en de jonge Amerikaanse intellectueel Oliver die als zomergast bij Elio's ouders aan de Italiaanse kust logeert: ze veinzen onverschilligheid jegens elkaar, maar de aantrekkingskracht is sterker. Het aftasten begint, waarna een passie bloeit die hen voor het leven tekent.

zoeken in:
avatar van Remco
5,0
Fantastisch Boek! De liefde en passie die hier worden beschreven brengen mij terug naar mijn eerste verliefdheid. Die eerste verliefdheid die je voor de rest van je leven meeneemt, het verliefd zijn op de verliefdheid zelf. De Italiaanse kust is de perfecte achtergrond waartegen zo'n liefde zich af kan spelen. Een aanrader dit boek!

avatar van Juud
5,0
Dit boek MOET en ZAL ik binnenkort in mijn bezit krijgen. De verhalen die ik erover heb gehoord, de beschrijvingen van het verhaal, de personages, enz. sluiten gewoon precies aan bij wat mij het meest trekt in een verhaal.

avatar van boekie
5,0
Remco schreef:
Fantastisch Boek! De liefde en passie die hier worden beschreven brengen mij terug naar mijn eerste verliefdheid. Die eerste verliefdheid die je voor de rest van je leven meeneemt, het verliefd zijn op de verliefdheid zelf. De Italiaanse kust is de perfecte achtergrond waartegen zo'n liefde zich af kan spelen. Een aanrader dit boek!


Inderdaad een prachtig boek, moest bijna twee keer huilen. Bij Cor Cordium (hart van mijn hart) echt zo'n mooi teken van liefde, toen Oliver dat tegen Elio zei en natuurlijk bij het einde. De liefde, onzekerheid, gewoon alles is zo goed beschreven, je leeft je zo diep in, in de personages, in gebeurtenissen enz.
Echt een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Met recht 5* sterren.

avatar van boekie
5,0
Kom ik toch weer met een vraag.
namelijk wat is er nou precies gebeurt met Elio's vader en moeder. Die vader is overleven, dat snap ik maar waaraan dan? Hij was toch nog helemaal niet zo oud (tenminste als ik Elio leeftijd als uitgangspunt neem) En die moeder, in het boek staat (als Oliver voor het laatst langs komt), "Ze vertrouwt niemand meer"
Want? Wat is er met haar dan?

avatar van aERodynamIC
4,5
Al weer tien jaar geleden gelezen en toen kwam ik er niet in. Nu de film gezien die zo geweldig is dat het boek een herkansing verdient. Benieuwd hoe dat uitpakt.

3,0
Ik heb eerst de film gezien, en die viel mij erg tegen, enerzijds door het nepgehalte, anderzijds door de misscast van Oliver, twee dingen waarvan een boek in principe gespaard blijft. De knappe titel en thematiek hebben me er dan ook vrijwel onmiddellijk toe aangezet het boek van Aciman toch te lezen, maar ook dat liet me met een dubbel gevoel achter. Ik vond sommige passages, vooral in het eerste deel (de eerste 70 blz.), héél sterk en uniek, maar het geheel vond ik eigenlijk een draak, voornamelijk om twee redenen:
1) de overgang van het virtuele naar het reële werkte niet voor mij;
2) het thema van het afscheid werd "decennialang" en tot in den treure uitgemolken, tot de allerlaatste druppel, terwijl het in feite toch "maar" om een puberale vakantieliefde ging.
Het leesplezier viel na de eerste 70 blz. dan ook meer en meer weg.
Af en toe deed Aciman me wel wat denken aan Nabokov, omwille van de openhartigheid en open thematiek, en van de achtergrond, maar dat is een ander verhaal...

