El Salvaje - Guillermo Arriaga (2016)

De ontembare van Guillermo Arriaga DWDD Boek van de Maand februari 2019 - vbku.nl

De ontembare van Guillermo Arriaga (Atlas Contact) is in februari 2019 uitgeroepen tot DWDD Boek van de Maand. Het boekenpanel over het boek: ‘Het nieuwe ultieme boek over schuld en boete. Guillermo Arriaga is bekend van Babel en Amores Perros. Dat ingenieuze en overdonderende van die films zit maximaal in het boek. Alles vloeit samen. Echt verrukkelijk om te lezen. Het is wachten op de verfilming. Elke pagina staat in brand.’

Wow. Wat een geweldig boek!

De hoofdmoot wordt gevormd door het verhaal over Juan Guillermo, een jongen in Mexico Stad. Hij verliest zijn zeer ondernemende broer, daarna zijn ouders en dan zijn oma en is in no time verweesd.
Waarom stierf zijn broer? Dat is al vlot duidelijk, het hoe en het waarom en wat Juan Guillermo daarna doet wordt vertelt in een verhaal wat heen en weer springt in de tijd.

Maar behalve het verhaal van Juan Guillermo is het ook het verhaal van heel veel kleurrijke personages, van de vrienden van zijn broer, van de vrienden van Juan Guillermo, van hun vijanden, een groepje buitengewoon gewelddadige geloofsfanaten, van de vriendin van Juan Guillermo, van de wolf die Juan Guillermo probeert te temmen, van zijn hond, van de corruptie van de politie en de katholieke kerk, de strijd op de dure kostschool waar de broers en Carlos en Juan Guillermo terecht komen, ondanks hun afkomst, maar door de opofferingen die hun vader zich daarvoor getroost heeft, waar the Beatles verplicht geweldig gevonden moeten worden, maar waar de broers liever Hendrix horen hetgeen maar één van de vele voorvallen op school is.

Dat alles en nog veel veel meer gesitueerd in het Mexico City van de late 60'en de vroege 70's . Waar de jongens leven op de daken van de huizenblokken waar ze wonen en buitengewoon veel beleven en meemaken.
Dat maakt dit al een bijzonder rijk boek vol sex drugs geweld en rock 'roll.

Maar dan is er nog de zijlijn in het verhaal. Over de inuit die jaagt op een wolf. Het duurt even voordat hij zijn intrede doet in het boek en het neemt in het begin vaak ook maar enkele pagina's in beslag. Het ontwikkelt zich tot een zeer verrassend zijverhaal en uiteindelijk komen aan het eind van het boek de verhalen samen.

Dan zijn er nog de intermezzo's, vaak beslaan ze een pagina en soms komen ze in het verhaal terug. Bijvoorbeeld over hoe primitieve volkeren met de dood omgaan, of anekdotes uit de geschiedenis, bijvoorbeeld over de man die op ontdekkingsreis ging naar Afrika en daar dikke boeken over schreef (Richard Burton 1821-1890), ondanks dat zijn preutse vrouw hele delen verbrandde omdat ze het pervers vond, want haar man bleek ontdekkingsreiziger in heel brede zin van het woord.
En meer van zulke intermezzo's. Mooie toevoegingen.

Daar moet je je niet heel veel van voorstellen, het is best mooi, maar ook weer niet heel bijzonder. Maar dat is de rest van het boek wel. In een stuk of 80 hoofdstukken van 10-15 pagina's, een dik boek, maar wel een rijk boek. Eén van de beste en zo niet het beste boek wat ik las dit jaar en sowieso een boek wat hoog scoort op mijn lijstje favorieten. Ik geef niet vaak 5 sterren, maar dit boek van Guillermo Arriaga is voor mij een vijf sterrenboek!

In de VPRO nieuwsbrief zat een onderdeel met zomerboekentips (hier: Zomerkost - VPRO Boeken - VPRO zitten nog wel meer boeken tussen die ik wil lezen en altijd mooi, zo'n boekentiplijst) na wat doorklikken kwam ik bij een andere lijst (deze: De beste boekentips voor begin 2019 - VPRO Boeken - VPRO met tips uit begin dit jaar en daar stond de Ontembaren dus tussen. En toen ik las dat Arriaga de scenarioschrijver van door mij hooggewaardeerde films als Amores Perros, Babel en 21 grams is zat ik al op de fiets om het boek stante pede uit de biep te halen en te gaan lezen. En soms blijkt een voorgevoel (dit is een boek voor mij!) dus volledig uit te komen.

Omdat ze bij de biep alleen De Ontembare hebben al tijdens het lezen ook gelijk maar een ander boek wat Arriaga heeft geschreven gekocht. Maar die bewaar ik even, niet alles gelijk opeten.

Een zogenaamde dikke pil die lijst als een trein. Een onvervalste page turner. Leven op het scherpst van de snede met de wolf als metafoor. Hoe tem je een wolf? Hoe worstel je je door een leven waarin dood en verderf om zich heen grijpt als hongerige jager? De hoofdpersoon, Juan Guillermo, vraagt het zich af:

“Ik groeide op met het idee dat ik mijn leven lang in een halfdierlijke, ontembare staat zou blijven hangen. En termijn mijn broer in zijn jonge jaren altijd Carlos de Moedige wilde zijn, wilde ik Juan Guillermo de Ontembare zijn.”

