Wim Kieft: De Terugkeer - Michel van Egmond (2018)

In Brusselmans-tempo levert Van Egmond sinds Gijp het ene na het andere pareltje af. Ergens deze week zal ik mijzelf naar de boekhandel slepen, om een paar uren later dit boek met een welverdiende vier sterren te beoordelen. Van Egmond produceert geen hoogstaande literatuur, wel uiterst vermakelijke, zwartkomische en dikwijls ontroerende vertellingen over charismatische persoonlijkheden, opgeschreven met een soepele pen.

Prachtig verwoord Pecore, zo ervaar ik het ook precies!

Zonder twijfel zal ook ik dit woensdag oppikken bij de plaatselijke boekhandel, een heerlijk vooruitzicht.

En zo geschiedde. Leuke man, die Kieft. Wel met een rafelrandje, maar met het hart op de goede plek. Leuk om te lezen dat hij het goed maakt.

Gisteren aan begonnen, nu al slaaptekort!

Ik worstel me eerst nog door het slot van Anna Karenina heen en dan pak ik dit boek ook direct op.

Pas op he, je kan ook te ver gaan.

Het leest weer heerlijk weg. In twee daagjes uit!

Ik sluit me graag aan bij voorgaande commentaren. Een mooi vervolg op het eerdere, onthullende boek over Wim Kieft. De auteur is zo slim geweest om samen met Kieft terug te keren in Italië, het land waar hij in de jaren 80 4 seizoenen gespeeld heeft. Vervolgens is er geen sprake van cliché verhalen, maar een eerlijk relaas over iemand die nu pas enigszins trots kan zijn op die specifieke voetbaljaren (waar hij tegelijkertijd weinig herinneringen aan over gehouden heeft).

Een stuk beter dan het eerste deel dat door de niet-chronologische uitwerking nogal herhalend was. En Van Egmond bleef zelf ook maar herhalen dat Kieft overal zo moe van werd. Ondanks het voor mij interessante onderwerp vond ik het een matig en soms vervelend boek.
Dat gaat nu beter. Van Egmond schrijft beter en het is wel chronologisch en vrij afwisselend, eerst door de periode waarin Kieft maar bleef drinken nog te beschrijven en daarna de reis naar Italië die gewoon erg leuk is door de passie die Italianen hebben voor voetbal en na zoveel jaar nog een held voor hen weten te waarderen en eren. Daarna is de koek wel op, maar dat mag de pret verder niet echt drukken. 3,5*.

Tijdens de promotie van dit boek gaf Wim Kieft aan dat hij zijn hypotheek moest afbetalen en dat gun ik de beste man van harte. Of deze financiële noodzaak ook een leuk/goed boek heeft opgeleverd is een andere vraag?

Net als in zijn mediaoptredens komt Kieft in deze tweede biografie heel eerlijk en oprecht over. Hij vertelt rijkelijk over al zijn tekortkomingen en de hulp die hij daarvoor heeft gezocht. Tussendoor worden er sentimenten opgehaald in Italië. Het gebodene is ontroerend en sympathiek maar had ook als uitgebreide reportage op een willekeurige sportpagina kunnen staan.

Het meest interessante aan dit boek vond ik zijn actuele belevenissen in Nederland en de psychische ontwikkelen die hij doormaakt. Net als Kieft zelf word ik als lezer een beetje moe van het geneuzel over inwisselbare Italianen en voetbalsentimenten. Daar tegenover heb ik smakelijk gelachen om de eetgewoontes van Kieft en had ik net als in het eerste boek vooral met hem te doen en ben telkens blij om te lezen dat hij toch weer opkrabbelt en plezier heeft in zijn werk.

De eerste biografie vond ik een stuk interessanter omdat het iets unieks was en ik elke pagina vol verbazing heb gelezen. Dit vervolg is vooral een aftermath boek. Nazorg en een poging om de sympathieke Kieft te steunen.

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen maar vond het niet zo speciaal als zijn voorganger. Ik hoop echter dat Kieft nog veel gelukkige momenten in zijn leven mag hebben en als daar nog een derde biografie over komt dan zal ik die zeker lezen.

Het is Kieft van harte gegund.