menu

Echo - Thomas Olde Heuvelt (2019)

mijn stem
3,41 (22)
22 stemmen

Nederlands
Thriller

616 pagina's
Eerste druk: Luitingh-Sijthoff, Amsterdam (Nederland)

Nick Grevers en zijn klimmaatje Augustin worden aangetrokken door de Maudit, een afgelegen berg in de Zwitserse Alpen. Documentatie over de berg is schaars, het is er ongewoon stil, en als ze de vallei betreden bekruipt ze het onheilspellende gevoel dat ze niet alleen zijn. Niet veel later is Augustin dood en ontwaakt Nick uit een coma. Hij is verminkt en heeft zijn gezicht in het verband. Een moeizame revalidatie wacht, maar algauw beseft Nick dat het niet alleen het trauma van het ongeluk is dat hem achtervolgt. Er is iets in hem gewekt...

zoeken in:
avatar van Abubakari
3,5
Een boek met plussen en minnen, ik ga het niet vergelijken met HEX, het andere boek van ToH wat ik las (dat vond ik trouwens beter, meer vaart. Ha, gewoon toch vergeleken).

Het idee is prachtig, Nick gaat een berg beklimmen samen met een klimmaat, de berg blijkt verdoemd. Na een helse beklimming vol hallucinaties en helse ellende keert Nick verminkt terug. En heeft iets naars meegenomen. Iets wat invloed heeft op hem maar vooral op mensen om hem heen. Het andere hoofdpersoon is Nicks vriend, Sam Avery, een Amerikaan en Nicks liefde.
Samen gaan ze na Nicks revalidatie terug naar Zwitserland om uit te zoeken wat er loos is.

De proloog zou ik bij nader inzien pas later lezen omdat ie mij iets teveel verklapte, maar je wordt wel gelijk met je snuit de hel in gedrukt. (mocht je daadwerkelijk de proloog later willen gaan lezen, lees hem dan nadat je tot pagina 580 bent gekomen)

Pluspunten: Het originele idee, de dreigende sfeer, het effect wat Nick op andere mensen heeft.
De laatste plusminus 80 paginas waar de spanning flink opgeschroeft wordt en je sneller gaat lezen.

Minpunten:

De beklimming van de Maudit (mijn Frans is niet zo best, ik heb even opgezocht wat Maudit betekent ) is voor niet bergbeklimmers te uitgebreid beschreven, hoewel het op zich wel een prachtige beschrijving van een helse tocht is. Maar het duurt wel erg lang en er zitten wat teveel termen en beschrijvingen in waar ik niks mee kon.

De horror blijft toch wel wat beperkt, het boek begint veelbelovend, een gebeurtenis in het ziekenhuis waar Nick ligt doet verlangen naar de rest van de horror die losbreekt, maar ten eerste blijkt de ziekenhuis gebeurtenis vrij zijdelings deel uit te maken van het verhaal en ten tweede krijgt het geen groot vervolg in de rest van het verhaal.
Er gebeurt ondertussen wel van alles, maar veelal toch wat op de achtergrond en pas in de laatste circa 80 pagina's komen die gebeurtenissen meer op de voorgrond. Dat vond ik wel jammer, want daardoor zakte het verhaal soms wat in. Een puur horrorverhaal is het zeker niet, het is een bergverhaal, het is een love story én een griezelverhaal.

Laatste minpunt, Thomas Olde Heuvelt gebruikt ontzettend veel Amerikaanse woordjes en uitdrukkingen. Ik vond dat niet fijn lezen, tikkeltje irritant zelfs.

Conclusie
Al met al wel een dikke voldoende, mooi verhaal, kakt soms misschien even een beetje in, maar leest desalniettemin over het grote geheel genomen toch wel lekker door. Einde vond ik iets minder, ik hou wel van een klapper, zoals de versie van Hex die ik las eindigde, dit boek eindigde mij wat te poëtisch, vreesde al een dergelijk einde, doe mij maar een einde vol gruwel en ellende, daar lees ik griezel & horror voor maar over het geheel genomen een mooi en bizar verhaal.
Een 7,5. Of in dit geval 3,5 ster wat een 7 is, maar dat halfje krijgt ie er gratis bij.

avatar van lowieke
4,0
Erg mooi boek. Origineel en prikkelend verhaal.