Aan de andere, koude kant van de wereld, tussen sneeuw en ijs, volgen we Amaruq.

“Hoog op een berg bespiedde Amaruq de wolf en zijn roedel, tot ze uit het zicht verdwenen tussen de bomen. Hij besloot hem Nujuaqtutuq te noemen: ‘de Ontembare’.”

Beide verhalen lopen in elkaar over, complementeren elkaar en komen op een mooi beschreven manier bij elkaar. De verhaallijnen tuimelen bijna over elkaar heen soms, vechtend om verteld te worden. Het zorgt voor spannende cliffhangers en een hoog leestempo. Gelukkig biedt het verhaal voldoende diepgang waardoor het niet slechts bij spanning blijft. Soms balanceert het op het randje, lijkt het iets te gemakkelijk en alleen maar om de actie waardoor mijn aandacht even leek te verslappen. Maar de rauwe overlevingsdrang waarin de hoofdpersonen zich door het leven moeten slepen vergoedt dan veel. Je kunt gewoon niet stoppen met lezen en voor je het weet ben je door de honderden bladzijden heen.

Viento negro (1965) - IMDb

Een gelukkig moment.

Wat een heerlijk boek is dit! Echt zo'n boek waarbij ik het jammer vind dat ik het uit heb. Er zit zoveel leven in dit boek en dat terwijl juist de dood er veelvuldig in voorkomt. Het boek is ontzettend rauw en puur en tegelijk een pageturner. 800 pagina's veel? Niet bij dit boek. De heftige gebeurtenissen worden op zo'n manier beschreven dat je je zelf in de chaos van Mexico-stad waant. Dat is dan maar een verhaallijn, de andere is in Canada, in beide verhaallijnen speelt een wolf een grote rol en beide verhaallijnen komen op het einde mooi samen. De intermezzo's over verschillende onderwerpen tussendoor vond ik meestal ook erg interessant en ze ondersteunden het verhaal. De personages in het boek zijn bovendien allemaal, van hoofdpersoon tot klein bijpersonage, levensecht. Meeslepend boek dus en het verbaast me eigenlijk dat dit boek niet meer stemmen heeft.

Wat een weergaloos boek...! Vanavond uit gelezen, recensie volgt dit weekend.

Begint altijd te kriebelen als men zo positief is over een boek.

Gewoon gaan lezen Bilal, je krijgt er geen spijt van

Een weergaloos boek noemde ik het gisteravond en daar neem ik een dag later niks van terug. Een boek van meer dan 800 bladzijden, maar vanaf de eerste regels was en bleef ik geboeid. Ik hoefde ook geen dag terug te bladeren om er weer lekker in te komen. Een pageturner van formaat.

Het is eerder benoemd, er lopen 2 boeiende verhaallijnen door elkaar. Rauwe, spannende verhalen, waarin vaak strijd wordt geleverd op leven en dood. De spanning wordt heel handig vastgehouden door het gebruik van cliffhangers. Steeds wordt op onverwachte momenten overgeschakeld naar de andere verhaallijn. Dat pakte in dit geval perfect uit, constant lees je verwachtingsvol door. Verlangend naar meer informatie over de personages die je langzaam maar zeker dierbaar worden.

Het laatste deel van het boek heeft meer het karakter van een roadtrip, van Mexico naar het hoge noorden van Canada. Fraai beschreven landschappen passeren de revue, het sprak voor mij weer eens tot de verbeelding. Afijn, ik wil niet teveel vrij geven. Hier zit gewoon een heel tevreden lezer.

Door het bericht van Abubakari bij Salvar el Fuego ging ik in onze bib naar Guillermo Arriaga op zoek. Zijn eerdere De Ontembare was beschikbaar en daarmee ging ik de volgende 10 dagen aan de slag.

Tien dagen voor een roman van 800+ pagina's: het moge duidelijk zijn dat de leesbaarheid enorm hoog ligt. Arriaga slaagt er in om een duidelijke taal te hanteren en behapbare voorbeelden te geven van een eerder moeilijk thema. De gebruikte metaforen zijn nu eenmaal prachtig en keren herhaaldelijk in het boek terug. Een knap staaltje van vakmanschap.

Het laatste deel was voor mij echter een minpunt. Het punt waarop Juan Guillermo en Humberto elkaar terugvinden en de afwikkeling hiervan is voor mij niet bevredigend. De reis erna voelt wat afgehaspeld en tegelijkertijd langdradig aan. Ik kan het niet beter benoemen dan met deze tegenstrijdigheid. Ik merkte dat mijn leestempo opgeschroefd werd, niet zozeer omwille van de spanning maar eerder omdat ik er wel klaar mee was.

Desalniettemin ben ik blij dat dit werk mijn pad kruiste en geef ik zonder problemen een 4*.

Zo zeg. Over dit boek heb ik lang gedaan. Dikke pil. Ik ben ook geen snelle lezer, maar ik kwam er ook moeilijk in. 4/5 van het boek is langdradig en met de vele verspringingen vermoeiend. En dan na de ontmoeting (waar 4/5 van het boek naartoe gaat) staan we ineens in versnelling 5 en wordt alles erdoorheen gedrukt. Niet echt bevredigend. Wat mij betreft afgeraffeld. Waarschijnlijk was het anders een boek van 1500 pagina's en dat zou te dik worden.