't Hooge Nest - Roxane van Iperen (2018)

Het is een indrukwekkend verhaal.
De manier waarop het is geschreven, maakt het boek voor mij in het begin wat te zakelijk. Het is teveel een opsomming van feiten door een alwetende verteller.
Daarbij zijn de verwijzingen naar wat er nog gaat gebeuren, ook in de eerste helft van het boek, wat mij betreft niet nodig; ik vind ze het verhaal juist minder krachtig maken.
In de tweede helft van het boek komen de personages en hun verhaal naar de voorgrond en raakt de verteller, bij mij althans, uit beeld.
Deze geschiedenis bewijst weer eens dat er nooit genoeg over de Tweede Wereldoorlog geschreven en verteld kan worden.

Dit is echt één van de beste Nederlandse boeken die ik recentelijk las.

Nadat ik het gelezen had was één van mijn eerste gedachten: hoe kan het toch dat dit verhaal nooit eerder is verteld? 't Hooge Nest vertelt over een knap staaltje Joods verzet tegen de nazi's. De zussen Janny en Lien Brilleslijper vinden in de bossen bij Naarden een leegstaande villa die ze niet alleen gebruiken om zelf onder te duiken, maar het wordt een waar centrum voor Joodse onderduikers gedurende de periode 42-44.
Omdat op de achterflap al staat dat de onderduikers worden verraden en uiteindelijk in Auschwitz belanden, weet je als lezer dat dit niet lang goed kan gaan. Het laatste deel, waarin de ontmenselijking in de concentratiekampen wordt beschreven, is ijzingwekkend - en wordt dat des te meer als je weet dat het boek over échte mensen gaat.

Wat mij betreft is de Nederlandse literatuur een nieuw meesterwerk over de Tweede Wereldoorlog rijker. Het is niet zozeer een roman in traditionele zin: het is net zo goed geschiedschrijving, gebaseerd op overleveringen, oral history en gedetailleerd onderzoek (lees ook vooral de verantwoording aan het einde van het boek). Het belicht echt een kant van het Nederlandse verzet dat weinig bekend is bij het grote publiek. Daarbij moest ik ook direct denken aan de pijnlijke opmerking van FvD-senator Toine Beukering vorig jaar: dat de Joden als makke lammetjes naar de concentratiekampen zijn afgevoerd. In het licht van het verhaal over de zussen Brilleslijper is dat een grove leugen. Wat deze zussen deden kun je met recht heldendaden noemen en erover te lezen, dwingt niets dan respect en bewondering af.

Het begin van dit boek gaat wat moeizaam, want er worden veel namen genoemd. Pas in het derde hoofdstuk begint het bekende verhaal over jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog. De familie Brilleslijper wil naast zichzelf zoveel mogelijk anderen helpen en wordt actief in het verzet.

Pas halverwege het boek besef ik welke enorme risico’s ze lopen. In de tweede helft van het boek kan ik bijna niet meer stoppen met lezen. Het verhaal van deze familie is adembenemend en Roxane van Iperen heeft het zeer invoelend opgeschreven, gebaseerd op gedegen onderzoek met een heleboel bronnen, zowel schriftelijk als mondeling.

’t Hooge Nest – Roxane van Iperen | Lalagè leest - lalageleest.nl

Ook ik ben erg onder de indruk van dit verhaal over de zusjes Brilleslijper. Ik heb grote bewondering voor de strijd die de zussen jarenlang gestreden hebben. Respect ook voor Van Iperen die alle uiteenlopende bronnen tot zo'n pakkend geheel heeft weten te smeden. Ik voelde iedere seconde met ze mee en toen ze na een enorme lijdensweg weer terugkwamen in Amsterdam kreeg ik het echt te kwaad.

