Gajarigon schreef:
Naar mijn mening één van de sterkste delen (voorlopig) van het Rad des Tijds, en dan natuurlijk vooral door de laatste 200 bladzijden waar
Rhand eindelijk doet wat je al van boek 4 wist dat hij zou doen: die super angrealen gebruiken. Heerlijk gevecht.
Welnu, Rhand doet dit pas tijdens de laatste 20 bladzijden van het boek
met als doel de smet van saidin (de mannelijke bron) op te heffen. Dit gaat gepaard met een hoop vuurwerk en zorgt daardoor voor een daverend einde van een boek die qua niveau vergelijkbaar is met de vorige delen.
Een redelijk genietbaar boek, niet al te lang en er gebeurt ook daadwerkelijk eens wat. Alleen is het wederom irritant dat het verdomd lang moet duren voordat er ook écht wat gebeurt. Bijvoorbeeld het plan om uit
het door de Seanchanen bezette Ebou Dar te ontkomen, duurt echt véél te lang en was voor mij de grootste worsteling om doorheen te komen. Ook al is het erg fijn dat Mart weer terug is, na zijn
ongeluk aan het einde van boek 7 en zijn
afwezigheid in boek 8. Echter wordt er binnen zijn verhaallijn teveel gedraald, wat gevolgen heeft voor het tempo van het al complexe en omvangrijke verhaal. Ondanks dat is het wel zo dat er een langverwachte voorspelling voor Mart onthult wordt, namelijk
zijn ontmoeting met de Dochter van de Negen Manen, waarmee hij volgens de voorspelling in het huwelijk zal treden.
De verhaallijn van Elayne is iets boeiender. Sinds ze eindelijk terug is in Caemlin en plannen maakt om de troon op te eisen als opvolging van haar moeder
(waarvan men aanneemt dat ze dood is, wat niet het geval is...), wordt ze vanuit verschillende kanten tegengewerkt en wordt er
zelfs een moordaanslag op haar beraamd.
De zoektocht naar Perijn's
ontvoerde vrouw Faile door de afvallige Aiel de Shaido's is wel redelijk spannend, alhoewel er weinig vooruitgang wordt geboekt.
De in dit boek beduidend ondergeschikte verhaallijn rond Egwene is de minst interessante. Zij trekt heel langzaam met haar leger op naar de Witte Toren, maar
wordt door diverse legergroeperingen tegengehouden. Wat een hoop politiek gezever en intriges oplevert die niet zo boeiend zijn helaas.
Het is uiteindelijk Rhand die nog altijd de spil van het gehele verhaal vormt.
Na de aanval van een aantal afvallige Asha'Man, besluit Rhand met Min rond te gaan trekken, om zo onder de aandacht van veel mensen uit te komen en zijn eigen plan te trekken, wat dus uiteindelijk resulteert in de verwijdering van de smet van de mannelijke helft van de bron, d.m.v. die super angrealen.
Concreet: nog steeds een genietbaar boek, zeker als je de mogelijkheid hebt om alle delen achter elkaar te lezen en niet meer lang te moeten wachten op een volgend deel (immers is de serie nu ook af), maar het blijft schrijnend dat er ook in dit relatief wat minder dikke boek zoveel gedraald en geneuzeld wordt. Toch nog altijd van een prettig en vermakelijk niveau, waardoor deze niet onder doet t.o.v. de vorige 4 delen.
Op naar boek 10! En hopelijk kom ik daar nu wél doorheen...