Vanwege een Tere Huid - Anton Koolhaas (1973)

een schrijver van de onbeholpen soort

Sommige schrijvers zijn niet de meest bekwame schrijvers. 'Onbeholpen' is het goede woord: hun stijl komt wat 'onbeholpen' over. Dat levert dan boeken op waar stilistisch best wel wat op aan te merken valt. Bij dichters komt dit ook voor. Hans Dorrestijn is bijvoorbeeld een dichter die nogal eens metrumfouten maakt of halfrijmen gebruikt. Toch vind ik Dorrestijn fantastische teksten schrijven. Zijn onvolmaaktheden horen bij zijn geluid. Ook bij schrijvers hoeft het niet noodzakelijkerwijs slechte boeken op te leveren. Neem Theo Thijssen: ik zal de laatste zijn om te beweren dat Thijssen een fantastische schrijver is. Zijn boeken bevatten zeker stoplappen, ze beginnen steevast traag en ongemakkelijk, et cetera. Toch heeft Thijssen boeken geschreven die ik erg kan waarderen.
Ook Anton Koolhaas is een schrijver van het onbeholpen soort. Helaas stoorde die onbeholpenheid mij zodanig dat ik het boek niet erg kan waarderen.
Koolhaas kiest voor de hand liggende metaforen, veel beeldspraken komen totaal niet over (en dat terwijl hij soms erg lang de vergelijking zit uit te leggen), andere passages zijn zo hoogdravend dat het haast humoristisch wordt en soms schrijft Koolhaas (per ongeluk) opeens in een andere tijd. Dan is er bijvoorbeeld ineens een alinea in tegenwoordige tijd, terwijl de rest in de verleden tijd staat.
Het boek gaat over een jeugdliefde. Koolhaas probeert de gevoelens zó analytisch te beschrijven en zó te psychologiseren dat het boek er ongeloofwaardig van wordt. Het gevoelsleven van de kinderen wordt kapot geanalyseerd en het hele boek gaat er een beetje aan kapot. Alles klinkt te bedacht en Koolhaas slaagt er niet in het zo op te schrijven dat het natuurlijk of vanzelfsprekend wordt en de lezer gelooft wat hij leest.

Geen leuk stukje...pijnlijk.

Sorry als ik er jou mee gekwetst heb... Het begin van het boek, het prille begin van Jokke en Takkie met de raamscènes en de kanotrip, vond ik overigens wel vermakelijk - hoewel ik die ook wat onbeholpen geschreven zijn, naar mijn mening.

Wat vond jij mooi aan het boek? Misschien dat ik er dan met andere ogen naar kijk.

Voor mij niet kwetsend, maar wel voor Anton Koolhaas.
Ik ben wel een liefhebber van zijn boeken. Degene die ik gelezen heb zijn: De Hond in het Lege Huis, Blaffen zonder Onraad, De Geluiden van de Eerste Dag, Tot Waar Zal Ik Je Brengen?, Een kind in de toren en Nieuwe Maan. Vanwege een tere huid nog niet.
Niet leuk om te lezen dus zo'n stukje over een schrijver die je goed vind. Vooral de opmerking "een schrijver van het onbeholpen soort" is pijnlijk vind ik, omdat je daarmee niet alleen dit boek lijkt te bedoelen, maar al zijn werk...of nog erger hem als schrijver.

Dit boek riep bij mij zoveel wrevel op dat ik nooit meer iets anders van Koolhaas heb gelezen.
'Onbeholpen' dekt de lading prima in dit geval, vind ik.

Is het echt zo erg?

Dit vond Kees Fens ervan: Schrijver - geocities.ws (in dit stukje wel wat foutjes)

Ik zal het ook maar eens gaan lezen...

Van die opmerking heb ik ook wel spijt nu ik het zo teruglees: ik baseer me namelijk maar op één boek en het lijkt nu alsof ik inderdaad de hele schrijver afwijs. Dus laat ik zeggen dat Koolhaas in dit boek in ieder geval op mij wat onbeholpen overkomt.
Dank voor de link! Die zal ik zeker lezen. Kees Fens schrijft altijd interessante stukken vind ik, en het is sowieso boeiend om anderen over dit werk te horen. Ik ben erg benieuwd naar jouw oordeel! Veel leesplezier gewenst!

Probeer eens een ander van hem Ted. De romans van Koolhaas zijn inderdaad wel wisselend van kwaliteit. Soms slaat hij wat op hol met de fantasie. Bij Een kind in de toren b.v. vind ik het wat te veel van het goede, maar in Nieuwe maan daarentegen valt alles wel weer op zijn plaats. Dat vind ik dan ook zijn leukste.
De hond in het lege huis en Tot waar zal ik je brengen zijn eerder tragisch te noemen. Ik vind dat prachtige romans.
Het artikel van Kees Fens doet me wel het ergste vrezen voor Vanwege een tere huid...als het boek net zo rommelig is.

Goed stuk van Kees Fens! Hij weet zijn interpretatie van het werk helder te formuleren. Veel symboliek die hij wel uit het werk haalt, had ik er nog niet in ontdekt. Dat heb ik vaak als ik goede recensies lees, dat ik denk: 'Verrek, wat knap! Dat had ik nog niet gezien!'

Mijn punt heb ik een beetje verhoogd, omdat deze toch vooral op het tweede deel gebaseerd was, dat ik beduidend zwakker vond dan het begin. In het begin is zeker wel een aantal mooie zinnen te vinden, zoals de openingszin, die Fens ook aanhaalt: "Alle ramen van het huis van de eerste geliefde hebben de eigenschap, dat zij zelf er onverhoeds voor kan verschijnen."
Dat is toch mooi.

Ja mooi...en herkenbaar ook.

Poeh, lastig doorheen te komen boek. Koolhaas blijft ellenlang hangen in omschrijvingen en aanlopen die uiteindelijk eindigen in deceptie omdat de 'pay-off' veel te mager is. De manier waarop jeugdige liefde omschreven wordt, doet mij ook bijzonder weinig omdat het met zoveel afstand en zakelijkheid beschreven wordt dat alle mogelijke romantiek eruit getrokken wordt. Geen prettige leeservaring. 2,5*.

Ontroerend, spannend, verrassend en licht absurd. En dat alles op 176 kleine pagina's. Dus al te uitgesponnen kan het eigenlijk al niet zijn. Zoals wel vaker bij Koolhaas spelen gemankeerde mensen, dieren (in dit geval een effectief verzonnen soort) en doodsdreiging een belangrijke rol in het korte verhaal.