Wat een weergaloos boek. Lag al lang op mijn nachtkastje, kwam er nu eindelijk aan toe. Van Iperens debuut las ik al eens half, dat vond ik interessant, maar niet meer dan dat. Hier trekt ze veel meer uit de kast: het gegeven is natuurlijk al heel boeiend, maar ze schrijft het ook allemaal bijzonder scherp en krachtig op. Wat ze er allemaal bij heeft ontdekt en gevonden! En hoe ze dat in de lopende tekst verwerkt, die toch steeds vloeiend aanvoelt: ik heb me geen seconde verveeld en toch voelt het niet alsof Van Iperen de materie simpel maakt of haar publiek onderschat. Een heel mooi boek waar ik nog eens een langere recensie over ga schrijven.

Roxane van Ieperen kocht niet alleen een huis, ze kocht er onverhoopt de mogelijkheid van een fabelachtig historisch en nu al klassiek verhaal bij. Ze kocht een geschiedenis waarvan je amper kan geloven dat het nog niet eerder verteld was, een historie waarvan ze als schrijfster meteen moet hebben geweten dat het niet onbeschreven mocht blijven. Maar wat een opgave. Want schrijf dit maar eens op. Hoe doe je recht aan alle naargeestige avonturen die de twee zussen Janny en Lien Brilleslijper en de mensen rondom hen mee hebben gemaakt? Hoe kun je de heldhaftigheid van deze vrouwen eer aan doen? En is het mogelijk om na al die duizenden en duizenden verhalen over de Tweede Wereldoorlog nog een boek te schrijven dat een lezer ontroerd en doet verstommen?

Vanaf de eerste bladzijden, wanneer de schrijfster er zelf achter komt wat de zojuist gekochte villa in het Gooi verborgen ligt, is meteen duidelijk dat dit een bijzonder verhaal gaat worden. De meeste lezers kennen de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog maar al te goed. De lijdensweg van miljoenen joden, georkestreerd door de sinistere doelmatigheid van de nazi’s, is algemeen bekend. Het mogelijke einde van de zussen ligt gedurende het hele boek als een tijdbom onder de heldendaden van deze vrouwen. Maar al lezende duik je de alledaagse realiteit van toen weer in. Je voelt de beklemming. Je hoort de vliegtuigen komen. En je voelt ook dat er in de eerste periode niet heel veel veranderde. Je kunt je opeens voorstellen dat er mensen waren die het allemaal wel mee vonden vallen, die het allemaal een beetje bagatelliseerden. Hoe onmachtig voel je je als vrije lezer wanneer je tachtig jaar later die mensen boven het boek het liefst toe zou willen schreeuwen dat het niet meevalt. Dat ze hun ogen moeten openen. Dat ze niets, maar dan ook niets moeten onderschatten. Het is dan al, vroeg in het boek, dat je je realiseert dat het Van Ieperen is gelukt om heel dichtbij de verhalen te komen en dat dit behalve een bijzonder verhaal, ook een grandioos boek is.

Jarenlang deed ze onderzoek. Dat is tijdens het lezend voortdurend te merken. Niet alleen aan hoe precies Van Iperen de gebeurtenissen weet te beschrijven, maar ook aan de hoeveelheid verhalen in het verhaal. Op een gegeven moment las ik in één alinea, een klein zijsprongetje in het boek, een verhaal dat compleet nieuw boek zou kunnen vullen. Dit boek had drie, vier keer zo dik kunnen zijn. Van Iperen heeft die verleiding weerstaan en dat maakt dit boek zo krachtig.

De vraag was of het boek in deze vorm zou verschijnen, of het uitgegeven zou worden. Het belang van het boek heeft de doorslag gegeven. Joden zouden zich over het algemeen te gemakkelijk bij hun lot hebben neergelegd. Ze zouden naïef zijn over de bedoelingen van de nazi’s. Dit boek toont aan dat er wel degelijk verzet was. Bovendien is het belangrijk om oorlogsverhalen te blijven vertellen, steeds maar weer. De films en boeken zijn over een tijdje de enige en meest belangrijke getuigen van de meest zwarte bladzijde uit de geschiedenis van de mensheid. Het laat zien hoe we onze onschuld definitief hebben verloren en tegelijkertijd: hoe belangrijk het is dat we ons hiervan bewust blijven. De geschiedenis herhaalt zich. Nooit op dezelfde manier, maar in grote lijnen lijkt datgene wat we doen altijd op iets wat eerder is gebeurd. We moeten er lering uit blijven trekken. Boeken als deze, die ons in de huid van de onderdrukten doet kruipen, zijn daarbij van vitaal belang.

