Die Ene Patiënt: Zorgverleners over de Patiënt Die Hun Leven voor Altijd Veranderde - Ellen de Visser (2019)
mijn stem
2 stemmen
Nederlands
Verhalenbundel
Waargebeurd
192 pagina's
Eerste druk: Ambo/Anthos,
Amsterdam (Nederland)
In ‘Die ene patiënt’ vertellen zorgverleners over de patiënt die hun leven voor altijd veranderde. Dokters of verpleegkundigen praten over patiënten die ze nooit meer vergeten en die hun kijk op hun vak en het leven veranderden. Van neuropsycholoog tot huisarts, de verhalen die in deze bundel zijn samengebracht, bieden een inkijk in de ziel van onze zorgverleners. Ze laten zien hoe leed, pijn, verdriet en vreugde bij elke verpleegkundige of arts hun sporen nalaten.
4
geplaatst: 29 augustus, 12:13 uur
Dit is een boek dat je tot nadenken aanzet. Sommige verhalen zijn prachtig en aangrijpend, andere verhalen deden me een stuk minder. Toch moet ik na dit lezen van dit boek zeggen dat ik er mooie lessen uit heb kunnen halen. Wat doen vooroordelen met mensen? In hoeverre kan een hulpverlener zich verplaatsen in een patiënt, hoeveel regie heeft een patiënt zelf en hoe kan je dat in eigen hand houden?
Zelf heb ik veel en lang in ziekenhuizen gelegen. Met de ene verpleegkundige/arts ontwikkelde ik een hele fijne band. Met de ander helemaal niet of een beetje. Op een gegeven moment had ik een arts die mij meer als persoon zag, dan als patiënt. Met hem kon ik veel bespreken en zodoende nam ook ik meer en meer de regie in eigen hand. Zo heel af en toe kom ik die (gepensioneerd) arts van mij tegen en nog voordat ik gedag kan zeggen heeft hij dat al gedaan. Ik denk dat we onbewust bij elkaar een spiegel voor hielden. Deze arts heeft heel veel voor mij betekend en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden, ondanks dat ik ook wel momenten in zijn spreekkamer heb gehad, waarin het soms stormde. Juist omdat we eigenlijk beide de regie in eigen handen wilde houden. Hij vanuit zijn arts zijnde en ik van uit de patiënt/mens.
Zelf heb ik veel en lang in ziekenhuizen gelegen. Met de ene verpleegkundige/arts ontwikkelde ik een hele fijne band. Met de ander helemaal niet of een beetje. Op een gegeven moment had ik een arts die mij meer als persoon zag, dan als patiënt. Met hem kon ik veel bespreken en zodoende nam ook ik meer en meer de regie in eigen hand. Zo heel af en toe kom ik die (gepensioneerd) arts van mij tegen en nog voordat ik gedag kan zeggen heeft hij dat al gedaan. Ik denk dat we onbewust bij elkaar een spiegel voor hielden. Deze arts heeft heel veel voor mij betekend en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden, ondanks dat ik ook wel momenten in zijn spreekkamer heb gehad, waarin het soms stormde. Juist omdat we eigenlijk beide de regie in eigen handen wilde houden. Hij vanuit zijn arts zijnde en ik van uit de patiënt/mens.
* denotes required fields.
* denotes required fields.