menu

Normal People - Sally Rooney (2018)

Alternatieve titel: Normale Mensen

mijn stem
3,59 (55)
55 stemmen

Engels
Sociaal / Psychologisch

266 pagina's
Eerste druk: Faber & Faber, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Connell en Marianne groeien allebei op in dezelfde stad op het platteland van Ierland. De overeenkomsten eindigen daar; ze komen uit heel verschillende werelden. Dan gaan ze studeren aan de universiteit in Dublin. 'Normal People' is een politieke roman, maar ook een roman over liefde. Hoe moeilijk het is om te veranderen. Hoe moeilijk het is om te praten over wat je voelt.

zoeken in:
avatar van smartlap
4,0
Vijfsterrenrecensie De Morgen

De morgen is alvast lyrisch. Ik was niet zo overtuigd van haar debuutroman maar desondanks ben ik hier best benieuwd naar.

avatar van smartlap
4,0
Het is me een raadsel waarom Rooney geen aanhalingstekens gebruikt, dat was in Conversations With Friends ook al het geval. Klinkt misschien nogal dwaas, maar stoort wel degelijk.

Normal People is een gelijkaardige roman als haar debuut, al beviel deze me een stuk beter. Het plot is een stuk interessanter en beter uitgewerkt en er zijn ook minder culturele referenties die plompverloren het verhaal worden in gedropt (iets waar ik me bij CWF wat aan stoorde). Origineel is het echter niet. Het gaat over (pseudo-)-intellectuele studenten die heel intelligent zijn, veel boeken lezen en eigenlijk voorbestemd zijn om zelf auteur te worden. Tussendoor wordt er wat gedronken en van bil gegaan en krijgen ze hier en daar een existentiële crisis te verwerken maar uiteindelijk komen ze toch min of meer op hun pootjes terecht. Connell mag dan uit de arbeidersklasse aanwezig zijn, hij gedraagt zich toch exact zoals het doorsnee rijkeluiskind op een letterenfaculteit. Het zijn desondanks wel sterke personages en het kan je effectief wat schelen hoe Connell en Marianne rond elkaar blijven wentelen. Er zitten enkele rake observaties over de tijdsgeest en het leven van tieners en twentysomethings in verborgen, maar de sterkte van het boek zit hem toch in de chemie tussen de twee hoofdpersonages.

avatar van Theunis
4,0
Dit boek is een hype. De schrijfster is een aanstormend talent. Als je jezelf als boekenlezer serieus wilt nemen, moet je dit toch gelezen hebben of, omdat je tenslotte ook andere dingen te doen hebt, andere boeken te lezen hebt, moet het in ieder geval op je leeslijst staan. Tsja. Normaal gesproken zou ik afhaken bij een dergelijke rage. Maar het boek stond al een tijd om mijn leeslijst en ik had hem een tijdje geleden al gereserveerd bij de bibliotheek. Nu kon ik hem ophalen en ja, mijn andere boek was uit. Ik ging er beginnen, mezelf belovend dat ik hem weg zou leggen als het allemaal tegen zou vallen.

Nu heb ik het boek uit. Over de laatste 150 bladzijden heb ik twee dagen gedaan. Het had me te pakken. Ja, ik begreep de enthousiaste lezers. Kon me de lovende kritieken voorstellen. Rooney beschrijft in dit coming-of-age verhaal de levens van Marianne en Connell in het westen van Ierland. Ze worstelen met het opgroeien, met de keuzes die ze moeten maken, met de liefde. In een vlotte, ingenieuze stijl weet ze continu te raken. We vliegen soms drie, dan weer zes maanden vooruit in tijd en belanden steeds opnieuw in een verhitte situatie. Dan trekt het verhaal zich vaak even terug, zien we in flashbacks waarom we zijn waar we dan zijn, en zijn terug in het heetst van de strijd.

Rooney laat zien dat de kwetsbaarheid, de onzekerheden en angsten, grotendeels worden veroorzaakt door de oordelende buitenwereld, verwachtingsvolle ouders, kritische leeftijdsgenoten. Op hun leeftijd zijn Connell en Marianne kwetsbaarder dan je in eerste instantie van zorgeloze studenten zou verwachten. Maar dan is daar het verschil in sociale klasse. Marianne komt uit een welgestelde familie. Connell’s moeder Lorraine maakt het huis van Marianne’s ouders schoon. Die afstand lijkt gemakkelijk te overbruggen. Er is aantrekkingskracht. Ze vinden iets bij elkaar wat ze nergens anders kunnen vinden. Maar hoe lang kan een relatie standhouden als de achtergrond van geliefdes zo anders is? En dan is er nog zoiets als een liefdevol gezin. Hoe lang draag je een ongelukkige jeugd met je mee? Wat doet het met je relaties?