Ted Kerkjes
De twee Elio’s

Dit is de eerste keer dat ik een boek lees waarvan de verfilming mij helder voor de geest staat.
Je hoort zo vaak zeggen dat je beter eerst het boek kunt lezen en daarna pas de film kijken. Mwah. Zelf voel ik dat niet per se zo. Als je eerst het boek gelezen hebt, kijk je anders naar de film en als je eerst film gezien hebt, lees je het boek op een andere manier. Het is een andere leeservaring, niet per se een minder waardevolle. Meer niet.
Bovendien zijn boeken en films gewoon twee verschillende media, die elkaar helemaal niet in de weg hoeven te zitten. Dit is zeker het geval met ‘Call me by your name’: de film maakt echt gebruik van filmische aspecten en het boek van literaire aspecten. De film is zeer observerend: de camera registreert het gedrag en “legt de beelden aan de kijker voor”. Het boek is daarentegen geschreven vanuit Elio en daardoor veel introspectiever en (zelf)analytischer dan de film. Beide vertelwijzes hebben hun eigen kwaliteiten en leveren allebei een ander verhaal op.

Het grootste, of in ieder geval het opvallendste verschil tussen het boek en de film is de personage Elio. In mijn ogen is de Elio in het boek namelijk heel anders dan de Elio in de film. De Elio in het boek komt over als een veel eenzamer, sneuer en triester type. Niet dat hij doodongelukkig is, maar in ieder geval voelt hij zich eenzaam en onbegrepen - ook door zijn ouders. De film-Elio oogt daarentegen veel vrolijker: hij heeft goed contact met zijn ouders, hij trekt er vaak op uit en heeft veel vrienden. Natuurlijk kan ook iemand die op het oog heel vrolijk is zich heel eenzaam en onbegrepen voelen, maar de film-Elio heeft in ieder geval meer een sociaal leven, waar de boek-Elio met name thuis zit te lezen.

Ik heb wel een theorie die wellicht dit verschil kan verklaren: in de film ligt de focalisatie, net zoals in het boek, duidelijk bij Elio. Ieder scène, als ik mij goed herinner, is geschoten vanuit Elio. Om dat te kunnen bereiken, moest Elio uiteraard overal bij zijn: voor een consequente focalisatie is de aanwezigheid van die personage uiteraard een voorwaarde.
In het boek kan Elio schrijven dat Oliver ‘s avonds danst met anderen terwijl hijzelf thuis zit en hoe hij zich daarbij voelt, maar in de film kun je geen beelden van een dansende Oliver tonen en daarna cutten naar beelden van een thuiszittende Elio, want dan is de focalisatie vanuit Elio doorbroken. Natuurlijk had Luca Guadagnino, de regisseur, er ook voor kunnen kiezen om dit met taal op te lossen (een voice-over of zo), maar dat is natuurlijk wat minder filmisch en minder sterk.
Zodoende moest Elio voor de film zijn huis uit en met Oliver op pad. Het is een logische keuze, maar het heeft wel twee verschillende Elio’s opgeleverd: een feestbeest en een huismus. Overigens is bovenstaande enkel een verklaring die ik ook maar zelf verzonnen heb, dus het is heel goed mogelijk dat andere overwegingen aan de verandering ten grondslag lagen.

Waar het boek in ieder geval best goed in slaagt, is het oproepen van een zomerse sfeer. Het warme, zwoele, lome, trage, broeierige. Die sfeer van eindeloze dagen, een tijd die eeuwig en blijvend lijkt, tot het op is. Het is een prettige setting voor een verhaal als dit. En verder vertelt het boek gewoon een goed verhaal over liefde. Aciman weet ontzettend knap de verschillende vormen van verliefdheid te verwoorden. De onzekerheid, het aantrekken en afstoten (‘the ping pong game’), het gevoel dat je buitengesloten wordt, de manier waarop je tijdens een gesprek in je hoofd in iedere zin geheime boodschappen zoekt, waardoor een simpele opmerking een diepere betekenis krijgt. Het boek problematiseert op een mooie manier de communicatie tussen Elio en Oliver. Taal lijkt ontoereikend om te zeggen wat je wil en moet vertellen.
The words had seemed so real last night. Now they were just two words struggling to make sense.
Dit klinkt in de film op een sterke manier door in de prachtige liedjes van de onvolprezen Sufjan Stevens (geweldige artiest), met name in ‘Futile devices’, dat Stevens overigens niet speciaal voor de film schreef:
And I would say I love you
But saying it out loud is hard
So I won't say it at all
And I won't stay very long
But you are life I needed all along
I think of you as my brother
Although that sounds dumb
And words are futile devices
Aciman weet al deze aspecten op een zeer intrigerende wijze te kneden tot een verhaal, dat ook nog eens stilistisch gezien knap is, doordat het doorspekt is met leuke motieven en symboliek en dergelijke. Het belangrijkste motief is al verwerkt in de titel ‘Call me by your name’.
Perhaps the physical and the metaphorical meanings are clumsy ways of understanding what happens when two beings need, not just to be close together, but to become so totally ductile that each becomes the other. To be who I am because of you. To be who he was because of me.
André Aciman, die hoogleraar letterkunde is, schreef voor deze roman met name essayistische non-fictie werken, en dat klinkt ook wel in deze roman door. Het is dan wel geen Javier Marías-achtige ideeënroman geworden, maar het bevat meer en uitgebreidere mijmeringen dan de meeste romans, heb ik het idee.

