Rinkeldekink - Martine Bijl (2018)
mijn stem
10 stemmen
Nederlands
Autobiografisch
128 pagina's
Eerste druk: Atlas/Contact,
Amsterdam (Nederland)
In september 2015 kreeg Martine Bijl een hersenbloeding. Na haar langdurige herstel in een revalidatiecentrum waar zij vrijwel alles opnieuw moest leren, bracht ze nog enkele maanden door in een ziekenhuis. Haar taalvermogen bleef onaangetast. Martine Bijl schrijft over haar mede-bewoners, over partners en therapeuten, over welzijnstaal, over de valklas en de ergotherapie, over angsten en wanen, over hoe het voelt als iemand anders in je brein is gekropen en daar de boel dreigt over te nemen.
0
geplaatst: 4 december 2018, 14:03 uur
Voor mij is het iets te los en te 'poëtisch' uitgewerkt. Dat ze (nog steeds) goed is met taal staat natuurlijk buiten kijf, maar ik had zelf liever een wat meer feitelijke van-a-naar-b uitwerking willen zien. Maar dat is meer mijn persoonlijke voorkeur, snap ook wel dat ze daar niet voor gekozen heeft.
Weet op momenten zeker wel aan te grijpen, maar op andere momenten is het misschien weer wat afstandelijk door de soms koddige, warrige vorm.
Weet op momenten zeker wel aan te grijpen, maar op andere momenten is het misschien weer wat afstandelijk door de soms koddige, warrige vorm.
1
psyche (crew)
geplaatst: 17 november 2019, 16:37 uur
In Rinkeldekink van Martine Bijl hóor ik haar spreken, haar soms wat vileine ondertoon, haar zelfspot; ik merk aan alles dat deze vrouw gedurende haar leven veel heeft geschreven en vertaald.
En wat vind ik dat ontzettend knap, door wat ze beschrijft wat er met haar gebeurde na een flinke hersenbloeding weet ik dat een heleboel andere dingen die zij gedurende haar leven gedaan heeft of die dagdagelijkse peulenschillen waren, niet meer lukten.
Voor mij helpt juist die ondertoon, die los lijkt; wat helemaal niet los ìs, wat verdomde pijnlijk is en amper te aanvaarden; de dieper liggende inhoud dus, tot me te nemen. Want de beschreven gevolgen zijn in meer of mindere mate blijvend op fysiek, psychisch en cognitief gebied.
Het gevaar bij autobiografische boeken kan zijn het gebrek aan afstand. MB beschrijft voor mij met voldoende distantie wat gebeurt na een hersenbloeding met als toetje een depressie. Voor allebei was ziekenhuisopname noodzakelijk.
Ook de vorm helpt me om het boek te lezen, in korte hoofdstukjes worden relevante thema's beschreven. Hierdoor kan ik het makkelijk even opzij lezen om te laten bezinken wat ik gelezen heb. Zodat het niet toch teveel wordt ...
Aanrader voor betrokkenen in de omgeving van een mens die dit overkomt, naasten maar ook medisch personeel. Dit is wat binnenin gebeurt en van buiten onzichtbaar kan zijn. Evenmin te zien op een foto van getroffen hersengebieden.
4*
En wat vind ik dat ontzettend knap, door wat ze beschrijft wat er met haar gebeurde na een flinke hersenbloeding weet ik dat een heleboel andere dingen die zij gedurende haar leven gedaan heeft of die dagdagelijkse peulenschillen waren, niet meer lukten.
Voor mij helpt juist die ondertoon, die los lijkt; wat helemaal niet los ìs, wat verdomde pijnlijk is en amper te aanvaarden; de dieper liggende inhoud dus, tot me te nemen. Want de beschreven gevolgen zijn in meer of mindere mate blijvend op fysiek, psychisch en cognitief gebied.
Het gevaar bij autobiografische boeken kan zijn het gebrek aan afstand. MB beschrijft voor mij met voldoende distantie wat gebeurt na een hersenbloeding met als toetje een depressie. Voor allebei was ziekenhuisopname noodzakelijk.
Ook de vorm helpt me om het boek te lezen, in korte hoofdstukjes worden relevante thema's beschreven. Hierdoor kan ik het makkelijk even opzij lezen om te laten bezinken wat ik gelezen heb. Zodat het niet toch teveel wordt ...
Aanrader voor betrokkenen in de omgeving van een mens die dit overkomt, naasten maar ook medisch personeel. Dit is wat binnenin gebeurt en van buiten onzichtbaar kan zijn. Evenmin te zien op een foto van getroffen hersengebieden.
4*
* denotes required fields.
* denotes required fields.