De Overgave - Arthur Japin (2007)

Ik heb duidelijk het gevoel dat de schrijver niet de behoefte had om iets te zeggen, maar produceerde wat de markt vraagt: iets met veel emoties, mooi geschreven en knap geconstrueerd. Ik heb het niet kunnen uitlezen, na 200 blz. interesseerde het me niet meer.

Ik ben het met Roro eens dat de schrijver niet de behoefte had om iets te zeggen, Maar die behoefte heeft Japin volgens mij ook in andere boeken nooit echt gehad. Knap geschreven blijft het wel.
Mooie uitgebreide beschrijvingen, rijk aan details. Japin slaat hiermee echter de plank mis, want deze beschrijvingen passen eigenlijk op geen enkele manier bij de botte rechtlijnige hoofdpersone, Granny Parker.
Het hele verhaal past allemaal weer net iets goed goed in elkaar (inclusief de vele anakedotes) waardoor het geheel erg gemaakt overkomt. Ook de hele opbouw van het verhaal (oude hoofdpersone die terugkijkt op haar leven), is een trucje dat we Japin al eerder hebben zien uithalen.
Japin op herhaling.

Ik ben het niet eens met de bovenstaande reacties. Het is idderdaad niet Japin zijn bedoeling om iets te zeggen maar dat is in geen van zijn boeken. Hij is een echte verhalen verteller en dat doet hij dan ook. En hoe kun je nu het best een verhaal vertellen dan door het door een personage zelf te laten doen. Japin verteld het verhaal van onbekende figuren in de levens van hele bekende figuren. Met uitzondering van 'De zwarte met het witte hart' maar dit zie je ook terug komen in 'Een schitternd gebrek' waar Lucia haar verhaal doet over Casanova, en hoor verhaal verteld over de gebeurtenissen waar Casanova zweeg.

Ik vond het zeker geen lopende band werkje. Hij laat juist naar mijn idee heel veel gruwelijkheden uit het verhaal. Naar ik begreep waren de omstandigheden nog schrijnender en was het geweld nog bloediger. Het is juist knap hoe hij dit klein heeft weten te houden en niet zoals zoveel schrijvers voor het grote gebaar zouden gaan.

Natuurlijk heeft een schrijver iets te zeggen, een schrijver schrijft m.i. nooit zomaar wat. Bij de bronvermelding is te lezen hoe Japin bij toeval oog in oog stond met het quanah parker monument en hoe hij door het opschrift geraakt werd. Na wat googlen kan ik me daar wel wat bij voorstellen.



Japin heeft inderdaad de details kleiner gehouden dan ze waren en het was voldoende. Hij heeft van speculaties en vrijheden gebruik gemaakt die eigen zijn aan een roman, het verhaal dat grotendeels wordt verteld door Granny Parker, grootmoeder van een overvallen pioniersfamilie. Ik vind het knap hoe Japin me iets van haar verhaal laat horen, dat ik iets van de ingrijpende beelden kan zien die veelzeggend genoeg zijn. Juist omdat ze minder bloederig zijn dan ze in werkelijkheid waren en minder meedogenloos, zat ik soms met een brok in mijn keel. De werkelijkheid zou voor mij niet te behappen zijn. Voor wie wel?
Erg mooi verweven vind ik de vraag: wie zijn de goeden en wie zijn de slechten? Maakt het uit van wiens kant men kijkt? Vanuit de kant van de blanken of vanuit de Comaches? En wat gebeurt er als het bloed van zogenaamd goed en kwaad zich mengen? Wat doen de omstanders aan beide kanten?
Als Japin een expliciete boodschap heeft willen geven is hij misschien samengevat in de pagina's nadat aan handelaar Holland Coffee is gevraagd aan wiens kant hij nu eigenlijk staat.

Dit boek heeft zojuist de NS Publiekprijs voor het boek van het jaar gewonnen, en terecht! Wat een mooi boek!
Hoe Japin geschiedenis en romantiek met elkaar kan combineren, vind ik wonderbaarlijk. In dit boek wordt je helemaal meegenomen, en je maakt mee wat deze mensen (vooral Granny) meemaken. Je leert hoe het was om in die tijd te leven, maar je gaat ook echt van deze mensen houden.
Geweldig geschreven, mijn complimenten! Zeker mijn nummer 1 in mijn top 10. Ook zijn andere boeken zijn heel mooi, dit is echt een schrijver waar wij nog veel meer van gaan horen, en ik kijk nu al uit naar zijn volgende boek.
Gr.

Ik heb ook op dit boek gestemd. Vond het een mooi boek, terwijl indianen mij over het algemeen vrij weinig interesseren. Ze interesseerden Japin trouwens ook niet, hoorde ik hem gisteravond bij BNR vertellen. Totdat hij in Texas was en daar op een plein een standbeeld zag staan waardoor hij geinspireerd werd.

Hij was trouwens vorige week ook te zien in Schrijvers op de Veranda..

Ik vind het niet zijn sterkste werk, omdat de algehele constructie ervan toch een tikkeltje geforceerd aandoet. De manier waarop Granny naar de vergeving smacht riekt een tikkeltje naar de te positieve kijk die de schrijver op de wereld heeft. Neemt niet weg dat ik het met rillingen over de rug heb gelezen, want Japin excelleert als vanouds met zijn wonderschone, bitterzoete zinnen en met zijn gedetailleerde manier van situaties beschrijven. Granny is een hele innemende hoofdpersoon, waarvan je gaandeweg gaat houden alsof je haar persoonlijk kent. De zwarte met het witte hart en Een schitterend gebrek hebben mijn persoonlijke voorkeur, maar ook dit boek mag er zeker zijn.

