Le Rouge et le Noir - Stendhal (1830)

Rood en Zwart.
Rood voor de liefde, zwart voor de dood.
Rood voor de revolutie, zwart voor de macht van kerk.
Rood voor het bloed, zwart voor de rouw.
Het rood en het zwart is roman waar het allemaal in zit. In de basis een liefdesverhaal, maar in de uitwerking zoveel meer. Macht, klassestrijd, bedrog, het Frankrijk na Napoleon, geloof en vooral strijd. Een verhaal over een jongen die door zijn karakter nooit gelukkig zal zijn, geschreven in een weergaloze stijl die de overgang tussen romantiek en realisme vormt.
Puur genieten!

Stendhal is in literair opzicht geen kind van zijn tijd, lees: van de romantiek. Zijn stijl is heel sober en spontaan, elke gekunsteldheid wordt vermeden. Dit doorgedreven “classicisme” staat in schril contrast met de pathetische toon van zijn tijdgenoten. Vorm is dus ondergeschikt aan idee en het is Stendhal hierbij vooral te doen om maatschappijkritiek. De verhaalelementen zijn welliswaar romantisch (liefde, passie, avontuur), het is de satirische visie ten aanzien van zijn tijd dat “Het rood en het zwart” zo bijzonder maakt. De spitse ironie en nuchtere psychologische dissectie zorgen voor vaak hartverlichtende humor. Daarenboven geeft het mooi gefraseerde bildungsaspect de roman nog meer diepte en kracht. Eén van die klassieken die je moet gelezen hebben!

Wellicht de ultieme roman over eerzucht, en anders in ieder geval een gedegen studie naar de psychologische weerslag hiervan op het hoofdpersonage Julien Sorel. Lang voor Dostojevski en Nietzsche (bewonderaar van Stendhal) hebben we hier een jongeman die dweept met Napoleon en diens vermogen tot onderwerping van de mindere goden. Blijkens Stendhals studie vraagt dit om een berekenende (Machiavellistisch te noemen) houding, wat nu juist contrasteert met de geest van de tijd waarin het werk verscheen, de Romantiek. De eerste romance is een mooi psychologisch spel van voortdurend afstoten en aantrekken; alleen een romance op Sorels voorwaarden komt immers tegemoet aan zijn ideaalbeeld van onderwerpende held. Pijnlijke paradox is dat mevrouw Rênal alleen van hem houdt vanwege zijn guitige, onschuldige façade... Het tweede deel kon me iets minder boeien. Een nieuwe romance, ditmaal in hogere kringen. Dan drukken de door klassenstelsels bepaalde menselijke verhoudingen toch wel weer erg een stempel op de voortgang van het verhaal, zoals dat helaas maar al te vaak zo bepalend is in 19e eeuwse literatuur. Dit leidt zelden tot andere inzichten dan dat het allemaal oneerlijk is en dat onoprechtheid regeert. Hier is dat niet veel anders, maar boeiend nog wel is hoe de Katholieke kerk prominent opduikt in Le Rouge et Le Noir; niet als religieus instituut, maar als enige mogelijkheid voor klasselozen carrière te maken. Een kans die de opportunistische Sorel dan ook graag aangrijpt, allengs tegen de tegenstrijdigheid aan lopend dat dit niet geheel strookt met zijn Napoleonverering, atheïsme en immorele karakter. Al met al een boeiend karakter deze Sorel, bij tijden had ik het idee dat iemand als Bret Easton Ellis in vroeger tijden zoiets geschreven zou kunnen hebben. Qua immorele leegte. Die leegte slaat desondanks niet over op de roman, want daar valt in de thematische uitwerking weinig op aan te merken. Wel bevat het naar mijn smaak teveel melodramatische verwikkelingen die in theatrale (ironische?) stijl opgediend worden. Geheel los van zijn tijd is het dan ook weer niet te zien. En wat bondiger was het leesplezier ook ten goede gekomen.

Een grootse roman, waarin je je afvraagt hoe het toch mogelijk is dat een auteur, die zo veel elementen in een roman probeert te verwerken, daar wonderwel in slaagt zonder dat het ook maar enigszins geforceerd of rommelig aandoet. Want dit is een politieke roman over standsverschillen, een onhoudbaar machtsevenwicht (hoe Stendhal constant maar weer weet aan te tonen hoe de aristocratie voorvoelt dat er een revolutie op handen is - en dan te bedenken dat de roman voltooid werd voor de julirevolutie van 1830!) en onophoudelijke intriges. Dat laatste gegeven wordt zeker niet karikaturaal want behoudens dat enkele zijpersonages zoals pater de Frilain en Valenod onverbeterlijke schurken zijn, zijn de belangrijke personages dermate geschakeerd dat het opplakken van etiketten slecht of goed eigenlijk onmogelijk is.


Neem nu zo'n markies de la Mole. Hij is constant bezig in het diepste geheim allerlei politieke manoeuvres voor te bereiden, en een buitenstaander zou ongetwijfeld van een valse intrigant spreken, maar als we hem leren kennen - kunnen we dat stellen dat dit immorele man betreft? Eigenlijk voelen we aan dat dit een man is die het liefst met rust gelaten wil worden, maar voelt dat hij door zijn geboorte geen andere keus heeft. Dat het hoofdpersonage Julien Sorel een moeilijk te peilen figuur is, lijkt me verder overbodig om te vermelden.


Het toont eens te meer aan dat dit vooral een psychologische roman is, waarbij Stendhal dus de verbintenis maakt naar maatschappelijke toestanden van zijn tijd. Want zeker is dat ieder personage slachtoffer is van een onrechtvaardige tijd, maar dat het er eveneens toe doet hoezeer zij met hun karakters inspelen op de beproevingen die hun tijd voor hen in petto heeft. Want enerzijds kun je zeggen dat de zoon van een timmerman met een behoorlijk verstand een tragisch lot stond te wachten, alleen de keuzes die hij maakt verscherpen de onvermijdelijkheid van dit lot alleen maar. Als Sorel aan het einde van de kroniek in het leger de noodlottige berichtgeving krijgt, is hij inderdaad slachtoffer van omstandigheden, maar hij zou Sorel niet zijn als hij deze met een factor 10 verergert met zijn panische reactie.

Ander intrigerend aspect van de roman zijn de tijdsschakelingen. Heel vernuftig weet Stendhal de meest cruciale gebeurtenissen in een zin te vatten. Bijvoorbeeld wanneer Mathilde zwanger blijkt te zijn van Sorel wordt dit achteloos medegedeeld als betrof het een aanplakbriefje bij de Albert Heijn. De emotionele impact wordt in deze aan de verbeelding van de lezer overgelaten, en ik meen dat we dit kunnen aanmerken als de verdienste van een groot schrijver die zich afzette van de modieuze romantiek, met dito gezwollen beschrijvingen en gerekte taal, van zijn tijd.

Gaat er veel van de kwaliteit verloren door in vertaling te lezen?

Qua gehalte, toon en thematiek deed dit werk me denken aan het schitterende Liaisons dangereuses van Ch. de Laclos, maar het is misschien iets minder evenwichtig. Stendhal wil misschien een beetje teveel tegelijk vertellen...