Je kunt je over het vervolg van het boek van alles voorstellen. Je weet dat Joden hebben moeten onderduiken, dat er verzet is geweest, dat er ondergedoken is, dat er verraders zijn geweest, dat mensen gedeporteerd zijn. Je hebt gehoord over de gruwelen van de concentratiekampen, wellicht ook over de overlevenden. Anne Frank is wereldberoemd. In dit boek komt werkelijk alles samen, beleefd, herbeleefd, vanuit het oogpunt van twee zussen. Dit boek grijpt je beet, zuigt je terug de oorlog in en na, nee, al tijdens het lezen, weet je: dit boek moet gelezen blijven worden. En je vraagt je af hoe naïef je kon zijn om je voor het lezen af te vragen of een boek over de Tweede Wereldoorlog nog emotie kon oproepen. Want Van Iperen liet me diep ontroerd en volkomen verstomd achter.

Een mooi papieren standbeeld voor de Gezusters en voor al die andere onbaatzuchtige helden die hun leven gaven of levensgevaarlijke dingen voor andere mensen, voor vrijheid, tegen de krankzinnige ultra sadistische onvoorstelbaar wrede fascisten.Geweldig geschreven verhaal vol spanning, ik las het als e-boek en lees sowieso zo weinig mogelijk achterflap, dus dat ze uiteindelijk in Auschwitz terecht zouden komen en of ze het zouden overleven wist ik niet.

Ik lees niet veel over de gruwelen van de tweede wereldoorlog, het is zo onmenselijk wreed wat daar gebeurde, het maakt me altijd kwaad en neerslachtig.

En om dan ook te lezen hoe soepel de deportatie van joden in Nederland ging, dat de overheid keurig meewerkte, dat mensen hun joodse buren verraden aan de nazi's, dat veel Nederlanders een financieel slaatje sloegen, de koninklijke familie die snel zijn reet reddend de plaat poetste en na afloop gratie verleende aan een stel sadisten die (ondanks dat ik geen voorstander van de doodstraf ben) het niet verdienen langer op deze aardkloot te mogen rondlopen... Wat een narigheid, wat een ellende, wat een droefenis, wat een leed, wat een onmenselijke behandeling, wat een gruwelijk ongelooflijk sadisme.

Ik heb eigenlijk weinig toe te voegen aan wat hierboven al over het boek is geschreven. 't Hooge Nest is non-fictie naar mijn hart: Een onderwerp dat boeit, veel research gedaan door de auteur en geschreven als een roman. De auteur vult veel in, waardoor het verhaal beter invoelbaar wordt en uitstijgt boven een droge beschrijving van feitelijke gebeurtenissen.

De moed en mentale kracht van de zussen Brilleslijper zijn opmerkelijk en de manier waarop zij lange tijd uit handen van de nazi's blijven soms ongelofelijk. Dat er zo veel Nederlanders heulden met de vijand of op zijn minst wegkeken bij de Jodenvervolging, is geen fraaie bladzijde in onze geschiedenis. Dat ook veel mensen wel actief verzet boden en de Joden hielpen, is dan weer positief. Is het glas dan halfvol of halfleeg? Eerlijk gezegd ben ik geen enthousiaste 4-mei-herdenker en 5-mei-vierder, omdat ik van mening ben dat deze dagen steeds meer worden gevuld met holle retoriek. Maar het kan geen kwaad om de bevolking te blijven herinneren aan de periode '40-'45, omdat ik niet de illusie heb dat de mentaliteit van de Nederlanders erg veel verschilt van die in de Tweede Wereldoorlog. Zouden de Joden nu beter af zijn wanneer zij worden vervolgd? Ik betwijfel het.

