Knife of Dreams - Robert Jordan (2005)

Net uitgelezen deze hier, voorlopig het laatste deel (en uiteindelijk het voorlaatste deel) van het Rad des Tijds. Ik was aangenaam verrast: Hoewel ik de proloog (van 100 bladzijden) moest doorworstelen omdat ik bij veel personages zo iets had van 'verdorie, die naam zegt me iets... maar wat?' liep het daarna allemaal zeer lekker. Verscheidene verhaallijnen worden hier (eindelijk) afgerond, en de krijtlijnen voor deel 12 worden al uitgetekend. Ik kijk toch alvast weer uit. Hopelijk leeft Jordan lang genoeg om het te voltooien (de arme man is terminaal ziek).

Het voorlopig laatste deel moet ik nog lezen, maar ik moet toegeven dat de formule begint te slijten.

Het einde nadert, en dat is toch goed nieuws!

Je reageert op een bericht van ruim twee jaar geleden, dus 'nieuws' kan ik het niet noemen. Bovendien is Robert Jordan vorig jaar overleden. Of het einde van de cyclus (snel) nadert, valt te betwijfelen. Naar verluidt is Brandon Sanderson benaderd om m.b.v. door Jordan ingesproken tapes het laatste deel te schrijven.

Knife of Dreams is zonder meer een enorme verbetering t.o.v. van het vorige deel, waarin de diverse verhaallijnen werkelijk volledig vastliepen, wat zorgde voor een uiterst saai en frustrerend deel uit de serie.
In dit deel lijken de ingewikkelde knopen eindelijk ontward te worden en wonderbaarlijk genoeg resulteert dit in een boek waarin het tempo weer wat hoger ligt en er zelfs een aantal verhaallijnen worden afgerond. Tegelijkertijd worden er ook weer een hoop deuren opengegooid.
E.e.a. zorgt ervoor dat, ondanks het feit dat dit boek één van de beteren uit de serie is, sommige zaken zolang op zich hebben laten wachten, dat het er gevoelsmatig niet meer zo veel toe doet, ondanks dat er eindelijk naar een eindpunt toegewerkt wordt. Wat vervelend is, aangezien er zeker een aantal memorabele momenten inzitten.
Toch lijkt Jordan zich op andere vlakken weer hervonden te hebben; zijn schrijfstijl lijkt weer meer meeslepender te zijn, er zit het broodnodige aan spannende momenten in (de voortekenen dat Tarmon Gai'don nadert worden hier uitvoerig naar voren gehaald) en het tempo ligt weer relatief hoger. Het nadeel is dat tegelijkertijd zijn o zo herkenbare, tot in de uiterste details beschreven wereld ook weer op de voorgrond ligt, wat in het begin leuk is, maar op een gegeven moment gaat het vervelen en wil je als lezer dat het omvangrijke epos, zeker na elf delen plus proloog, nu toch eindelijk eens naar een hoogtepunt toe gaat werken. De aanzet wordt weliswaar gegeven, maar het lijkt alsof er gevoelsmatig zeker nog niet alles uit gehaald wordt.

En het blijft natuurlijk ook zo, dat de ene verhaallijn meer aanspreekt dan die van de ander.
Die van Perijn is leuk, aangezien hij nu eens écht actie onderneemt, wat uiteindelijk zorgt voor de hereniging met zijn vrouw, nadat ze al drie boeken lang een gevangene was van de Shaido..
Egwene is nu een gevangene van de Witte Toren, maar weet door haar reputatie uiteindelijk een deel van de Toren voor zich te winnen..
Mart is nog steeds op de vlucht met Tuon, de Dochter van de Negen Manen, maar hervindt zich uiteindelijk als hij de Bond van de Rode Hand weer treft.
Rhand zijn verhaallijn had langer gemogen, aangezien ik die van hem toch wel als de meest interessante beschouw. Zijn verdrag met de Seanchanen heeft als gevolg dat hij de Dochter van de Negen Manen zal ontmoeten, wat uitloopt op een val, wat je dan ook van mijlenver ziet aankomen, aangezien Tuon al die tijd bij Mart is. Het zorgt voor een schokkende wending, aangezien de daaropvolgende aanval door Semirhage als gevolg heeft dat Rhand zijn hand verliest.
Elayne haar verhaallijn is de meest frustrerende om door te komen. Haar personage irriteert bij vlagen behoorlijk, zeker nu ze ook nog eens zwanger blijkt te zijn en daardoor verschillende stemmingswisselingen geniet. Ook alle intriges en politiek gekonkel aan het hof en de vetes tussen de verschillende edele huizen over of Elayne wel of geen recht heeft op de troon, is i.m.o. niet echt interessant om te lezen. Oh ja, ze wordt nog wel even ontvoerd door Duistervrienden en leden van de Zwarte Ajah, maar gelukkig ook weer snel bevrijd. Dat dan weer wel...

En ondanks dat het nu lijkt, alsof ik dit boek niet echt goed vond, is dat gelukkig niet zo. Het leest over het algemeen erg plezierig en na zoveel boeken, weet je ook wel wat je mag verwachten met zo'n schrijfstijl die Jordan hanteert. De aanzet naar het einde wordt zo langzamerhand in gang gezet en zal uitvoerig uit de doeken worden gedaan in de daaropvolgende, laatste drie boeken. Waar ik dan toch wel zeer benieuwd naar ben. Zeker gezien Brandon Sanderson het roer heeft overnemen na het overlijden van Robert Jordan in 2007 en op basis van Jordan's aantekeningen de serie toch tot een einde wist te brengen.

Op naar boek 12!!