Dit is één van de boeken die ik moeilijk objectief goed kan noemen, maar die ik toch graag lees. Ik zou het graag willen (laten) herschrijven om er in een betere versie meer van te kunnen genieten, maar voor nu toe accepteer ik maar dat ook boeken van niet bijzonder hoogstaande literaire kwaliteit het lezen waard kunnen zijn.
Wat ik het jammerst vind is dat het boek duidelijk ‘Amerikaans’ is. Dat is mijn beschrijving voor een specifiek soort gebrek aan subtiliteit, en dat is iets anders dan een teveel aan drama. Bijvoorbeeld: moet Atretes meteen ongeveer de beste gladiator ooit zijn? En waarom moet Hadassa per se de dochter van een redelijk bekend figuur uit de Bijbel zijn (voor christenen dan) en bevriend met een zelfs voor niet-christenen herkenbaar figuur? Zou haar geloof minder sterk en haar verhaal minder interessant zijn als ze alleen maar gewone mensen kende? Ook de christelijke boodschap, waar ik als christen
an sich niets tegen heb, wordt er onnodig dik opgelegd. Ik denk niet dat dat nodig is, het zal eerder mensen afschrikken. Het lijkt helaas een gebruikelijk euvel in de christelijke fictie (met uitzondering van het schitterende
Ik Was een Christen van Maria Rosseels).
Wat ik zelf graag zou willen veranderen is de dialoog. Niet zozeer de inhoud, als wel de manier waarop beschreven wordt hóe mensen iets zeggen. Marcus is cynisch, dat merken we al snel genoeg aan wát hij zegt, dus dat hoeft er niet de hele tijd bij te staan. Atretes zegt altijd alles woedend en Hadassa praat juist altijd zacht. Dat ergert me omdat het lijkt alsof de schrijfster haar lezers onderschat. En zo zijn er nog wel meer kleine dingetjes die ik het liefst zou aanpassen.
En toch, en toch, ik lees dit boek inmiddels voor de zoveelste keer en heb er nog steeds van genoten. Ik ken veel te weinig boeken die zich in de Romeinse tijd afspelen, terwijl dat zo’n boeiende periode is. De vervolging van christenen is ook iets waar ik zelden over lees, maar wat wel erg boeiend is – want wat een drama, en nog historisch ook (hetzelfde geldt voor de verwoesting van Jeruzalem). Haar geloof brengt Hadassa niet alleen in gevaar, maar ook in conflict. Met zichzelf en met Marcus, de zoon des huizes, die tot zijn eigen verbazing gevoelens voor het slavinnetjes begint te koesteren. Zo krijgt het plot een dubbele laag en krijgt Hadassa twee keuzes te maken. Overigens is hierbij het liefdesverhaal het meest op de voorgrond staand, waarbij Hadassa’s levensovertuiging de diepgang geeft. En ondanks het gebrek aan subtiliteit vind ik het liefdesverhaal geslaagd genoeg (meester en ondergeschikte, dat thema wordt nooit oud).
Verder gebeurt er genoeg in het eerste-eeuwse Rome om mij geïnteresseerd te houden. De verschillende personages krijgen allerlei kansen om iets van hun leven te maken of het te ruïneren – waar vooral Hadassa’s meesteres Julia een handje van heeft. Uiteindelijk weet Rivers alle dramatische ontwikkelingen netjes met elkaar te verweven, om uit te komen op een cliffhanger van jewelste. Literair hoogstaand of niet, ik wil zo snel mogelijk met het vervolg beginnen.