Daarnaast steekt het over het geheel erg goed in elkaar en vind ik de verwijzingen ook mooi. Het poëtische geheel maakt het voor mij interessanter dan de gemiddelde thriller/horror

avatar van devel-hunt
3,5
Leuk en origineel boek waar soms zelfs de nuchtere persoon wat onrustig van wordt, zeker niet lezen in de avonduren, alleen thuis, vlak voor het naar bed gaan, want voor je het weet gaat je fantasie met je op de loop, en lig je zwetend onder de dekens, als een kind zo bang, het boek kruipt onder de huid en blijft daar zitten hoe ver gezocht het verhaal ook is, het pakt je.
Minder element is de lengte en soms wat langdradige passages, die wel heel diep op iedere aspect ingaan waardoor de vaart uit het boek verdwijnt, en de aandacht verslapt.
Het einde is uiteraard compleet ongeloofwaardig, maar dat geld natuurlijk voor het hele verhaal, het is een soort horror fantasie wat uiteindelijk over de diepe liefde tussen 2 mannen gaat, een liefde die wel heel onvoorwaardelijk is.

avatar van Pleun
2,5
Omdat er onlangs met Orakel een nieuw boek is verschenen, heb ik opgezocht wat ik van Echo vond en er een jaar geleden over schreef. Zal ik Thomas Olde Heuvelt een tweede kans geven, of niet.

Toen in maart 2020 de halve wereld op slot ging vanwege Covid-19, bevond ik mij in Zwitserland voor een welverdiende vakantie. Daar zijn wij vervolgens twee maanden gebleven en dat was geen straf. Vanuit het chalet hadden wij uitzicht op de Berner Alpen, met namen als Wildstrübel en Wildhorn. Met een hoogte van ruim 3200 meter wat lager dan de meer zuidelijk gelegen Walliser Alpen, maar desondanks een imposante bergketen.

Vaak staarde ik naar de besneeuwde toppen, die mij trokken als een magneet. Achter die toppen ligt de Plaine Morte, de grootste plateaugletsjer van de Alpen. 200 meter dik ijs. De naam is toepasselijk gekozen, de vlakte bestaat uit ijs en sneeuw. Verder is er niets. Vanwege die sneeuw was de plek helaas onbereikbaar, dat moet wachten voor een ander jaargetijde. De bergwandelingen waren al hachelijk genoeg, zeker voor ongetrainde kaaskoppen als ondergetekende.

Waar slaat deze inleiding op, zullen lezers misschien denken. Wel, ik las over de thriller Echo van Thomas Olde Heuvelt, die zich grotendeels afspeelt in de Alpen. Perfect, dit boek ging ik meteen lezen (heil Kobo plus). Ik kende de auteur van naam en wist dat hij met Hex al een andere bestseller had geschreven. Thrillers van Nederlandse bodem bevonden zich tot nu toe echter niet in mijn blikveld. Echo was de eerste.

De proloog was veelbelovend. Die vond ik eng. Direct daarna maken we kennis met de hoofdpersonen Sam Avery en Nick Grevers. Pas na een flink eind in het boek had ik door dat Sam een jongen is. Nick houdt van bergbeklimmen, dat is leuk want door te lezen over zijn avonturen kan ik mooi compenseren wat ik zelf nooit zou durven. Met zijn klimmaatje Augustin besluit Nick om een mysterieuze top te gaan beklimmen: de Maudit, in de Walliser Alpen. Helaas voor beide heren blijkt de Maudit een spookberg te zijn, en gaat het helemaal mis.

Tot en met het beklimmen van de Maudit en de gebeurtenissen die er plaatsvinden, vermaakte ik mij uitstekend met Echo. Maar hoe verder ik in het boek vorderde, hoe meer ik zat af te zien en eigenlijk snakte ik wel naar het eind. Het was misschien niet zo zwaar als het beklimmen als een berg, maar toch zeker wel vermoeiend.

Hier zijn verschillende redenen voor. De belangrijkste is dat het verhaal, na een veelbelovend begin, gewoon maar niet spannend wil worden. Voortdurend probeert de auteur door middel van gedachten of uitingen van de hoofdpersonen een bepaalde dreiging op te roepen, maar er gebeurt erg weinig. Hoe vaak ik bijvoorbeeld niet heb gelezen dat iemands 'haren recht overeind gingen staan'.. te vaak om op te noemen. Het boek wemelt van dit soort clichés.

In het nawoord schrijft de auteur dat, dankzij zijn redactrice Diana Sno (was dat niet een weervrouw?) het boek met 80 bladzijden is ingekort en dat hij haar daar dankbaar voor is. Helaas zijn er 616 bladzijden overgebleven, wat nog steeds teveel is want het boek is behoorlijk langdradig.

Dan de stijl. Ik las dat Thomas Olde Heuvelt al sinds zijn jeugd fan is van Stephen King. Dit verbaast mij niet, want het lijkt of hij de meester wil imiteren. Bijvoorbeeld door het creëren van een bijdehand personage, dat voortdurend strooit met popie jopie woorden en uitdrukkingen en ook continu merknamen noemt wanneer hij een voorwerp bedoelt. Een koptelefoon is bijvoorbeeld geen koptelefoon, het is een Dr.Beats. Erg hip allemaal en misschien wordt een auteur er wel voor betaald om merken te noemen (geen idee), maar wat werkt bij schrijvers als Stephen King of Dan Brown werkt voor mij niet bij Echo. Het komt namelijk geforceerd en niet authentiek over. Kortom een kunstje.