Wat mij in 'Hooge Nest ook aantrekt is het huis zelf. Dat vind ik een heel tof huis namelijk. Robuust, veilig en ook sfeervol, ik begrijp heel goed dat de auteur het destijds heeft gekocht. Midden in het bos en vlakbij het IJsselmeer, wat wil een mens nog meer.

4.5 sterren

Zo'n foute opmerking!!!
Hier kan ik me dus echt kwaad overmaken.
Het lef hebben om zo te oordelen over mensen die dat meemaken dan moet je toch....
Alsof het hun eigen schuld is dat ze er zo bijlopen.

Pijn (buiten het moment) kun je niet vergelijken en zeker niet op zo'n plaats.

Er is al veel over dit prachtige boek geschreven door de lezers. En terecht, want wat een mooie alsmede goede mensen waren deze zussen: Lien en Janny- de andere verzetshelden uiteraard ook!

Het regelen van valse persoonsbewijzen, valse of achterovergedrukte voedselbonnen, verzetskranten laten rondgaan, joodse mensen een schuilplaats bieden, en als laatste de stemming erin houden. Altijd doorgaan en nooit de koppies laten hangen. Heel veel respect voor de zussen, en het hele verzet.

Hebben we iets geleerd van deze tijd? Nee, dat zeker niet. Overal in de wereld vindt er nog uitsluiting plaats of is er onderdrukking. Op dit moment is er het nieuws over de Taliban. Maar ook in Europa zoals in Frankrijk of in Nederland worden er mensen vermoord om wie ze zijn, welke mening ze verkondigen, of wat voor religie. In Frankrijk durven katholieke inwoners amper meer in een kerk te zitten zonder dat er een 'idioot' komt binnenrenner met de term 'Allahoe akbar'. Overigens niet generaliserend bedoelt naar de mensen die dit geloof aanhangen, maar enkel feiten.

Prachtig boek.

Prachtig geschreven en een geweldig verhaal. Ik heb sowieso een zwak voor waargebeurde oorlogsverhalen, maar dit is echt op een hoger niveau dan veel andere boeken in dit genre.

De Engelse vertaling is hoog binnengekomen op de bestsellerlijst van de New York Times.

Hier werd ik goed stil van.

Een boek dat op allerlei verschillende manieren indruk heeft gemaakt en waarvoor ik, ondanks de neerslachtigheid die ik ook bij zoveel onrecht en ellende voel, dankbaar ben dat ik het gelezen heb en dus dat het geschreven is. Deze mensen verdienen dit fantastisch geschreven monument.

Iedereen kent vaak wel de grote lijnen van de Holocaust, maar door het op deze manier persoonlijk te maken wordt het gevoel van ontmenselijking invoelbaar. Hartverscheurend, en tegelijkertijd een diepe buiging richting de moed en wilskracht die deze mensen hebben getoond.

De manier waarop veel Nederlanders de nazi's op zijn zachtst gezegd geen strobreed in de weg hebben gelegd bij het registreren en deporteren van de Joodse bevolking geeft te denken en is nauwelijks voor te stellen, maar goed om te realiseren. Des te belangrijker dat dit soort verhalen worden gehoord en gelezen.

Ook opvallend om te lezen vond ik het nawoord, waarin de schrijfster noemt hoe ze zich toch veel tot het buitenland heeft moeten richten om aan informatie over deze geschiedenis te komen. Dat voelt ergens toch ook als een tekortkoming van ons land, het thuis van deze mensen.

Zoals Theunis aangeeft heeft Roxane van Iperen me diep ontroerd met dit boek en me volkomen verstomd achtergelaten. Ik werd vannacht af en toe wakker en dacht weer aan wat ik gelezen had. Dit laatste overkomt me vrijwel nooit.

