Wuthering Heights - Emily Brontë (1847)

Ik zal niet stemmen omdat ik hem nog nooit heb uitgelezen, maar wat was het verschrikkelijk. De zusjes Bronte zijn echt duidelijk niet aan mij besteed.

En dat terwijl ik Pride and prejudice dan wel weer kon waarderen.

Ik snap de populariteit van dit boek ook niet helemaal.

Overigens is Pride and Prejudice van Jane Austen ! En die bevalt me stukken beter.

I know, maar wij hadden de hele mikmak in een keer bij een vak, daarom vergelijk ik ze even

Absoluut onvergelijkbaar verder, qua stijl. De Brontë's zitten op een hoge ivoren toren (en lijken, wat mij betreft, ook buiten de society te staan) en Jane Austen, wars van elk sentiment schrijft zoals 't hoort, en is nog steeds erg leesbaar.

Fantastisch mooi geschreven boek over de zwarte kant van liefde.
Ook technisch zeer knap geconstrueerd.
Het beste van de zusjes Brontë, en zeker goed voor 5 sterren.

Dit boek ooit gekocht, maar nooit gelezen. Er is moeilijk door heen te komen vond ik (had de eerste 20 paginas ofzo gelezen). Toch maar eens lezen

Er zitten alleen geen "levende" mensen in het boek, en da's best wel jammer. Ik ga het toch afwaarderen.

Dat komt omdat je net de filmversie geen reet aan vond

Ook, want ik werd herinnerd aan het feit dat ik zo moeilijk door 't boek kwam, en VOORAL waarom

Het is bijzonder mooi geschreven, worstelde me door de eerste pagina's. Maar de rest vond ik interessant om te lezen.

Lang heb ik gedacht dat Wuthering Heigths een soort van 'vrouwenboek' is. Misschien denk ik dat trouwens nog wel een beetje. Hoe dan ook; het viel me goed mee. Niks geen zoete liefdestaferelen bijvoorbeeld, het boek is juist uitermate naargeestig. De donkere kant van de personages wordt genadeloos blootgelegd. Van allemaal. Toch blijven ze stuk voor stuk gematigd sympathiek.

De schrijfstijl van Bronte vond ik eigenlijk weinig bijzonder. Wel sterk is de compositie: een raamvertelling waarbij het toehorende personage zelf slechts optreedt aan het begin en het eind van het verhaal, maar ook dan een volkomen buitenstaander blijft.

Wuthering Heights is wat mij betreft een boeiend boek. De lotsverwikkelingen, de sfeertekening en de al genoemde compositie zijn sterke punten. Veel meer dan boeiend vond ik het dan weer niet, daarvoor mist het boek inderdaad misschien wel een 'levend' personage (zie FisherKing). Mijn interesse in dit genre, als je daarvan kan spreken, is in ieder geval duidelijk toegenomen. 3,5*

Wel lang geleden gelezen, volgens mij kwam ik er niet makkelijk doorheen. Weet wel dat er door een heel geleerde dame, een studie aan is verbonden, met allerlei ingewikkelde psychologische lagen die ik er zo 1,2,3 niet uit zou halen. De film was beter te volgen. Tja wat vind ik er nu uiteindelijk van, een beetje zo als lezert schreef, het laat de zwarte kant van de liefde zien.

Ik zou eerder zeggen: het laat een zwarte liefde zien.

Ik snap ook niet heel erg waarom dit boek zo'n succes is
ik vond het een goed boek, maar tegelijkertijd irriteerde het me ook.
zal niet zeggen waarom, anders verklap de inhoud voor anderen.
het is niet echt een boek dat ik zou aanraden, maar het is ook niet slecht.