Ik lees op het internet hier en daar wat kritiek op het semi-intellectuele sausje dat over de dialogen hangt. Daar kan ik wel in meekomen: de zeventienjarige Elio heeft wel absurd veel feitenkennis over van alles en nog wat. (Hal uit Aidan Chambers’ ‘Dance on my grave’ is er niks bij.) Nu is Elio’s vader natuurlijk wel professor en zo, dus wie weet is Elio’s intellect niet eens zo ongeloofwaardig, maar het creëert wel een beetje een onnodige distantie, vind ik. Die gesprekken over Monet en dergelijke hadden wat minder gemogen van mij.
Verder vond ik het boek naar het einde toe wat inkakken. De eerste helft vond ik bijzonder sterk, maar helaas wordt het daarna allemaal geleidelijk minder, met af en toe een opleving. De reis naar Rome vond ik het minst sterke deel van het boek. Ik vond het persoonlijk tamelijk saai, en dat terwijl dat juist het hoogtepunt zou moeten zijn voor Elio en Oliver. Het hele gedoe met die de dichter en dat feest in Rome boeide mij bijzonder weinig en ik voelde er ook niks bij. Ik bedoel: ik kon me ook niet bepaald inleven dat dat nou zo’n “leuke activiteit” was. Het voelde een beetje alsof ik op een feest was waar ik helemaal niets te zoeken had en toekeek hoe andere mensen de tijd van hun leven hadden. Ook het stuk nadat Oliver terug naar Amerika gaat (het boek gaat nog door waar de film ophoudt), had van mij niet gehoeven. Die hele sprong in de tijd vond ik eigenlijk ook afbreuk doen aan het geheel.
Zo wordt het boek naar het einde dus helaas steeds minder sterk, wat ontzettend jammer is, want het begin is erg mooi. Zonder de epiloog en het lange Rome-stuk had ik het zeker vier sterren gegeven.

Uiteindelijk vond ik de film beter dan het boek. (Al stond het boek bij voorbaat al achter, omdat dat nu eenmaal geen muziek van Sufjan Stevens bevat.) Maar ach, we zullen wel nooit weten of ik het boek beter had gevonden als ik de film niet eerst had gezien.

3,0
Niet de "gesprekken over Monet" maken deze roman voor mij rijker en interessanter dan de film, maar wel de psychologische uitdieping van de thematiek, en met name van de titel. Die heb ik in de film ronduit gemist, Ted Kerkjes.

