The Man Who Walks - Alan Warner (2002)

Maf boek, dat bol staat van de geflipte personages en situaties (die situatie met het ei en het mierennest!). Ruige natuur en een afgelegen streekt genereert personages met een serieuze hoek af.
De weirde oom is wordt gaandeweg een personage van werkelijk epische proporties. Een van zijn vreemde karaktertrekken is bijvoorbeeld dat hij zich enkel te voet verplaatst, maar dan toch weer niet kan gaan op hellende vlakken (dus liefst gewoon treinsporen volgt), en dus heeldere omwegen maakt om vlak terrein te hebben.

Sommige passages moet je wat meer doorworstelen (het is niet altijd even boeiend), maar er valt over het algemeen voldoende leuks te beleven. Best origineel en creatief geschreven.

Alan Warner is zo'n nieuwe schrijver die ik zeker in de gaten wil gaan houden. Met The man who walks heeft hij een van de meest originele boeken geschreven die ik ooit heb gelezen. Het draait allemaal om een neef die achter zijn illustere oom trekt om geld van hem afhandig te maken, onderwijl ontmoet hij diverse weirdo's uit alle lagen van de Schotse bevolking. Zijn reis is bijna religieus of mythisch in hoe het opgeklopt wordt door de schrijver. Des te grappiger is het dat de werkelijke gebeurtenissen eigenlijk nogal banaal zijn. De humor is echt weergaloos krankzinnig, met als absolute hoogtepunt anale seks,een ei, een erectie die niet komt en een mierennest. Ik had wel grote moeite om erdoorheen te komen door een wat ongebruikelijk Schots-Engels. Daarbij wist het boek me nergens echt te raken. Ik hoop dan ook dat Warner in andere boeken meer ruimte laat voor het gevoel boven zijn absurdisme. Maar dit is zeker een klein literair pareltje voor mensen die de Engelstalige literatuur graag lezen.

Ik ga omhoog met mijn sterren na het herlezen van enkele passages, want het zit toch wel erg vernuftig in elkaar allemaal. Erg bijzonder boek.