2.5*

Misschien komt het wel omwat eRCee al schreef, het boek laat de donkere kanten van mensen genadeloos zien en toch blijven ze gematigd sympathiek. Zoals hij schrijft: je zou het inderdaad een zwarte liefde kunnen noemen.
Juist die donkere kanten kunnen irriteren maar ... ook weer fascineren.

ik geef je volkomen gelijk. je moet het graag hebben, en ik ben misschien een persoon die het niet erg graag heeft.
en al bij al moet ik toegeven dat het boek niet voor niets zo'n succes heeft gehad.

heb het opnieuw gelezen, en ik blijf bij mijn mening
het boek was boeiend, en ik kon niet stoppen met lezen
maar ik was nooit ontspannen, ik ergerde me aan de karakters
maar desondanks, het boek blijf je raken , dat kan met negatieve maar ook met positieve gevoelens zijn

daarom waardeer ik dit boek heel erg, en kom ik misschien wel op mijn vorig citaat terug: ik begrijp WEL waarom dit boek zo bekend is.

ik vind Wuthering Heights vooral zo mooi omdat de karakters zo menselijk zijn dat je, ookal zijn het een stelletje maniakken bij elkaar, stiekem van ze gaat houden.
Heathcliff en Cathy zijn echt totaal geflipt, simpelweg vanwege hun gevoelens voor elkaar. in feite zijn ze ook verschrikkelijk egoïstisch, ze gunnen elkaar niet het geluk van liefde bij een ander: ze moeten per sé samen zijn.

ik vind het prachtig.
de krachtige taal van Emily Bronte is buitengewoon en indrukwekkend.

Altijd gevaarlijk, om zulke stellige uitspraken te doen.

Ik heb doorgezet en eigenlijk is het boek me uitstekend bevallen...

De sterke punten zitten hem inderdaad in de sfeer en in de compositie, maar ook de karakters zijn absoluut niet onaardig. Ze zijn bijvoorbeeld zeker niet minder geloofwaardig, dan bijvoorbeeld de personages van Dostojevski (dan vind ik deze personages zelfs nog minder karikaturaal overkomen).

3,5*

Ik ben een van de vele zo te zien die niet begrijpt waarom dit zo'n klassieker is. Ik moet als eerst bekennen dat ik hem niet helemaal heb uitgelezen (tot het laatste kwart ongeveer). Het was een goed geschreven verhaal, maar ik begreep die 'geweldige' liefde tussen de twee hoofdpersonen niet. Ze hebben allebei een naar karakter, en vooral Heathcliff kon ik niet uitstaan, hij is zo'n gemene en verschrikkelijke man dat ik me niet kon inbeelden hoe iemand dat aantrekkelijk kon vinden...

Dat is inderdaad precies het bijzondere aan dit boek, dat het deze liefde geloofwaardig beschrijft, en ook mede de reden dat het zo'n klassieker is.

Emily Brontë's 'Woeste Hoogten' was ik een boek waar ik moeilijk inkwam, maar vervolgens iedere 100 pagina's meer ging waarderen om uiteindelijk na 350 pagina's op 4 sterren uit te komen.

Want wat zit de boek sterk in elkaar zeg! De wijze waarop Brontë de regie voert over de manier waarop de lezer over de karakters denkt en hun emoties voelt is magistraal. Als Cathy boos en geïrriteerd is, is de lezer boos en geïrriteerd, en als ze berusting vindt in haar lot, vindt de lezer dat ook. Maar het bijzondere is dat de lezer en Cathy vaak niet boos zijn om hetzelfde of berusting vinden door hetzelfde. Toch blijven de gevoelens 1 op 1 lopen, vooral door de beschrijvingen die ze van Heathcliff geeft. Belangrijk hierbij is ook de sfeer die wordt neergezet waaraan niet te ontsnappen valt.

Bovenstaande kritiek over het missen van een 'levend personage' deel ik niet geheel. Ik snap wat bedoeld wordt, maar ik denk dat dit vooral het gevolg is van het gekozen perspectief (Nelly en Lockwood als vertellers). Maar het is juist ook dit perspectief dat het mogelijk maakt dat de lezer een evenwichtiger beeld krijgt.

Woeste Hoogten is een boek dat je soms mateloos irriteert, maar toch blijft trekken. Misschien is het wel net de liefde...

Ja, je snapt niet dat ze er nog uitkomt, maar het klopt allemaal precies.