Ted Kerkjes
ThomasVV schreef:
1) de overgang van het virtuele naar het reële werkte niet voor mij;
Welke overgang bedoel je hier precies?
2) het thema van het afscheid werd "decennialang" en tot in den treure uitgemolken, tot de allerlaatste druppel,
Ja, ik vond het ook niet zo boeiend om te zien hoe Elio en Oliver elkaar na jaren nog eens ontmoetten. Eigenlijk heel jammer dat het boek zo inkakt.
Af en toe deed Aciman me wel wat denken aan Nabokov, omwille van de openhartigheid en open thematiek, en van de achtergrond, maar dat is een ander verhaal...
Hahahah, doel je hier op het leeftijdsverschil tussen Elio en Oliver? Daar heb ik zelf ook wel over nagedacht: het is wel opvallend dat ik eigenlijk nergens kritiek heb gehoord over het feit dat de minderjarige Elio met de volwassen Oliver een relatie heeft. Ook de verfilming heeft in het huidige (gevoelige) Hollywood geen reuring veroorzaakt op dat vlak, voor zover ik weet. Niet dat ik die ophef nodig vind, trouwens.
ThomasVV schreef:
Niet de "gesprekken over Monet" maken deze roman voor mij rijker en interessanter dan de film, maar wel de psychologische uitdieping van de thematiek, en met name van de titel. Die heb ik in de film ronduit gemist, Ted Kerkjes.
Je hebt gelijk dat de thematiek in de film minder uitgebreid en minder expliciet uitgewerkt wordt, maar ook daar komt de thematiek wel naar voren, vind ik hoor. Ze dragen ook daar elkaars kleren en in de dansscène imiteert Elio Olivers manier van dansen.
Ik zeg niet dat ik het een perfecte film vind, maar uiteindelijk vind ik de film persoonlijk wel echt geslaagder

3,0
Met het virtuele bedoel ik hetgeen zich afspeelt in het hoofd van Elio, en dat gaat voor mij grotendeels verloren in de film,Ted Kerkjes, terwijl dat juist het hoofdthema is van het (eerste deel van) het boek. Daarnaar verwijst volgens mij ook de titel, en de psychologische dimensie daarvan wordt volgens mij in de film nauwelijks geduid door die paar kleine uiterlijkheden die je noemt.

avatar van the Cheshire cat
Ted Kerkjes schreef:
Het grootste, of in ieder geval het opvallendste verschil tussen het boek en de film is de personage Elio. In mijn ogen is de Elio in het boek namelijk heel anders dan de Elio in de film. De Elio in het boek komt namelijk over als een veel eenzamer, sneuer en triester type. Niet dat hij doodongelukkig is, maar in ieder geval voelt hij zich eenzaam en onbegrepen - ook door zijn ouders. De film-Elio oogt daarentegen veel vrolijker: hij heeft goed contact met zijn ouders, hij trekt er vaak op uit en heeft veel vrienden. Natuurlijk kan ook iemand die op het oog heel vrolijk is zich heel eenzaam en onbegrepen voelen, maar de film-Elio heeft in ieder geval een rijk sociaal leven, waar de boek-Elio met name thuis zit te lezen.

O, wat jammer dat ze de eenzame romanfiguur niet in de film gebruikt hebben, zo iemand had me veel interessanter geleken. Ik denk wel dat zoiets had gekund.

avatar van eRCee
De film-Elio is wel een eenzame wolf hoor.

avatar van the Cheshire cat
Mm, tot op zekere hoogte is dat inderdaad waar... Maar toch niet zo eenzaam als de roman-Elio die Kerkjes hier beschrijft: teruggetrokken, onbegrepen door zijn ouders.. Mij deed de 'blije' film-Elio overigens niet zoveel, had ook niet echt het idee dat hij het er moeilijk mee had of zo, met uitzondering van de laatste scène.

avatar van eRCee
Ik kan niet vergelijken en het zal best zo zijn dat de boek-Elio meer uitgesproken is in dit opzicht, maar ik vond dat de film vrij goed duidelijk maakte dat Elio zich eenzaam en onbegrepen voelt (of hij het daadwerkelijk is, dat is een tweede). Dat geeft juist het contrast met de extraverte, gemakkelijk contact makende en met zichzelf op z'n gemak zijnde Oliver.

avatar van the Cheshire cat
Nee, dat vond ik niet bijzonder goed overgebracht in de film. Bij eenzame jongeren krijg ik toch heel andere beelden te zien.Misschien vind ik het woord 'eenzaam(heid)' net iets te groot en ligt het daar wel aan. Gek genoeg kwam de zelfverzekerde Oliver op mij veel eenzamer over dan Elio, maar goed, dit is meer iets voor MM geloof ik.
Afijn, ik ken het boek ook niet maar ik schat zo nav TK's bericht in dat het een jongen is die wat somberder door het leven gaat dan de jongen uit de film. Dat op zich vind ik al veel interessanter.

