The Last Sin Eater - Francine Rivers (1998)
Alternatieve titel: De Laatste Zondeneter
Engels
Psychologisch
343 pagina's
Eerste druk: Tyndale House,
Wheaton (Verenigde Staten)
De tienjarige Cadi ziet de zondeneter voor het eerst op de dag van haar grootmoeders begrafenis. Ze wil hem wanhopig graag ontmoeten, want ze heeft zijn hulp hard nodig. Het is immers haar schuld dat haar zusje is overleden. Misschien kan de zondeneter haar nu al van haar last bevrijden - en misschien zal haar moeder dan weer van haar houden... In het diepste geheim gaat Cadi op zoek naar de zondeneter. Daarbij wordt ze geholpen door Fagan, een robuuste veertienjarige jongen. Langzaam maar zeker komen Cadi en Fagan erachter dat zich in de vallei waar ze wonen een vreselijke geschiedenis heeft afgespeeld. En de zondeneter blijkt geen antwoord te hebben op hun vragen. Maar als híj Cadi geen vergeving kan schenken, wie dan wel?
Heb ik spijt dat ik het heb gelezen? Nee, al betekend dit niet dat ik het boek ooit ga herlezen. Daarvoor valt de schrijfstijl mij teveel tegen. Lag het aan mij of probeerde de schrijfster met ouderwets taalgebruik duidelijk te maken dat het verhaal zich in het verleden afspeelt? De woordkeuze vond ik soms raar gekozen, al kan dit aan de vertaling liggen. Verder gaat het boek tergend traag vooruit. Nu hoeft dit niet persé een nadeel te zijn, maar in de plaats krijgt de lezer tot vervelend toe te lezen hoe mooi het landschap wel niet is. Teveel beschrijvingen nemen voor mij een deel van de fantasie weg. Nu wordt het beeld van het landschap mij wel erg opgedrongen. Het verhaal dat ze wil vertellen is wel mooi, al had het ook in minder pagina's gekund. Het boek is voor mij geen uitnodiging om meer/ander werk van deze schrijfster te lezen. Toch leuk voor tussendoor, maar echt niet meer dan dat.