Ik heb veel gelezen over WOII, en toch zijn er telkens weer zaken die ik nog niet wist, zo ook nu. Bijvoorbeeld uitspraken van Colijn die liever niet Joodse vluchtelingen opnam voor het aanbreken van de oorlog. Dat zou niet bij ‘de Nederlandse stam’ passen … de aanjagende betrokkenheid van communisten bij de Februaristaking.
Alle thema’s die je kunt bedenken over WOII komen voorbij, in die zin staat ‘t Hooge Nest symbool voor de gruwelen en heldendaden. Want de zussen die in dit verhaal verzetsstrijders waren liepen om meerdere redenen gevaar, niet alleen omdat ze Joods waren, er was door de ene meegestreden in Spanje tegen Franco, de geliefde van de ander was een Duitser die niet mee wilde gaan in Hitlers gedachtengoed. Ze waren communistisch.

Dat dit bijzondere huis dit verhaal herbergt is op zich al uitzonderlijk. Zelfs de voorgeschiedenis is relevant. RvI heeft zes jaar lang gedegen vooronderzoek gedaan, mensen geïnterviewd. Dat alles tot een goed en leesbaar geheel te brengen waarbij ik constant geboeid ben en blijf vind ik meesterlijk.
Verplichte kost voor mensen die ik af en toe hoor zeggen “dat er nu toch wel genoeg over die oorlog(en) is gezegd en geschreven…”

5*

Heftig. Toch weer.


Ik wist het ook niet, totdat ik bij toeval de Engelse titel tegenkwam. Ergens wel zonde. Niet dat het de angel eruit haalt, maar die zit wel net even wat minder diep.

Heb me overigens hier en daar zitten verbijten om de roekeloosheid (zo kwam het althans bij mij binnen) van het gezelschap. Klinkt misschien raar, bot en weet ik veel wat, maar ze hadden het minder kunnen treffen, daar in 't Hooge Nest. Er staat ook ergens dat enkele nieuwkomers zich nogal ergerden aan de muziek en zo. Ik kan me dat levendig voorstellen.

Ander dingetje; het kwam soms wat gehaast over. Ietwat fragmentarisch. Daar staat tegenover dat ik erg te spreken ben over hoe van Iperen zich opstelt. Het laatste wat je wilt, ik althans, is dat een schrijver, bij dit soort onderwerpen, zich gaat profileren. Of sentimenteel gaat doen. Geen last van gehad.

Maar goed, zoals gezegd, heftig. Toch weer. Halfje erbij dan maar.

Herkenbaar. Maar ja … misschien een manier om te overleven … ik durf mijn hand niet in het vuur te steken met een bewering over wat ik wel of niet zou doen.

Overigens, google vertelt in grote lijnen over de zussen, meer dan de achterflap. Ik kon het niet laten dat tijdens het boek tot mij te nemen en te weten, de zussen overleven … op de éen of andere manier had ik dat nodig omdat de kampbeschrijvingen weer en weer voor mij onverdraaglijk zijn. De wetenschap waar mensen toe in staat zijn.

Zeker, maar een zwijgzaam potje rummikub was misschien toch veiliger geweest.

Ik weet niet met welke ideeën van Iperen aan het schrijven is geslagen, maar het leek mij dat ze het in ieder geval érg belangrijk vond om duidelijk te maken dat niet alle Joden zich als makke schappen naar de slachtbank hebben laten leiden; een opvatting die bij sommigen om een of andere reden schijnt te leven. Dat ze heeft willen onderstrepen dat er gestreden is, dat ze zich verzet hebben. Wellicht dat ze ook om die reden de muziek en dergelijke een prominent plaatsje heeft gegeven. Zo van, dat er daar waar het enigszins kon, ook is doorgeleefd. Want ook dat is verzet.

Ik schrok zo van die 28 kilogram. Achtentwintig..