In een tijd van alles moet leuk zijn, een tijd waarin al het geluk wordt gedeeld en al het ongeluk verstopt blijft is het welhaast louterend om in een boek als deze ondergedompeld te worden. Zelfs in het meest intieme, het meest genotvolle schuilt de onrust. Marianne wenst vernederd te worden, wordt het liefste uitgewist, vind zichzelf te veel. Akelig. Teer. Hier hebben we boeken, of beter: hypes als deze voor nodig, om de kwetsbaarheid te laten zien. In het echte leven is de zwakte te onzichtbaar.

avatar van Wickerman
3,5
smartlap schreef:
Origineel is het echter niet. Het gaat over (pseudo-)-intellectuele studenten die heel intelligent zijn, veel boeken lezen en eigenlijk voorbestemd zijn om zelf auteur te worden. Tussendoor wordt er wat gedronken en van bil gegaan en krijgen ze hier en daar een existentiële crisis te verwerken maar uiteindelijk komen ze toch min of meer op hun pootjes terecht. Connell mag dan uit de arbeidersklasse aanwezig zijn, hij gedraagt zich toch exact zoals het doorsnee rijkeluiskind op een letterenfaculteit. Het zijn desondanks wel sterke personages en het kan je effectief wat schelen hoe Connell en Marianne rond elkaar blijven wentelen. Er zitten enkele rake observaties over de tijdsgeest en het leven van tieners en twentysomethings in verborgen.


Exact dit. Alleen vond ik de chemie niet zo sterk tussen de twee hoofdpersonages. Het waren tweedimensionale karakters.

Maar misschien had ik te hoge verwachtingen? Ik verwachtte dat de scheidslijnen tussen de hoofdpersonages (man vs. vrouw, upper class vs. working class) veel verder zouden worden uitgediept. Ze volgden in ieder geval de juiste studies ervoor

Achja goed. Het blijven studenten. En ik herinner uit mijn studententijd ook meer feesten dan daadwerkelijke diepgaande beschouwingen op onze eigen plek in het al.

Desondanks, voor mij 'slechts' 3-en-een-halve stem.

avatar van Djumbo
2,5
Het is mij eigenlijk een beetje tegengevallen. Ik verwachtte er veel meer van.
Nergens kon het boek mij overtuigen... het was zo precies of het niet over echte mensen ging.... Mischien ben ik te "oud" geworden om de jeugd nog te begrijpen

avatar van liv2
Djumbo schreef:
Het is mij eigenlijk een beetje tegengevallen. Ik verwachtte er veel meer van.
Nergens kon het boek mij overtuigen... het was zo precies of het niet over echte mensen ging.... Mischien ben ik te "oud" geworden om de jeugd nog te begrijpen
vond ik ook. Ik ben er dan ook in gestopt.

avatar van RaetsThijs
3,0
Degelijk boek, interessante chemie tussen de hoofdpersonages. Leuk om te zien hoe ze in de zoektocht naar zichzelf toch steeds terug op elkaar botsen. Er wordt niet dwangmatig gezocht naar een Hollywood-einde, het verhaal komt geloofwaardig over. Echter had ik bij momenten moeite om mijn aandacht erbij te houden en kon het verhaal mijn niet voldoende boeien om er op korte tijd veel pagina's door te jagen.

avatar van mjk87
4,0
Erg fijn boek, gewoon vooral om lekker te lezen. Waar Rooney in overtuigt zijn de personages die levensecht aanvoelen, en ook dat sfeertje van het studentenleven, het Ierse platteland en de liefde onderling. Dat ondersteund door heerlijke dialogen die zo raak en naturel aanvoelen, maar toch scherp zijn en boeien.
Aan het eind komt er wat onnodig drama bij en had Rooney best wat minder daarvan erin mogen zetten, maar als geheel erg van genoten. 4,0*.

avatar van psyche
psyche (crew)
liv2 schreef:

vond ik ook. Ik ben er dan ook in gestopt.

Idem.
Ik heb het denk ik extra lang geprobeerd, tot bijna de helft van het boek, omdat mijn dochter zo benieuwd was wat ik ervan vond.
Bleek dat zij evenmin verder was gekomen

avatar van mjk87
4,0
psyche schreef:
(quote)

Idem.
Ik heb het denk ik extra lang geprobeerd, tot bijna de helft van het boek, omdat mijn dochter zo benieuwd was wat ik ervan vond.
Bleek dat zij evenmin verder was gekomen


Pfft, vind ik een hedendaagse roman eens leuk, vindt de rest van de club het weer niks

avatar van psyche
psyche (crew)
mjk87 schreef:

Pfft, vind ik een hedendaagse roman eens leuk, vindt de rest van de club het weer niks


Helemaal niets van aantrekken

avatar van handsome_devil
3,5
Hmm, een boek met zeker goede punten maar ook wat slechte. Ik vond de dialogen erg goed, die zorgden er zeker voor dat de mensen in dit boek heel realistisch overkwamen. Ook vond ik de wisseling van dynamiek tusssen Connell en Marianne door de ontwikkelingen die ze persoonlijk doormaken interessant en ook dat droeg bij aan de geloofwaardigheid van het vertelde. Toch ging het me allemaal wat te lang door, zeker die paar heftige dramatische gebeurtenissen had het boek voor mijn gevoel helemaal niet nodig en op dat punt werd ik ook een beetje moe van Connell en Marianne. Bovendien vond ik sommige beschrijvingen van Rooney, voornamelijk vergelijkingen en beschrijvingen van lichaamstaal ronduit lelijk en slecht doordacht. De positieve punten blijven ondanks dat toch wel overheersen, dus ik geef dit boek het voordeel van de twijfel.