Het personage Sam is Amerikaans en ook dit lijkt mij geen willekeurige keuze van de auteur. Echo is verkocht aan Amerika en dan komt het wel goed uit als een van de hoofdpersonen voortdurend strooit met Engelse woorden en uitdrukkingen, terwijl dat voor het verhaal helemaal niet nodig is. Ik vond het vermoeiend en ergerde mij eraan. De schrijfstijl van Thomas Olde Heuvelt komt op mij daarom ook totaal niet authentiek over, zoals gezegd lijkt het op een slappe imitatie van Stephen King.

Waar Stephen King bijvoorbeeld een meester in is, is het neerzetten van geloofwaardige personages en het waarschijnlijk maken van het onwaarschijnlijke. Daarin is Thomas wat mij betreft niet geslaagd. Met name hoofdpersoon Sam neemt voortdurend onlogische beslissingen, waardoor je bij wijze van spreken bijna gaat hopen dat hij van een berg pleurt. Dan zijn we ervan af en kunnen we door naar het volgende boek. Ik weet ook wel dat het allemaal fantasie is, maar als lezer wil je in een verhaal geloven. Nu liet het mij volkomen koud. Je kan wel een hoofdpersoon voortdurend bijdehand laten ouwehoeren, maar wanneer die vervolgens steeds domme beslissingen neemt dan verhoogt dat de irritatie en neemt de interesse in dezelfde mate af.

Tot slot het einde. Tsja dat sloeg eigenlijk al helemaal nergens op. Stiekem had ik gehoopt dat we nog een keer een beklimming zouden krijgen van de grote boze spookberg, maar dat viel een beetje tegen. Vanwege de setting en het begin van het boek ga ik het niet helemaal afbranden. Mijn indruk is dat de auteur het wel in zich heeft, maar hij zou iets minder 'over the top' moeten schrijven, iets minder de lezer dwingen middels taalgebruik om iets eng te vinden, en iets vaker originele bewoordingen gebruiken.

Echo kan je wat mij betreft dus interpreteren als de echo van een goed boek. Want ergens zit het er wel in, alleen krijgen wij niet meer dan de echo ervan te zien. Misschien is het verstandig om de volgende keer een iets kritischer club mensen te verzamelen die je advies geven en je manuscript lezen. Van kritische lezers word je beter dan van hielenlikkers.

2.5 sterren

2,5
Tegenvaller. Ik was al een tijd nieuwsgierig naar deze schrijver, maar dit boek vond ik in ieder geval erg teleurstellend. En dat terwijl het echt goed begon, waardoor mijn verwachtingen nog hoger werden. Ik maakte de fout om dit boek te beginnen na elf uur 's avonds en alleen thuis. En dan is die proloog best wel eng. Ik had echt een ontzettend eng horrorboek verwacht, maar eng werd het na die proloog voor mij nergens meer. Alleen maar ontzettend bizar. Ik ben niet heel erg thuis in het horrorgenre, maar bezeten zijn door een berg is voor mij nieuw. Ja en dan is het moeilijk in te komen. Ik vond het boek langdradig, het had wat mij betreft veel korter gekund en ik merkte ook vaak dat ik zinnen oversloeg zonder het gevoel te hebben veel te missen. Ik snakte op een gegeven moment naar het einde zodat ik het boek maar uit had. Ik ergerde me ook heel erg aan het Amerikaanse taalgebruik tussendoor, lijkt wel toegespitst op een gehoopt Amerikaans lezerspubliek. En nee, het einde was ook niet bevredigend.
Hex stond al een hele tijd op mijn verlanglijstje, maar na het lezen van dit boek gaat die eraf.

avatar van Lalage
3,0
Ik vind het knap hoe de schrijver dit boek heeft gecomponeerd en hoe hij haast vergeten volksverhalen gebruikt in een modern verhaal. Het leest vlot, maar ik vond de beschrijvingen vaak te uitgebreid. En er zijn heel wat zijstraatjes, die allemaal functioneel zijn, maar wel wat uithoudingsvermogen vragen van de lezer.

Ik houd van surrealistische verhalen, maar hierbij lukt het me minder goed om mee te gaan in de vreemde gebeurtenissen dan bij Hex.

Echo – Thomas Olde Heuvelt | Lalagè leest - lalageleest.nl

avatar van Insignificance
2,5
Die proloog. Huiveringwekkend. IJzersterk. De rest? Te veel van het goede. Ontegenzeggelijk voorzien van sterke elementen, maar te breed uitgesponnen. En zo cute is Sam Avery na verloop van tijd niet meer. Fast-forward; ik vond er te vaak te weinig aan.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:24 uur

geplaatst: vandaag om 16:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.