Eleven Kinds of Loneliness - Richard Yates (1962)
Alternatieve titel: Veertien Soorten Eenzaamheid: Verhalen
mijn stem
13 stemmen
Engels
Verhalenbundel
Psychologisch
266 pagina's
Eerste druk: Little, Brown and Company,
New York (Verenigde Staten)
Elf portretten van menselijke zwakte en eenzaamheid. Van de tuberculosisafdeling tot een basisschoolklasje, van een legerbarak tot een huiskamer. Yates beschouwt alle hoeken, en vooral alle gaten, van de American Dream.
0
geplaatst: 24 juli 2007, 10:42 uur
Sai schreef bij het toevoegen:
De Nederlandse vertaling kent drie extra verhalen en heet daarom ''Veertien Soorten Eenzaamheid : Verhalen''
De Nederlandse vertaling kent drie extra verhalen en heet daarom ''Veertien Soorten Eenzaamheid : Verhalen''
0
geplaatst: 29 mei 2013, 15:33 uur
Yates is een stijlgrootmeester met elegante zinnen die echt om van te snoepen zijn. Een zwierige stijl die scherp contrasteert bij bijzonder oninteressante onderwerpen. Yates richt zijn blikveld op de meeste grauwe muizen wier leven oplost in totale irrelevantie. Werkelijk prachtige documentatie van 'de kleine man' die gedoemd is om door de Grote Vergetelheid opgeslokt te worden.
Mooiste verhaal is nog het laatste waar hij zichzelf een beetje te kakken zet, zich welbewust van zijn grootheidswaanzin en neerbuigendheid tegenover diezelfde kleine man. Mooie bundel, bedrieglijk onbenullig..
Mooiste verhaal is nog het laatste waar hij zichzelf een beetje te kakken zet, zich welbewust van zijn grootheidswaanzin en neerbuigendheid tegenover diezelfde kleine man. Mooie bundel, bedrieglijk onbenullig..
0
geplaatst: 27 juli 2015, 23:33 uur
Het zijn de meest anti-idyllische scenario's die Yates weet te creëren, maar wat doet hij dat mooi. Alsof hij met een paar speelse, tedere vegen een doek beschildert vol melancholie om mislukkingen en grijsheid.
Nooit zwartgallig, eerder meewarig en zelfs een tikje speels; ik zou haast denken dat hij soms grinnikend aan het typen moet zijn geweest.
Om het met dezelfde metafoor te zeggen uit het laatste verhaal, The Builders — het zonlicht weet zich in deze bundel moeilijk tussen de kieren naar binnen te murwen.
Achter de schaarse ramen is het vooral een landschap van stofdeeltjes, doelloos rondzwevend in een nostalgische mufheid. Op zoek naar een nieuwe wending, een nieuw raam om frisse zonnestralen op te vangen ... maar steeds rondcirkelend in hetzelfde patroon, achter hetzelfde verbleekte bloemengordijn.
Nooit zwartgallig, eerder meewarig en zelfs een tikje speels; ik zou haast denken dat hij soms grinnikend aan het typen moet zijn geweest.
Om het met dezelfde metafoor te zeggen uit het laatste verhaal, The Builders — het zonlicht weet zich in deze bundel moeilijk tussen de kieren naar binnen te murwen.
Achter de schaarse ramen is het vooral een landschap van stofdeeltjes, doelloos rondzwevend in een nostalgische mufheid. Op zoek naar een nieuwe wending, een nieuw raam om frisse zonnestralen op te vangen ... maar steeds rondcirkelend in hetzelfde patroon, achter hetzelfde verbleekte bloemengordijn.
1
geplaatst: 1 maart 2016, 10:28 uur
tomzorz schreef:
Het zijn de meest anti-idyllische scenario's die Yates weet te creëren, maar wat doet hij dat mooi. Alsof hij met een paar speelse, tedere vegen een doek beschildert vol melancholie om mislukkingen en grijsheid.
Nooit zwartgallig, eerder meewarig en zelfs een tikje speels; ik zou haast denken dat hij soms grinnikend aan het typen moet zijn geweest.
Om het met dezelfde metafoor te zeggen uit het laatste verhaal, The Builders — het zonlicht weet zich in deze bundel moeilijk tussen de kieren naar binnen te murwen.
Achter de schaarse ramen is het vooral een landschap van stofdeeltjes, doelloos rondzwevend in een nostalgische mufheid. Op zoek naar een nieuwe wending, een nieuw raam om frisse zonnestralen op te vangen ... maar steeds rondcirkelend in hetzelfde patroon, achter hetzelfde verbleekte bloemengordijn.
Het zijn de meest anti-idyllische scenario's die Yates weet te creëren, maar wat doet hij dat mooi. Alsof hij met een paar speelse, tedere vegen een doek beschildert vol melancholie om mislukkingen en grijsheid.
Nooit zwartgallig, eerder meewarig en zelfs een tikje speels; ik zou haast denken dat hij soms grinnikend aan het typen moet zijn geweest.
Om het met dezelfde metafoor te zeggen uit het laatste verhaal, The Builders — het zonlicht weet zich in deze bundel moeilijk tussen de kieren naar binnen te murwen.
Achter de schaarse ramen is het vooral een landschap van stofdeeltjes, doelloos rondzwevend in een nostalgische mufheid. Op zoek naar een nieuwe wending, een nieuw raam om frisse zonnestralen op te vangen ... maar steeds rondcirkelend in hetzelfde patroon, achter hetzelfde verbleekte bloemengordijn.
Ja, ik mis hier toch een 'like' knop op deze site.
0
geplaatst: 16 maart 2021, 20:40 uur
Wat mij aanspreekt in het werk van Yates, en dat geldt ook voor o.a. Carver, is dat zijn verhalen gaan over de 'gewone man', waarbij een feilloos psychologisch inzicht wordt gekoppeld aan een mooie schrijfstijl. Wanneer je er oog voor hebt, zijn scènes die Yates uit zijn pen tovert overal om je heen te zien. De eenzaamheid en de leegte die de personages in de verhalen uit deze bundel ervaren -verhalen die zich afspelen in de periode na de Tweede Wereldoorlog- zijn in onze moderne maatschappij misschien nog wel groter dan ooit. Je moet er alleen wel oog voor hebben. Yates had dat. Vrolijke verhalen zijn het niet, maar dat is in het geheel geen probleem.
Ik trof een aardige recensie aan op internet van Eleven kinds of loneliness uit The Guardian.
A wonderful talent for misery | Books | The Guardian - theguardian.com
Ik trof een aardige recensie aan op internet van Eleven kinds of loneliness uit The Guardian.
A wonderful talent for misery | Books | The Guardian - theguardian.com
* denotes required fields.
* denotes required fields.