Heb echt een hele vreemde verhouding tot dit boek, dat ik overigens nog altijd niet heb gelezen. De stijl zoals ik die opmaak uit korte stukjes die ik las in de boekhandel staan mij echt zeer tegen, maar het boek is zo unaniem bejubeld door m'n leeftijdsgenoten dat ik welhaast een enorme 'FOMO' voel inmiddels. Sla ik de plank mis wanneer ik de indruk heb dat het wederom een roman is die voor scoort door een enorme overdaad aan drama en emotie? (past voor mij in de populariteit van 'little life' en 'het smelt'?)

Dit zijn namelijk de elementen die mij in de serie nu aanspreken, en in die context ook goed werken, maar als literatuur ga ik mij toch snel ergeren, vrees ik. Desondanks blijft het toch een beetje aan me trekken, dat boek.

Ted Kerkjes
nummer2 schreef:
De stijl zoals ik die opmaak uit korte stukjes die ik las in de boekhandel staan mij echt zeer tegen, maar het boek is zo unaniem bejubeld door m'n leeftijdsgenoten dat ik welhaast een enorme 'FOMO' voel inmiddels.
Welke leeftijdsgroep is dat ongeveer? (Als ik vragen mag )

avatar van dutch2.0
3,5
nummer2 schreef:
Sla ik de plank mis wanneer ik de indruk heb dat het wederom een roman is die voor scoort door een enorme overdaad aan drama en emotie? (past voor mij in de populariteit van 'little life' en 'het smelt'?)

Valt wel mee hoor, qua drama en emotie. Qua verhaal deed het me een beetje denken aan 'De eenzaamheid van de priemgetallen', maar dan lichter en hoopvoller. Wat mij betreft een boek dat je niet per se hoeft te lezen, maar het is zeker geen straf om het wel te doen.

Ted Kerkjes schreef:
(quote)
Welke leeftijdsgroep is dat ongeveer? (Als ik vragen mag )

Ben zelf 28, en heb zo de indruk dat het boek erg populair is bij een ruime groep daaromheen, laten we zeggen 25-35.

Heb inmiddels haar vorige roman maar eens aangeschaft . Doe net als sommige andere leden hierboven soms wel verwoede pogingen om contemporaine literatuur te waarderen, maar voelt regelmatig toch een beetje als verspilde tijd.

avatar van mjk87
4,0
nummer2 schreef:
Doe net als sommige andere leden hierboven soms wel verwoede pogingen om contemporaine literatuur te waarderen, maar voelt regelmatig toch een beetje als verspilde tijd.


Ik voel me aangesproken

Haar debuut is ook een goede voldoende, maar wel minder dan deze.

3,5
Het boek leest prettig door de goede dialogen en omdat het heel invoelbaar is.
Ik vond het ondanks mijn leeftijd niet moeilijk om me te verplaatsen in personages, die worstelen met het volwassen worden.
Voor mij is het wel een minpuntje dat alles wat de hoofdpersonages denken en voelen wat te expliciet wordt beschreven, waardoor het minder spannend is en je minder aan het denken wordt gezet.

avatar van Robsessie
3,5
Nou, hij is uit hoor psyche.

De eerste 50 á 100 pagina's lezen als een trein. De keiharde sociale hiërarchie van de middelbare school gemixt met al die onzekere tieners. Hoewel wat uitvergroot was dit toch redelijk herkenbaar. Hoogtepunt is echter wel de dynamiek tussen Connell en Marianne, een van aantrekken en afstoten, maar waarbij de speciale band tussen de twee direct duidelijk is. Rooney weet de dialogen tussen de twee heel natuurlijk op te schrijven, en het zijn vooral die dialogen die mij de eerste 100 pagina's heel enthousiast maakten.

Daarna blijft het helaas veel van hetzelfde: aantrekken, afstoten, aantrekken, afstoten, et cetera. De twee hoofdfiguren gingen allengs ook steeds 'vervelender' aanvoelen, klagers, zeikerds. Waar ik dat bij Marianne nog wel kon begrijpen (verknipte jeugd en thuissituatie) was dat bij Connell niet zo heel logisch.

Al met al heb ik het met plezier uitgelezen. Vlot geschreven, boeiende stijl en prima dialogen, maar jammer dat het na het spetterende begin niet meer kon verrassen.

avatar van psyche
psyche (crew)
Robsessie schreef:
Nou, hij is uit hoor psyche.

De eerste 50 á 100 pagina's lezen als een trein.


Misschien had ik het daarbij moeten laten… of nog eens proberen.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:57 uur

geplaatst: vandaag om 04:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.