Shokugyō to Shite no Shōsetsuka - Haruki Murakami (2015)
Alternatieve titels: Romanschrijver van Beroep | 職業としての小說家
Japans
Verhalenbundel
Autobiografisch
304 pagina's
Eerste druk: Minato-ku,
Tokio (Japan)
Haruki Murakami geldt wereldwijd als een van de meest geliefde en gelezen schrijvers. Tegelijkertijd geldt hij als een van de meest teruggetrokken en verlegen: hij reist niet graag en geeft zelden interviews over zijn werk. In 'Romanschrijver als roeping' krijgen we een eenmalig kijkje achter het bureau én in de ziel van Haruki Murakami. Hij vertelt in detail over zijn schrijfproces, zijn bronnen van inspiratie, de betekenis van muziek en bepaalde lievelingsschrijvers voor zijn leven en werk. Hij strooit gul met advies aan jonge aspirant-schrijvers. En hij vertelt zeldzaam openhartig over zichzelf.
Murakami heeft in dit autobiografische werk gekozen voor een gewone spreektaal. Het is alsof hij een zaaltje met lezers toespreekt, ook al is dit iets dat hij bijna nooit doet en al helemaal niet om zijn werk "uit te leggen". Dat uitleggen van zijn werk doet hij in dit boek dus wel en dat neemt helaas wel wat weg van de magie... maar gelukkig gaat hij daarin niet te ver. Het gaat dan ook meer over de methodes en manier van werken dan over de inhoud. En ik vermoed dat hij het onverklaarbare deel van zijn werk zelf ook niet kan verklaren.
Erger is dat hij regelmatig in de verdediging gaat, vooral als het over de kritiek op zijn werk gaat of over literaire prijzen. Hij beweert zich niets van de critici aan te trekken, maar voelt zich er duidelijk wel door gekwetst.
Het is daarentegen wel weer zo dat hij bijzonder bescheiden is over zijn literaire prestaties. Hij ziet zichzelf niet als een groot schrijver en schrijft voornamelijk voor zijn eigen plezier.
De essays geven een goed beeld van Murakami hoe hij als schrijver in de wereld staat en hij geeft daarnaast bruikbare raadgevingen aan beginnende schrijvers (en ook andere creatieve "beroepen"). Maar wat ik een beetje miste was wat meer diepgang...
Wel interessant is het zijn ontwikkeling van boek tot boek te volgen en bij mij wekt dat weer nieuwsgierigheid op naar zijn nog te schrijven boeken.
En ik ga ervan uit dat ik vanaf nu zal afdalen in mijn eigen binnenste, om daar nog dieper en verder te graven. Dat wordt nieuw en onbekend terrein voor me, en waarschijnlijk mijn laatste grens.
Dat verder graven heeft hij hierna inderdaad gedaan in zijn laatste roman De moord op Commendatore en ik hoop dat hij daarmee niet zijn "laatste grens" heeft bereikt, maar dat we nog een nieuw boek van hem tegemoet kunnen zien...