Ted Kerkjes
Het scheelt natuurlijk dat het boek directer inzicht biedt in de gevoelswereld van Elio, waardoor de lezer meer te weten komt over wat hij precies denkt en voelt. De film-Elio kwam op mij al met al toch wat vrolijker en zelfverzekerder over. Dat vond ik alleen al blijken uit zijn lichaamstaal en toch ook wel uit het feit dat hij er zo zomers bij loopt. Maar natuurlijk kan dat allemaal heel goed een masker zijn voor zijn onzekerheid. Ik moet trouwens ook zeggen dat Timothée Chalamet wat mij betreft die "meerduidigheid" goed in zijn rol weet te leggen.
Misschien is het ook wel iets persoonlijks, dat ik sowieso de neiging heb om bij anderen te denken dat ze heel zelfverzekerd zijn.

Maar feit is wel dat de film-Elio er vaker op uit trekt dan de boek-Elio. In het boek danst Elio niet en gaat hij ook niet met zijn vader mee om die standbeelden op te duik(el)en en zo.

Misschien moet ik gewoon de film nog een keer kijken, dan kijk ik vast met andere ogen.

avatar van stefan dias
2,0
Wat een sof. Ik had hier wel wat van verwacht. Italië, love in the air en zo… dat kon niet misgaan.
Maar wat een irritante aanhef. Wachten en smachten, smachten , nog eens smachten, wachten, fantaseren… en zo gaat het maar door. Vertederend, deze onzekerheid bij een aparte ontluikende verliefdheid? Niet echt. Naar gelang het boek vorderde kreeg ik alleen maar meer en meer antipathie voor zowel onderwerp als voorwerp van deze herenliefde.

Olliver kwam me alleen maar voor als een 'met zijn gat in de boter gevallen rijkeluiskind' wiens zelfverzekerdheid wat naar arrogantie rook. Heel het gebeuren leek me ook zo enorm ver van mijn bed afstaan. 'The rich and the beautiful.' Een hele zomer geen ruk uit te voeren en ondertussen wel op alle wenken bediend worden, inclusief meid die de lakens verschoont en met vers fruit komt aandraven.

Hoe Elio met Marzia omspringt vond ik rondweg stuitend, net zoals ik me eraan ergerde dat er van deze dame weinig meer dan een naam overblijft, een soort karakterloos rekwisiet, zowel voor de schrijver als voor Elio.

Pas op het einde kwam er nog een beetje reliëf aan heel deze zich in een zomerse zeepbel afspelende idylle en kreeg ze alsnog wat betekenis en echte emotie. Maar toen was het voor mij al te laat.

Toch wil ik de film zien. De regisseur leverde met 'Io sono l'amore' een zinderende, sensuele film af, dus dat kan nog wel wat worden…

3,0
Ik begrijp je punt niet zo goed, stefan dias. Gaat het om de evaluatie van het leven en de persoon van Elio, of om die van het boek van Aciman? Ik begrijp natuurlijk wel dat je je niet zo goed kunt identificeren met een bepaald aspect, maar kun je dat aspect niet zien als onderdeel van een veel bredere menselijke thematiek?

avatar van stefan dias
2,0
ThomasVV schreef:
Ik begrijp je punt niet zo goed, stefan dias. Gaat het om de evaluatie van het leven en de persoon van Elio, of om die van het boek van Aciman? Ik begrijp natuurlijk wel dat je je niet zo goed kunt identificeren met een bepaald aspect, maar kun je dat aspect niet zien als onderdeel van een veel bredere menselijke thematiek?


Ik vond het gewoon geen boeiend boek. Mijn gevoelige snaren werden nergens beroerd en literair vond ik het ook geen hoogvlieger. Ik las geen enkele scherpe of ontroerende observatie, die gevat was neergeschreven. Het was louter beschrijvend… en daar had ik niet zoveel mee.
Dat staat los van het 'bepaald aspect', als je daarmee de homofiele insteek bedoelt.

avatar van Mathias
5,0
Prachtig, het betoog van vader.. laat me nog één ding zeggen, het zal de lucht klaren... kippenvel.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:14 uur

geplaatst: vandaag om 13:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.