Ik vind het toch wel bijzonder dat je eruit weet te halen dat Japin niks heeft te zeggen. Het is nou juist de soort schrijver wiens verhalen blinken van de betekenisvolle zinnen en belangrijke bespiegelingen. Japin zegt in een paar zinnen meer dan waar andere schrijvers een heel oeuvre voor nodig hebben.

Vlak voordat ik op vakantie ga heb ik een vast ritueel: naar de bibliotheek en mijn lijstje af gaan met boeken die ik nog graag wil lezen. Omdat ik dan met een stapel van 20 boeken zou eindingen, selecteer ik uiteindelijk maar op het aantal bladzijdes. En op deze manier ging 'De Overgave' van Arthur Japin ook mee in de koffer.
Het is het eerste boek wat ik van Japin heb gelezen, maar zeker niet het laatste. In het begin heb ik me even er door moeten worstelen, maar uiteindelijk in één adem uitgelezen. Nooit zo veel met geschiedenisverhalen gehad, tot dit boek. In eerste instantie zijn al de verschillende personen een beetje verwarrend, maar uiteindelijk is het in mijn ogen een interessante en mooie familiegeschiedenis geworden. De teksten waren zo beschrijvend geschreven, dat ik het gevoel had dat ik er zelf bij was. De personen werden ook mooi uitgediept, met zowel hun slechte als goede kanten.
Een boek wat ik zeker nog meerdere malen zal gaan lezen.
Vier sterren, zonder meer.

Ik sluit me hier bij aan, al legde ik hem pas na 250 pagina's weg

Ik vond het jammer dat ik het uit had. Het wordt steeds spannender op het eind. De vraag of Granny uiteindelijk haar wraak krijgt of vergeving kan schenken wordt dan pas beantwoord. We maken intussen een cruciale fase in de geschiedenis van de Verenigde Staten mee: de definitieve onderwerping van de autochtone bevolking (abusievelijk indianen genoemd) en de nieuwkomers: de blanken.
Het meest verbijsterende vind ik nog hoe uit het gedrag en het denken van de blanken blijkt dat zij nergens ook maar een seconde stilstaan bij de vraag of zij wel recht hebben op het land van de autochtonen, laat staan of zij de enorme bisonkuddes, bestaansvoorwaarde voor de autochtonen, zomaar mogen uitroeien.
Het persoonlijke drama van Granny Parker en haar familie is schitterend verweven met het collectieve drama dat indertijd op de prairies heeft plaats gevonden.

,

Ik wilde graag iets van Japin lezen, aangezien ik hem zo'n interessant persoon vind (als ik interviews met hem lees en zo). Dit boek was het enige dat voorhanden was en dat heb ik dus maar meegenomen. Nu moet ik zeggen dat ik niet verwacht had dat het me zou interesseren. Indianen hebben niet echt mijn interesse, denk ik. Geschiedenis overigens des te meer! In ieder geval begon ik te lezen en wat bleek? Ik vond het een geniaal boek, werkelijk. Ik kon bijna niet stoppen met lezen. Wat fenomenaal, zeg. Hoe Japin zich verdiept heeft in de feiten en vervolgens Granny's beleving zoals hij dacht dat ze wellicht gedacht had zo fantastisch heeft beschreven. Ik zat er helemaal in. Ergens aan het einde van het boek stond dat de waarheid nòg gruwelijker geweest is, en dat voor de geloofwaardigheid van het verhaal dat iets minder moest zijn, aldus Japin. Wat een leven hebben deze mensen geleefd... en vooral Granny, omdat die de gruwelijkheden toch altijd overleefd heeft.

De rode lijn in het verhaal, de rode lijn in het leven van Granny zelfs, is Cynthia Ann. Decennialang draaien om het terugvinden van haar kleindochter, die ontvoerd is door de indianen. Waar Granny eigenlijk helemaal niet bij stilstaat, is dat het wellicht mogelijk is dat Cynthia Ann zich misschien bij haar 'lot' heeft neergelegd, zoals ze heeft gedaan. Ze is getrouwd met één van de indianen, heeft zelfs een kind van hem. En wat is het prachtig dat juist die zoon (Quanah) degene is die Granny opzoekt. Als een afsluiting van zowel haar leven (althans, zo ongeveer, denk ik, want echt bekend schijnt het niet te zijn wanneer ze overleden is) als van het prachtige verhaal.

Nog een pluspunt: normaliter vind ik boeken juist zo fijn omdat ik dan mijn eigen fantasie kan gebruiken, maar in een op historische feiten gebaseerde roman als deze vond ik het geweldig om die foto op de kaft te zien, en heb ik daar ook meerdere malen even naar gekijken. Eveneens vond ik de stamboom en tijdslijn ook heel fijn, achterin het boek.

Ik vind dit echt een meesterwerk.

Even wennen aan het perspectief van een (oude) vrouw. Moest ook best vaak aan Dances with Wolves denken.

Zeer goed boek van Japin, wat een originele stijl en een prachtige quotes komen er voorbij. En wat geeft hij Granny een eigen gezicht, een herkenbaar karakter, een om lief te hebben.

"Zo komt elke angst in de wereld, zomaar, omdat iemand op een dag besluit te geloven dat er een gevaar bestaat."

4*

Heel mooi geschreven boek over een deels waargebeurde geschiedenis. Japin is een echte verhalenverteller oude stijl.