Ik vind het wel vreemd dat hier meerdere keren gezegd wordt dat het zo lastig is om sympathie op te brengen voor de hoofdpersonages en om Heathcliff en Cathy niet twee verschrikkelijke figuren te vinden. Mist iedereen hier nu het punt dat het verhaal verteld wordt door de hulp en niet door een van de hoofdpersonen zelf? Dit werkt juist mee aan de tragiek van het verhaal. Je ziet dat deze twee mensen bij elkaar willen zijn maar dichterbij kom je niet omdat het verteld wordt door een buitenstaander die de gevoelens van Heathciff en Cathy niet begrijpt en ook geen begrip voor ze op wil brengen. Wij -de lezer- zien niet meer dan dat maar het ligt in onze aard om er meer in te willen zien.

Ik vind dat het zo'n boek is waar je pas gaat van houden als je het een stuk of drie keer leest.

Nog steeds kan ik weinig sympathie voor de twee hoofdpersonages opwekken (en vooral voor Catherine). En daarom zal het nooit een van mijn favoriete boeken worden

maar (er is een maar) welke ondertoon ik er mooi aan vind: de twee personages mogen dan nog wel een vreselijk karakter hebben, de omstandigheden mogen er dan wel voor zorgen dat ze niet tesamen kunnen zijn, en er mogen verkeerde keuzes gemaakt zijn door de karakters.

Ondanks dat is het mooi om te lezen hoe hun liefde toch nog even vurig en passioneel blijft, en eeuwig standhoudt. Die ondertoon maakt het de moeite waard.

3*

Met 3* evengoed bijzonder dat je Wuthering Heights naar mijn idee in relatief korte tijd voor de derde maal gelezen hebt!

Misschien een keer een van de verfilmingen proberen? Wuthering Heights (1971) met Timothy Dalton als Heathcliff, en Catherine gespeeld door Anna Calder-Marshall
Wuthering Heights (1971) - MovieMeter.nl.



Tenenkrommend stel en toch het slot ... onvergetelijk beeld.

Hier is een, wat mij betreft, verschrikkelijk en gelijknamig nummer naar genoemd door Kate Bush.

Wat noem je relatief kort? ik las het boek twee jaar geleden voor de eerste keer. Las ze in praktisch een week uit, met éénmaal een drietal maanden tussen en éénmaal praktisch een jaar.

Enfin, misschien moet ik het over vijf jaar nog eens proberen.

De filmversie zag ik overigens.
maakte me niet wilder van het verhaal. Hoewel ik ook erg van de film genoten heb (en Timothy Dalton, wat een man ^^)

Maar om nog eens duidelijk te maken: ik vond het boek de moeite waard, en snap nu na drie maal lezen best waarom het zo'n klassieker is.
Maar wel een boek waar niet iedereen van houdt. Dat snap ik ook.

Ik had beter kunnen schrijven wat mij betreft in relatief korte tijd herlezen. Eigenlijk herlees ik alleen boeken als ze me van meet af aan bijzonder hebben aangesproken en dan meestal pas een tweede keer na een jaar of vier, vijf. Een derde keer komt zelden voor: Het Geheim van Anna Enquist schiet me te binnen.

Ik vind het bija moedig als je een boek drie maal leest om echt te willen vatten wat bepaald werk nu zo de moeite waard maakt.

En die filmversie is me natuurlijk door Timothy Dalton in combi met dat laatste beeld bijgebleven

Dankje ^^

De reden dat ik boeken ook zo snel opnieuw lees, is omdat ik eigenlijk een slechte lezer ben. Ik lees iedere week/ 2 weken een boek, want ik HOU van boeken. Maar wat mijn probleem is: ik lees veel te snel. Ik ben er veel te ongeduldig in.

Slechte gewoonte! ik weet het, en ik probeer er aan te werken.

Maar door de boeken opnieuw te lezen, dan kan ik dieper analyseren, en trager lezen.

Daarom is '1jaar' een relatieve lange tijd voor mij

enfin, dit was gewoon even ter toelichting ^^